Είναι καστανή η καστανιά;

Η καστανιά δεν είναι πάντα καστανή. Σίγουρα όχι τώρα, που τα λουλούδια της τινάζονται σα μικροί ήλιοι και κάνουν όλο το βουνό να φαίνεται κίτρινο. Πρώτη φορά συνειδητοποιώ πόσες πολλές καστανιές έχει αυτή η πλαγιά, κι ας έχω περπατήσει φθινόπωρο στο γύρω δάσος, πάνω στο καστανόχωμα.
Προσπαθώ στο μυαλό μου να βάλω σε σειρά τις εποχές. Αυτή την προκλητική ανοιξιάτικη κατάσταση- μα είναι άνοιξη, είναι καλοκαίρι, τι είναι; Μήπως είναι καστανοέκρηξη, κάτι σαν ενδιάμεση εποχή; Αυτό που αντικρίζω τώρα να το συνδυάσω με την καρτερική όψη του φθινοπώρου, τότε που το καφέ απλώνεται σιγά σιγά και τόσο εντυπωσιακά ώστε να πάρει το χρώμα το όνομά του.
Έχουμε έρθει μια ή δυο φορές στο τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου (Το ένδοξο 28 που έλεγαν τα πιτσιρίκια) κι έχουμε περπατήσει σε χωματόδρομους που αρχίζουν να λασπώνουν, έχουμε μαζέψει με ενθουσιασμό κάστανα και καρύδια. Όσα κάστανα ήταν με την αγκαθωπή πανοπλια τους δεν καταφέραμε να τα καθαρίσουμε, παραιτηθήκαμε σε λίγο απ' αυτή τη συλλογή. Τα άλλα τα χαράζαμε και τα βάζαμε στο τζάκι, μπορέσαμε να φάμε μερικά. Πιο καλά είναι βραστά τα κάστανα Πηλίου, διαπιστώσαμε. Μα πώς γίνονται κάστανα αυτά τα τόσο λεπτεπίλεπτα λουλουδάκια, αυτό δεν μπορώ να καταλάβω.
Το να μαζεύεις κάστανα, λέει ο σοφός μου γείτονας, είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Τώρα πια δεν τα μαζεύουν εδώ, δεν συμφέρει. Όταν ήμουν νέος, εγώ γκρέμιζα κάστανα, ανέβαινα στην κορφή της καστανιάς και γκρέμιζα τα κάστανα. Ου, να δεις πώς τα γκρέμιζα τότε. Από την κορφή κουνούσα όλο το δέντρο και γκρέμιζα τα κάστανα.
Προσπαθώ να φέρω την εικόνα στο μυαλό μου. Γκρεμίζεις τα κάστανα χωρίς να γκρεμίσεις τίποτ' άλλο, το δέντρο ας πούμε, και κυρίως χωρίς να γκρεμιστείς εσύ. Καλά, αυτά τα δέντρα δεν γκρεμίζονται, γι αυτό το ρήμα έχει τόση δύναμη, νομίζω. Κι ακολουθεί το τρομερό καθάρισμα και το ξεδιάλεγμα και το πούλημα και για τα πιο εκλεκτά, το ψήσιμο στα πεζοδρόμιο.
Τα λατρεύω τα κάστανα. Το φθινόπωρο θα σας αποκαλύψω τον καλύτερο και φθηνότερο καστανά της Αθήνας, μόλις βεβαιωθώ ότι είναι στη θέση του.