O δρόμος του μεταξιού

Άκου να γράψω χτες ότι δεν έχουν σχέση η Δράκεια και η Βενετία! Η άσχετη! Δεν υπάρχει τόπος στην Ελλάδα -και στα πέριξ- που να μην έχει σχέση με τη Βενετία! Θα έπρεπε να το θυμάμαι κάθε στιγμή!

Ας βοηθήσει λοιπόν ο Κορδάτος μας να διορθώσω το λάθος. Να μην πάμε πίσω στη Φραγκοκρατία, 13ος αιώνας πέφτει πολύ μακριά. Πάμε στην εποχή που τα χωριά του Πηλίου μεγαλώνουν και γίνονται τόσο όμορφα όπως τα ξέρουμε. Πώς τα κατάφεραν, απορεί πάντα κανείς περπατώντας στα καλντερίμια τους. Εκείνος ο 18ος αιώνας έδωσε πολλές ευκαιρίες στις ελληνικές κοινότητες, και τότε ήταν που τα φτωχά αυτά ορεινά χωριά που ως τότε ίσα -ίσα βγάζανε ό,τι χρειάζονταν για να ζήσουν, άρχισαν να εξάγουν προϊόντα. Το πιο σημαντικό ήταν το μετάξι.
Εκθέσεις προξένων που βρήκε ο Κορδάτος περιγράφουν με ακρίβεια πόσα κιλά το χρόνο παράγουν τα χωριά, φίνο μετάξι, όμοιο με της Προβηγκίας, που το εξάγουν κυρίως στη Χίο, όπου υπήρχε βιομηχανία υφασμάτων, και στη Βενετία. Κι έχουν έγνοια οι Βενετσιάνοι να αγοράζουν όσο γίνεται νωρίτερα περισσότερη παραγωγή, κι αν μπορούν όλη, να μην προλάβουν οι Χιώτες!
Αυτή η συναλλαγή είχε αρχίσει από το 1600, αλλά πιο πολύ γινόταν τους δυο επόμενους αιώνες, τότε που στα χωριά του Πηλίου υπήρχαν και αργαλειοί και φτιαχνόταν και ύφασμα μεταξωτό.
Και από το Βόλο έφευγε το μετάξι για Βενετία και από την Πρέβεζα. Οπότε, εμείς που κάναμε τις ανταλλαγές σπιτιών με τους Βενετσιάνους, απλώς ακολουθήσαμε τους δρόμους του μεταξιού.