Il faut cultiver son jardin
Καθώς ακούω το πρώτο τζιτζίκι του καλοκαιριού, ετοιμάζω τα πράγματα μου για να φύγουμε από τη Δράκεια. Συμπληρώσαμε τρεις μήνες, ποτέ δεν είχαμε μείνει τόσο πολύ στο σπιτάκι αυτό. Ήρθαμε με χιόνια, περάσαμε δεκαήμερα βροχής, τρύπησε η στέγη και τη μπαλώσαμε. Καθαρίσαμε τον κήπο, μαζέψαμε κλαδιά, τα κάψαμε στο τζάκι τις πολλές κρύες βραδιές. Φυτέψαμε σπόρους και φυντάνια. Σκάψαμε, ποτίσαμε, κομποστοποιήσαμε οργανικά σκουπίδια και βάψαμε το φράχτη. Κλαδεψαμε την κερασιά και τραγουδήσαμε τη φλαμουριά σε δύο γλώσσες. Φυτέψαμε μια μουριά και μαζέψαμε τίλιο. Πολεμήσαμε το σαράκι στο πάτωμα, φτιάξαμε και το κομμάτι που είχε σαπίσει από την υγρασία. Τοποθέτησε ο ξυλουργός καινούργιο το κομμάτι του φράχτη που βλέπει στο δρόμο με πεζούλι για να κάθεται όποιος θελει.
Φάγαμε αγριόχορτα με την ψυχή μας και τον τελευταίο μήνα κάθε μέρα τρώγαμε και κολοκυθάκια και μελιτζάνες από τον κήπο.
Πρέπει να καλλιεργούμε τον κήπο μας, η τελευταία φράση του Βολταίρου στον Αγαθούλη, με είχε εντυπωσιάσει όταν το διάβασα φοιτήτρια. Ήταν το συμπέρασμα μιας πολύ περιπετειώδους ζωής, όπου ο Αγαθούλης που δεν είναι ακριβώς Αγαθούλης, γιατί Candide σημαίνει και γλυκούλης, εξου και η μικρή Κάντυ, αφού πέρασε από σαράντα κύματα κι απο του λιναριού τα πάθη χάρις στην αγαθοσύνη, την αφέλεια και την ευπιστία του, κατέληξε σ' αυτή τη σοφή επιλογή. Να καλλιεργήσει τον κήπο του. Ήμουν τότε πολύ μακριά από μια τέτοια φάση, ωστόσο με συγκίνησε το βιβλίο, ίσως επειδή αν και προσπαθούσα να κάνω την έξυπνη κατά βάθος ήξερα ότι ήμουν αγαθούλα κι εγώ, και κάπως μου καρφώθηκε η φράση, κι ενώ πίστευα θεωρητικά στο τυχαίο και στα θαύματα του, παράλληλα και κάπως ασυνείδητα καλλιεργούσα και τον κήπο μου, πιστεύω, έστω κι αν ήταν απλώς μια μικρούλα στήλη στις εφημερίδες κάθε μέρα, που στην εποχή της ανθοφορίας έγινε και εκπομπή στο ραδιόφωνο που είχε επιπλέον τη χαρά της συνεργασίας.
Τέλος πάντων, εδώ τον κηπάκο που βλέπετε τον καλλιέργησε συστηματικά ο Δημήτρης, εγώ γέμισα τον υπόλοιπο χώρο σπόρους, σταθερά προσκολλημένη στην πίστη του τυχαίου, από τους οποίους φύτρωσαν μόνο μαϊντανοί, φασόλια, και κάτι παράξενα λουλούδια που δεν ξέρω πώς τα λένε. Ακόμα κι αν αποφάσιζα να καλλιεργήσω έναν κήπο δεν θα μπορούσα να τον κάνω τόσο αλφαδιασμένο, θα τον έκανα κάτι σαν μικρή ζούγκλα, αλλά μάλλον φαντασιοκοπώ, απόδειξη ότι οι σπόροι μου δεν έπιασαν, κι όπως είχα γράψει, έμεινα στην τροφοσυλλεκτική περίοδο, ενώ ο άλλος προχώρησε στις καλλιέργειες.
Τώρα τι θα απογίνει ο κήπος, τι θα απογίνουν τα σκυλάκια που κανείς δεν βρέθηκε να τα υιοθετήσει, κυρίως γι αυτά στεναχωριέμαι. Φαίνονται τόσο ευτυχισμένα που τρέχουν εδώ ελευθερα, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι φτιαγμένα για τέτοια ζωή. Οι σκύλοι πρέπει να ζουν με ανθρώπους, είναι ζώα καλλιεργημένα, για να μιλήσουμε ξανά για καλλιέργειες, δεν μπορούν να γυρίσουν στη φύση και η μοίρα των αδέσποτων είναι σκληρή. Τέλος πάντων, κάναμε κάτι κινήσεις εδώ για να αναλάβει ο Δήμος να στειρώσει τη μάνα τουλάχιστον, ελπίζω να πετύχουν. Κανονίσαμε και για τα ποτίσματα, για την όποια σοδειά. Γενικά το σπιτάκι θα στηριχτεί στην καλωσύνη των ξένων για να συντηρηθεί ώσπου να ξανάρθουμε. Που δεν είναι και τόσο ξένοι τελικά.
Καθώς ακούω το πρώτο τζιτζίκι του καλοκαιριού, ετοιμάζω τα πράγματα μου για να φύγουμε από τη Δράκεια. Συμπληρώσαμε τρεις μήνες, ποτέ δεν είχαμε μείνει τόσο πολύ στο σπιτάκι αυτό. Ήρθαμε με χιόνια, περάσαμε δεκαήμερα βροχής, τρύπησε η στέγη και τη μπαλώσαμε. Καθαρίσαμε τον κήπο, μαζέψαμε κλαδιά, τα κάψαμε στο τζάκι τις πολλές κρύες βραδιές. Φυτέψαμε σπόρους και φυντάνια. Σκάψαμε, ποτίσαμε, κομποστοποιήσαμε οργανικά σκουπίδια και βάψαμε το φράχτη. Κλαδεψαμε την κερασιά και τραγουδήσαμε τη φλαμουριά σε δύο γλώσσες. Φυτέψαμε μια μουριά και μαζέψαμε τίλιο. Πολεμήσαμε το σαράκι στο πάτωμα, φτιάξαμε και το κομμάτι που είχε σαπίσει από την υγρασία. Τοποθέτησε ο ξυλουργός καινούργιο το κομμάτι του φράχτη που βλέπει στο δρόμο με πεζούλι για να κάθεται όποιος θελει.
Φάγαμε αγριόχορτα με την ψυχή μας και τον τελευταίο μήνα κάθε μέρα τρώγαμε και κολοκυθάκια και μελιτζάνες από τον κήπο.
Πρέπει να καλλιεργούμε τον κήπο μας, η τελευταία φράση του Βολταίρου στον Αγαθούλη, με είχε εντυπωσιάσει όταν το διάβασα φοιτήτρια. Ήταν το συμπέρασμα μιας πολύ περιπετειώδους ζωής, όπου ο Αγαθούλης που δεν είναι ακριβώς Αγαθούλης, γιατί Candide σημαίνει και γλυκούλης, εξου και η μικρή Κάντυ, αφού πέρασε από σαράντα κύματα κι απο του λιναριού τα πάθη χάρις στην αγαθοσύνη, την αφέλεια και την ευπιστία του, κατέληξε σ' αυτή τη σοφή επιλογή. Να καλλιεργήσει τον κήπο του. Ήμουν τότε πολύ μακριά από μια τέτοια φάση, ωστόσο με συγκίνησε το βιβλίο, ίσως επειδή αν και προσπαθούσα να κάνω την έξυπνη κατά βάθος ήξερα ότι ήμουν αγαθούλα κι εγώ, και κάπως μου καρφώθηκε η φράση, κι ενώ πίστευα θεωρητικά στο τυχαίο και στα θαύματα του, παράλληλα και κάπως ασυνείδητα καλλιεργούσα και τον κήπο μου, πιστεύω, έστω κι αν ήταν απλώς μια μικρούλα στήλη στις εφημερίδες κάθε μέρα, που στην εποχή της ανθοφορίας έγινε και εκπομπή στο ραδιόφωνο που είχε επιπλέον τη χαρά της συνεργασίας.
Τέλος πάντων, εδώ τον κηπάκο που βλέπετε τον καλλιέργησε συστηματικά ο Δημήτρης, εγώ γέμισα τον υπόλοιπο χώρο σπόρους, σταθερά προσκολλημένη στην πίστη του τυχαίου, από τους οποίους φύτρωσαν μόνο μαϊντανοί, φασόλια, και κάτι παράξενα λουλούδια που δεν ξέρω πώς τα λένε. Ακόμα κι αν αποφάσιζα να καλλιεργήσω έναν κήπο δεν θα μπορούσα να τον κάνω τόσο αλφαδιασμένο, θα τον έκανα κάτι σαν μικρή ζούγκλα, αλλά μάλλον φαντασιοκοπώ, απόδειξη ότι οι σπόροι μου δεν έπιασαν, κι όπως είχα γράψει, έμεινα στην τροφοσυλλεκτική περίοδο, ενώ ο άλλος προχώρησε στις καλλιέργειες.
Τώρα τι θα απογίνει ο κήπος, τι θα απογίνουν τα σκυλάκια που κανείς δεν βρέθηκε να τα υιοθετήσει, κυρίως γι αυτά στεναχωριέμαι. Φαίνονται τόσο ευτυχισμένα που τρέχουν εδώ ελευθερα, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι φτιαγμένα για τέτοια ζωή. Οι σκύλοι πρέπει να ζουν με ανθρώπους, είναι ζώα καλλιεργημένα, για να μιλήσουμε ξανά για καλλιέργειες, δεν μπορούν να γυρίσουν στη φύση και η μοίρα των αδέσποτων είναι σκληρή. Τέλος πάντων, κάναμε κάτι κινήσεις εδώ για να αναλάβει ο Δήμος να στειρώσει τη μάνα τουλάχιστον, ελπίζω να πετύχουν. Κανονίσαμε και για τα ποτίσματα, για την όποια σοδειά. Γενικά το σπιτάκι θα στηριχτεί στην καλωσύνη των ξένων για να συντηρηθεί ώσπου να ξανάρθουμε. Που δεν είναι και τόσο ξένοι τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου