Για να δούμε τις προπολεμικές φωτογραφίες της Δράκειας, πριν το σεισμό που άλλαξε τα πάντα, έχουν δίκιο οι κανόνες δόμησης Πηλίου που απαγορεύουν τα μπαλκόνια; Θα το ξέρετε, φαντάζομαι, ότι όλα τα χωριά έχουν αυστηρούς πολεοδομικούς περιορισμούς, τα σπίτια πρέπει να μοιάζουν με τα παλιά, να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας. Και βέβαια έχουν βρεθεί τρόποι και για μπαλκόνια και για στρίμωγμα και για κάτι σαν πολυκατοικίες ακόμα, όχι στο δικό μας χωριό, στα τουριστικά και στα παραθαλάσσια, αλλά έστω κι έτσι οι περιορισμοί έχουν χρησιμεύσει, πράγματι ο χαρακτήρας δεν έχει εντελώς αλλοιωθεί. Κάποια συγκράτηση υπάρχει.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι παλιοί δεν έκαναν μπαλκόνια. Ηπειρώτες μάστοροι που δούλευαν εποχιακά ή μετανάστευσαν μόνιμα εδώ έχτισαν τα παραδοσιακά σπίτια, αλλά φαντάζομαι οι ίδιοι θα μπορούσαν να δουλέψουν άνετα και στα άλλα, τα αστικά, ας τα πούμε, που συνυπάρχουν μια χαρά στα χωριά του Πηλίου. Νεοκλασσικά σε βουνίσιο τύπο αυτά που λέμε αστικά, αλλά και αυτά ενίοτε με έρκερ- χαγιάτια ή όπως αλλιώς λέγονται, και τονισμένα παράθυρα και επιβλητικές πόρτες, επίσης χωρίς μπαλκόνια. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η αρχιτεκτονική επιλογή για τον τρόπο ζωής και τους χαρακτήρες των κοινωνιών άραγε;
Όταν φτιαχνόταν το δικό μας σπίτι, ο αρχιτέκτονας είχε πει ότι θα μπορούσαμε ίσως να φτιάξουμε ένα μικρό μπαλκονάκι, κάπως θα το βόλευε. Τελικά αποφασίσαμε πλήρη συμμόρφωση στους όρους και τους νόμους, ως συνήθως. Αντι για μπαλκονάκι μπήκαν τρία παράθυρα. Το δωμάτιο γέμισε κρεβάτια, όπως συμβαίνει συχνά στα εξοχικά, μπορεί ακόμα να κοιμήσει πέντε άτομα! Ό,τι πρέπει για εκδρομές παιδιών, εφήβων, νέων, κι ίσως και λιγότερο νέων.
Εγώ όμως από την πρώτη στιγμή που το είδα ονειρευόμουν να μπορώ να κάθομαι εκεί, μπροστά στα παράθυρα αυτά, και να χαζεύω το βουνό απέναντι και τη θάλασσα στο βάθος. Τριάντα χρόνια το ονειρευόμουν και δόστου βόλευα μαξιλάρια και κρεβάτια να γίνονται κάτι σαν κάθισμα, και πιανόμουν και άλλαζα, κι άντε ξανά. Είχε πια γίνει ένα είδος ταμπού, το οποίο φέτος ξεπέρασα. Μέσω ίντερνετ παράγγειλα στο ΙΚΕΑ το πιο μικρό και πιο ρουστίκ γραφειάκι που διέθετε ο κατάλογος, μαζί με καρέκλα γραφείου, πλήρωσα με την κάρτα, και μια μέρα από εκείνες τις βροχερές τις ανοιξιάτικες, εμφανίστηκε το φορτηγάκι και μου έφερε ως μέσα στο σπίτι ο οδηγός το κουτί με το έπιπλο εντελώς πεπλατυσμένο.
Συνήθως τα ΙΚΕΑ τα έφτιαχνε ο Σπύρος μας, αλλά αυτή τη φορά έπρεπε να το φτιάξω μόνη μου. Μου πήρε ένα μεροκάματο, ήταν και περίπλοκο, πραγματικά ίδρωσα, αλλά τα κατάφερα. Κι έχω έκτοτε ένα ονειρικό γραφειάκι μπροστά στο παράθυρο που βλέπει βουνό και θάλασσα, απολύτως προφυλαγμένο από ανέμους και βροχές και άλλους παράγοντες αστάθειας. Μήπως γι αυτό δεν έκαναν μπαλκόνια οι παλιοί, για να φτιάχνουν επίπεδες και βολικές γωνιές σταθερότητας στο βουνό;
Να δώ πώς θα ξεδιβωθώ από αυτή την καρεκλίτσα να κατέβω στην Κυψέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου