Μην πάρει ανάσα ο πιστός

Φαίνεται ότι δεν ήσαν άτρωτοι τελικά οι ιερωμένοι και οι πιστοί, αρρώστησαν ιερωμένοι, όπως μάθαμε, αρρώστησαν και πιστοί κατά πάσα πιθανότητα, όλων των θρησκειών που διεκδικούν εξουσία στις καρδιές των νεοελλήνων. Κρίμα, γιατί θα μπορούσαν να κάνουν μια υπέρβαση ένθεν και ένθεν, να υπακούσουν στις οδηγίες των γιατρών με μερικές απλούστατες σκέψεις που κανενός την πίστη δεν θα πρόσβαλε. Η μεν Ορθοδοξία θα μπορούσε, αντί να επαναπαύεται στις διαβεβαιώσεις των πιστών καθηγητριών που βεβαίωναν ότι δεν κολλά ο ιός με τη θεία κοινωνία, να προλάβει την πολιτεία σε αυστηρότητα εντολών, καθήστε σπίτι σας να πει στους πιστούς, θα γίνονται όλα διαδικτυακά μέχρι να περάσει το κακό, ένα κακό που ούτε ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη δεν είχε φανταστεί, (ή μήπως είχε;) κακό που έφερε η  απληστία, η λαιμαργία και άλλα θανάσιμα αμαρτήματα, ούτε καν δικών μας αλλά των Κινέζων. Μια χαρά χωρούσε εκεί μέσα η Ορθοδοξία, και θα ξεκουράζονταν λίγο κι οι ιερείς, περίεργο να νιώθουν τόσο ανασφαλή την εξουσία στις καρδιές ώστε να μην κάνουν κάτι τόσο απλό.

Περισσότερο καταλαβαίνω τους πιστούς του Κομμουνισμού που θα πρέπει να αισθάνονται ακόμα ανασφαλέστεροι: ζούμε καταστάσεις πολύ σοσιαλιστικές και μπορεί να μπερδευτεί κανείς με την ερμηνεία των δογμάτων. Σκεφτείτε ότι κλεινόμαστε μέσα προς χάριν τελικά ενός συστήματος υγείας που είναι δημόσιο, δεν είναι αυτό μπερδευτικά σοσιαλιστικό;  Και το κάνουμε βάσει της θεωρίας, που γίνεται και πράξη, ότι κάθε άρρωστος δικαιούται περίθαλψη ανεξαρτήτως ηλικίας, περιουσίας, οικογενείας, κλπ. Τα δε εμβόλια, κανονίζει η νεοφιλελεύθερη ανάλγητη Ευρώπη να αγοραστούν από την ίδια και να γίνουν σε όλο τον πληθυσμό, κάμποσες χιλιάδες εκατομμύρια, δωρεάν. Ούγγροι και Πολωνοί μάλλον έφριξαν από τη σοσιαλιστικότητα του πράγματος και αποφάσισαν να προβάλουν βέτο για να διαχωρίσουν τη θέση τους από κάτι που τους φέρνει στο νου οικεία κακά. Άλλη εξήγηση δεν έχω γι αυτούς. Έτσι και οι δικοί μας εμφανίζονται αγωνιστικοί με μάσκες και αποστάσεις, αλλά παρόντες διότι ναι μεν εξουσία στις καρδιές, αλλά να μην ξεχνάμε και την άλλη. Μη γελαστεί το αστικό κράτος ότι το υπακούμε αυτό, τη λογική της αρρώστιας υπακούμε  έτσι όπως εμείς αποφασίζουμε. Κλειστείτε μέσα, θα μπορούσαν να έχουν πει σε κάθε περίπτωση, σας θέλουμε μαχητικούς για έναν καλύτερο κόσμο όταν βρεθεί το καλύτερο εμβόλιο. Αλλά ανασφαλείς κι αυτοί, φοβήθηκαν όπως κι οι άλλοι τη χαλάρωση, μην πάρει ανάσα ο πιστός, μη βρει καιρό να αμφισβητήσει κάτι.

 

Γερνάμε ραγδαία

Γεράσαμε πια κι εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, πότε ανυψούμενη στα ουράνια της δόξας, παλιά αυτό όμως, πότε λοιδορούμενη για κάθε κακό που προέκυψε από την πτώση της χούντας και μετά, όπως είναι η νεώτερη αντιμετώπιση. Μας λένε τώρα μπούμερ, όπως τους Άγγλους ή τους Αμερικάνους που γεννήθηκαν την ίδια εποχή, πολλά παιδιά μαζί τότε, επειδή υπήρχε αισιοδοξία και ίσως κάποια διακοπή ηλεκτρικού, δεν είμαι σίγουρη. Εδώ σε μας τη δεκαετία του 50 οι οικογένειες σταματούσαν να κάνουν πολλά παιδιά λόγω της ίδιας αισιοδοξίας, δεν πέθαιναν πια τα παιδιά από παιδικές αρρώστιες, οπότε δεν χρειαζόταν οι γυναίκες να γεννάνε πολλά για να επιζήσουν λίγα. Όμως μπούμερ κι εμείς, ακατανόητοι εδώ και πολύ καιρό εξάλλου. Φταίει για όλα η γενιά, αφού είχε την πολυτέλεια να στεφανωθεί κλάδους δάφνης που δεν εννοεί να ξαναβλαστήσει, η δάφνη εννοώ. Εκείνη η χούντα που «δεν τέλειωσε το 73» να μη λέει να φανεί αντάξια της φήμης της για λογαριασμό της δάφνης.

Τέλος πάντων, γερνάμε. Σε είκοσι χρόνια θα είμαστε υπέργηροι (ε, ναι, παραμένω αισιόδοξη, ότι θα ζω, τι παιδί των φίφτυς είμαι;) δεν θα θυμόμαστε τίποτε, κάντε λίγη υπομονή, θα μπορείτε τότε ανεμπόδιστα να λέτε ό,τι θέτε και για το Πολυτεχνείο και για τη γενιά του και για το 73, δεν θα φοβόμαστε κι εμείς μην τις αρπάξουμε αν ανοίξουμε το στόμα μας και πούμε κανένα αληθινό περιστατικό, απομυθοποιητικό φερειπείν, αν στραβοσκιτσάρουμε την αγιογραφία των κλισέ.

Αναρωτιέμαι βέβαια αν όλα είναι έτσι, όλες οι ηρωικές ιστορίες που έγιναν αγιογραφίες και δεν τολμά κανείς να ανοίξει το στόμα του, ή μόνο το Πολυτεχνείο επειδή κράτησε λίγο κι όσο νάναι καταδικάζεται σε κάποιο είδος συμπυκνωμένης αντιμετώπισης. Ή μάλλον όχι, δεν αναρωτιέμαι πια, είμαι σίγουρη. Είμαι σίγουρη ότι όλα τα πράγματα δεν είναι όπως ακούγονται στις επετείους. Σε καμία, ούτε στην 25^η Μαρτίου, ούτε στην 28^η Οκτωβρίου, ούτε και σε καμία άλλη. Είμαι σίγουρη ότι οι παρελάσεις κι οι πορείες απλώς θέλουν να κατασκευάσουν υποχρεωτικές εικόνες κατευνάζοντας την όρεξη για έρευνα. Με την αμφιβολία σιγουρεύτηκα, διαβάζοντας και αντέχοντας τις απομυθοποιήσεις. Σοκαριστική ήταν η αλήθεια συχνά, αλλά απελευθερωτική και ανθρωπιστική. Ναι, σε κάνει άνθρωπο περισσότερο από κάθε μύθο, άνθρωπο με την καλή έννοια, την παλιά, την ανθρωπιστική, σου γιατρεύει πρωτίστως τον κυνισμό, κι ας μοιάζει τόσο κυνική εκ πρώτης όψεως. 

Υπομονή λοιπόν επαναστάτες, γερνάμε ραγδαία.

Χωρίς φόβο

Στο εξοχικό πεζοδρόμιο, μια σπάνια πολυτέλεια, συνήθως δεν βάζουν πεζοδρόμια σε επαρχιακούς δρόμους και δεν χωρούν εκεί πεζοί, σε ένα τέτοιο λοιπόν πολυτελές σημείο περπατούν βράδυ άτομα ευπαθών ομάδων για άσκηση. Όλοι φορούν μάσκα, και μόνο μια γυναίκα είναι άνευ, κοιτάζω και δεν το πιστεύω: είναι Κινέζα, ή έτσι μοιάζει. Για δες λοιπόν, για δες…

Θυμάμαι  διάφορους Κινέζους και Γιαπωνέζους τουριστες μάλλον ή και εργαζόμενους, που εδώ και χρόνια κυκλοφορούσαν στα ελληνικά λεωφορεία και πλοία και τραίνα με τη μάσκα τους, και τους κοιτάζαμε με οίκτο. Για δες τους μικροβιοφοβικούς, λέγαμε και γελούσαμε, μας ήρθαν εδώ με τις μάσκες τους- γιατί δεν φανταζόμασταν καν ότι θα μπορούσαν να τις έχουν αγοράσει από το φαρμακείο της γωνίας. Τόσο ούφο ήμασταν, εμείς, όχι εκείνοι. Εμείς νομίζαμε ότι είχαμε κατακτήσει το προνόμιο να χρησιμοποιούμε τα μικρόβια μόνο για παραγωγή ανοσίας, να αντιμετωπίζουμε το σώμα μας σαν ελεύθερο συλλέκτη αντισωμάτων, με έμφαση στο ελεύθερο. Οι γονείς μας ήταν εκείνοι που φοβόντουσαν, γιατί είχαν δει ανθρώπους να πεθαίνουν από φυματίωση, να παραμορφώνονται από πολυομελίτιδα, να αρρωσταίνουν βαριά από διάφορα μικρόβια. Εμείς μόνο γρίπες περνούσαμε, κι αυτές στο πόδι, με αντιβιώσεις φαστ τρακ, και χαρτομάντιλα σπαρμένα ολούθε. Τα παιδιά στην παιδική χαρά έπεφταν και  λερώνονταν χωρίς να τα πρήζουμε με μη και πρόσεχε, έχτισαν σούπερ ανοσία. Τα πιο ανέμελα παιδικά χρόνια πέρασαν, κάναμε τα εμβόλια στη σειρά, άντε και κανα έξτρα τετάνου για τις ακραίες περιπτώσεις, κι ύστερα τ’ αφήναμε, να σκαρφαλώσουν, να γευτούν, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, κι ας γκρεμοτσακίζονταν ενίοτε, έδειχναν περήφανα τα  σημάδια από τα ράμματα. Τουλάχιστον έτσι έκανα εγώ, κι ένιωθα πολύ σπουδαία, και κορόιδευα μέσα μου τους μικροβιοφοβικούς, των γονιών μου συμπεριλαμβανομένων, που δεν ζουν να με δουν με τη μάσκα και το αντισηπτικό τρελαμένη, να κουνήσουν πικρά το κεφάλι τους για τη δικαίωση που ήρθε πίσω- πίσω. Ίσως ο φόβος δεν έφυγε ποτέ, τον καταχωνιάζαμε και τρέχαμε στους ψυχαναλυτές, και σηκώνει τώρα κεφάλι μέσα μας.

Όμως Κινέζοι και  Γιαπωνέζοι δεν έκαναν την επανάσταση της θερμής υποδοχής μικροβίων. Κράτησαν  τον επιφυλακτικό και προσεχτικό τρόπο ζωής τους, μη έχοντας περάσει διαφωτισμό ίσως, την αφελή κι ευτυχισμένη περίοδο της εμπιστοσύνης στο ανθρώπινο είδος. Τι θα μείνει από τον ωραίο χαρακτήρα μας τώρα που περιχαρακωνόμαστε, σκέφτομαι, στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Κι έχεις και την Κινέζα στον περίπατο ξεμάσκωτη, ανακάλυψε τον διαφωτισμό ετούτη;

Βία στο Πανεπιστήμιο

 Είναι χρόνια τώρα που γίνεται στα Πανεπιστήμια ο χαμός και έχουν μάθει καθηγητές και φοιτητές να ζουν μαζί του. Καταλήψεις, καταστροφές, βανδαλισμοί, εργασίες που πετιούνται, κομπιούτερ που διαλύονται, γραφεία καθηγητών λεηλατημένα, αίθουσες γεμάτες γκράφιτι, παντού σκουπίδι, συνέχεια κίνδυνος να αντιμετωπίσεις κάποια επιθετική ομάδα, αφίσες γεμάτες προσβολές και απειλές σε κάθε τοίχο, επιθέσεις, φασαρίες, φθορά και δίπλα να γίνονται τα μαθήματα όπως όπως, γιατί έτσι είναι εδώ, δεν θα τα αλλάξουμε εμείς σε 4-5-6 χρόνια, να σπουδάσουμε να φύγουμε. Ανήμποροι φοιτητές, ανήμποροι καθηγητές, ανήμποροι πρυτάνεις απέναντι σε καθεστώς μόνιμης βίας και βρώμας που δεν δείχνει καν το πρόσωπο του, που πρέπει να κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Κι αν ενοχληθείς σε θεωρούν αντιδραστικό ή αφελή.

Αν δεν παραιτηθούν όλοι οι πρυτάνεις τώρα, αν δεν γίνει κάτι, δεν ξέρω τι, ας κλείσουν τα πανεπιστήμια επ αόριστον, μετά από αυτό που συνέβη στην ΑΣΟΕΕ, δεν έχει νόημα να υπάρχει αυτό το ίδρυμα που λέγεται ελληνικό Πανεπιστήμιο, έχει εξευτελιστεί εντελώς.