Mεγέθυνση και εφέ στη φωτογραφία της θέας από το βορειοδυτικό παράθυρο. Τα σπίτια του χωριού στη μεγάλη στράτα (εγώ την ονομάζω έτσι). Το πεύκο πίσω από το αστικό διώροφο μοιάζει με τα ρωμαϊκά, λιγάκι, δεν βρίσκετε;
Σκέφτομαι ότι δεν αποκλείεται καθολου να φύτεψε κάποιος εδώ επί τούτου ένα ρωμαϊκό πεύκο. Να είχε πάει στη Ρώμη δηλαδή, να του άρεσαν τα πεύκα εκεί και να σκέφτηκε να ζητήσει σπόρο ή να πάρει φυντάνι και να το φέρει εδώ, να έχει και η Δράκεια ένα ρωμαϊκό πεύκο. Δεν ήταν πάντα τόσο απομονωμένο αυτό το χωριό, έχει περάσει ενδιαφέρουσες περιόδους. Μετά τον πόλεμο κυρίως παρήκμασε, γρηγορότερα από τ' άλλα χωριά του Πηλίου, εξαιτίας της εκτέλεσης από τους Γερμανούς στην Κατοχή 120 αντρών και μετά ήρθε κι ο σεισμός. Είχαν αρχίσει να το εγκαταλείπουν υποθέτω από πριν όχι μόνο οι νέοι που δεν έφταναν τα κτήματα για να τους κρατήσουν αλλά και οι πλουσιότεροι, όι όποιοι επιχειρηματίες που θα αναζήτησαν μέρη με ευκολότερη πρόσβαση για επιχειρήσεις. Η εγκατάλειψη ήταν πολύ εμφανής στη δεκαετία του 70 που το επισκέφτηκα εγώ πρώτη φορά. Φτώχεια και υποβάθμιση τρομερή. Εκτοτε έχει συνέλθει, αλλά ακόμα δεν είναι σε θέση να φροντίζει αρκετά την εικόνα του ώστε να αναπτυχθεί τουριστικά τόσο ώστε να μπορεί να ζει τους νέους του, έστω κάποιους απ' αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου