Αλλά κρατά τόσο λίγο η εποχή των κερασιών, λέει το τραγούδι, η εποχή της νιότης, η εποχή που λάμπουν τα κορίτσια με τα ελαφρά τους φορέματα, τόσο λίγο κρατά η ανεμελιά, τόσο γρήγορα χάνονται τα κορίτσια από το αεράκι, ή το αεράκι από τα κορίτσια, τόσο γρήγορα ο μόχθος παίρνει εκδίκηση επάνω τους, η δροσιά τους σιγά- σιγά φεύγει, ανεπαίσθητα υποχωρεί καθώς οι μέρες περνούν, η δροσιά των κοριτσιών και η δροσιά των αγοριών, τελειώνουν τα κεράσια, φεύγουν τα νιάτα σαν αστραπή, και τα λοιπά.
Κι η άλλη εποχή των κερασιών, η δεύτερη, η ατραγούδιστη, κι αυτή κρατάει λίγο. Η εποχή που τα παιδιά μικρά θαμπώνονται από τα κεράσια, σκαρφαλώνουν στα δέντρα, είναι ακόμα μαζί σου αλλά κιόλας δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, κι εσύ τι θα κάνεις ως μητέρα; Θα τα αφήσεις να διακινδυνεύσουν τέτοιες αναρριχήσεις;
Τα αφήνεις λοιπόν και τα κοιτάζεις από κάτω, τρέμοντας λιγάκι και συγκρατώντας τις κραυγές πανικού, να μη φοβηθούν, να μην τους κόψεις τα φτερά, αλλά χαίρεσαι κιόλας τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους, μαζεύουν κεράσια, πασαλείβονται με κόκκινο χυμό, γεμίζουν τα καλαθάκι τους, επιστρέφουν θριαμβευτές.
Κρατά λίγο κι αυτή η εποχή των κερασιών.
Τώρα τα δέντρα έχουν μεγαλώσει, δύσκολο ν' ανέβεις, δύσκολο να μαζέψεις κεράσια, επιπλέον δεν τα ραντίσαμε τότε που έπρεπε, οπότε έχουν σκουλήκι. Ανεβαίνω μόνη μου στη σκάλα, πολύ διστακτικά, πολύ προσεκτικά, κόβω μερικά και τα ανοίγω, βγάζω το σκουληκάκι, δεν είναι πολύ άσχημα, κακώς δίστασα βέβαια και δεν αποφάσισα να φωνάξω ραντιστή, άλλη χρονιά δεν νομίζω να βρεθούμε εδώ με τα κεράσια, κρίμα. Τρώω κάμποσα με αυτή τη μέθοδο, και θυμάμαι τη μαμά μου να περιμένει τους κουβάδες για να φτιάξει γλυκό με τη θεία, και τα παιδιά να τρώνε ατελείωτα κεράσια, τι ωραία που ήταν. Νομίζω εκείνες οι εκδρομές μας χάρισαν μερικές από τις πιο αρμονικές φάσεις συνύπαρξης με την οικογένεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου