Σηροτροφία

Ανάμεσα σε δυο καταιγίδες, το μουσκεμένο πάρκο τινάζεται. Στρώνονται κάτω μοβ καμπανούλες, λουλούδια ενός άγνωστου δέντρου.

Απίστευτα όμορφο, με ψηλά κλαριά που στολίζονται τέτοια εποχή με αυτά τα λουλούδια, αφωτογράφητο, ατραγούδητο και χωρίς όνομα. Από πού έχουν ταξιδέψει τα δέντρα αυτά και βρήκαν εδώ ακακίες και πικροδάφνες να κάνουν χωριό; Επίσης ξενόφερτες, βέβαια, μεξικάνικης ή αιγυπτιακής προέλευσης; Οι εισαγωγές φυτών δεν γνώρισαν προκαταλήψεις, αν εξαιρέσεις εκείνη την ιστορία με τις πατάτες στον Καποδίστρια. Από όλον τον κόσμο έχουν μαζευτεί στο Πεδίον του Άρεως κι έσμιξαν τα χρώματά τους αυτή τη φθινοπωρινή άνοιξη.

Ευδοκιμούν και φρούτα, στις μουριές. Παλιά και περιπετειώδης εισαγωγή αυτές, από τότε που ήταν πολύτιμες για να τρέφουν μεταξοσκώληκες, έχουν πολλαπλασιαστεί ελεύθερα. Κάθε χρόνο τις κλαδεύουν σύρριζα, μένει μόνο ένα ροζιασμένος κορμός, που λες, τι σκέλεθρο είναι τούτο; Και μέσα σε λίγες μέρες έχουν πετάξει κλωνιά τεράστια και φύλλα άφθονα, μεγάλα, έχουν αναλάβει τη σκίαση σε όλα τα μικρά δρομάκια. Αν έτρεφαν ακόμα μεταξοσκώληκες, θα έφταναν για να έχουμε μεταξωτές τέντες σε όλες τις πολυκατοικίες, αλλά ευτυχώς το μετάξι έρχεται φτηνό από την αρχαία χώρα προέλευσής του, επέστρεψε εκεί έπειτα από τόσα πάθη και προσπάθειες να κλαπεί το μυστικό του. Μας έμειναν οι μουριές, και κάνουμε σοφή χρήση, ήλιος τον χειμώνα στο πάρκο, σκιά το καλοκαίρι, και μούρα που λεκιάζουν και γλυκαίνουν μερικούς γέρους που τα θυμούνται και μερικά παιδιά που τα ανακαλύπτουν. Σκαρφαλωμένα στα κλαριά, μεθάνε για λίγο, τα μεταξωτά μας πολύχρωμα παιδάκια, παιδιά των μεταναστών, στη μόνη γειτονιά που δεν έχει υπογεννητικότητα, στη μόνη γειτονιά που κυκλοφορούν παιδιά σε δημόσιους χώρους. Πεδίον του Άρεως, πεδίο ποικιλίας και συγκέντρωσης, συνύπαρξης διαφορετικών φυτών και ανθρώπων- δεν έχει όνομα θεού, μάλλον είναι του παράξενου πλανήτη...

https://www.tanea.gr/2007/05/29/opinions/analwsima-sirotrofia/

Αγορίστικη γιορτή

Άιντε παιδιά με την ευχή της μάνας. Τα διπλοσταυρώνω και τα αποχαιρετώ, να πάνε στο καλό, στη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου, έχουν βγάλει εισιτήρια, τα προνοητικά μου, εδώ και κανένα εξάμηνο. Πάντα έτσι προνοητικοί να είστε, και στη ζωή… Φοβάμαι  λίγο, με αυτά που ακούω για μαύρη αγορά,  πόσο θέλουν οι άγγλοι τα εισιτήρια, μην υποστούν επίθεση από τα αγριεμένα πλήθη. Αλλά πάλι, δεν πέρασα από το Σύνταγμα, δεν είδα τους φιλάθλους; Έλαμπαν τα πρόσωπα τους από αθώα χαρά, δεν πρέπει να είναι χούλιγκαν, προσπαθούσα να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Αγόρια, μεγάλα και μικρά, γερασμένα και ανώριμα, τρελούτσικα, φασαριόζικα, με τα παιδιά τους, με τα κορίτσια τους, με τις μπύρες τους, με τα κασκόλ τους, με την ομάδα τους. Ζηλεύω μήπως που μπορούν να γλεντάνε τόσο, συνδυάζοντας ταξίδι και συλλογικότητα, τραγούδι, ενθουσιασμό, πειράγματα, εξαλλοσύνη; Καροτί μαλλιά, πλαστικά κύπελλα, θάλασσα από ίδιες μπλούζες. Ένας φοράει φούστα πλισέ καρό, και το κορίτσι του μπλε παντελόνι. Ένας άλλος έχει στα αυτιά του τρύπες μεγέθους νομίσματος πέντε σεντς. Από πίσω βλέπεις την Ακρόπολη, που λέει ο λόγος. Είναι πιο σοβαρά τα κορίτσια, τα αγόρια έχουν το προνόμιο αυτό, ξεσαλώνουν επίσημα,  καλύπτονται από τους θεσμούς, τα αισθήματά τους αναγνωρίζονται παγκοσμίως. Τα εκατομμύρια χορεύουν στα παιχνίδια τους, επενδύονται στη γιορτή τους. Μεθάνε στους δρόμους και ξεχνιούνται, νομίζουν για λίγο ότι ο κόσμος ακόμα τους ανήκει. Τραγουδάνε όλοι μαζί, συντονίζονται, τους κοιτάμε παράξενα οι περαστικοί, τουρίστες στην πόλη μας ξαφνικά, μας προσφέρουν το θέαμα της ομοιομορφίας και της έξαψης τους. Στα ανάλαφρα τα αγόρια παραμένουν αξεπέραστα, κι ας έχασαν στα σοβαρά την πρωτοκαθεδρία. Είναι ένα προνόμιο κι αυτό, κι όσοι άχρωμοι, άμπαλοι και ελαφρώς αγέλαστοι τους προσπερνάμε, σίγουρα κάτι χάνουμε. 

https://www.tanea.gr/2007/05/24/opinions/analwsima-agoristiki-giorti/

Επιτηρήστε μας!

Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε από το τούνελ. Η επιτήρησή μας τελείωσε και οφείλουμε να χαιρόμαστε, αν και δεν την είχαμε καταλάβει τόσον καιρό. Τι ακριβώς επιτηρούσε και πού μπορούσε κανείς να τη συναντήσει, να τη γνωρίσει καλύτερα, δεν έγινε πλήρως αντιληπτό. Μια ιδέα ήταν κυρίως, μια φράση που ακουγόταν ταπεινωτικά στην αρχή, αλλά στη συνέχεια τη συνηθίσαμε, όπως συχνά συνηθίζονται οι ταπεινώσεις. Ειδικά όταν είναι τόσο θεωρητικού επιπέδου. Διότι δεν τη ζήσαμε, δεν τη νιώσαμε αυτή την επιτήρηση, να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει. Έναν υψηλό έλεγχο στα τεκταινόμενα, κάποια αληθινή αυστηρότητα; Πού ήταν η επιτήρηση όταν τα αποθεματικά των Ταμείων πήγαιναν σε κρυφά ομόλογα μέσω νήσων Καϊμάν; Κάτι άλλο θα επιτηρούσε. Πώς άφησε να γίνουν τόσο παράξενες συναλλαγές με τα λεφτά του Ασφαλιστικού, που εδώ και δεκαετίες δεν αρκούν για τις συντάξεις; Τι σόι επιτήρηση ήταν αυτή, με τόσο τακτ, τόση αβρότητα; Δεν είχε αρκετές κάμερες;

Πώς της ξέφυγαν ένα σωρό λεπτομέρειες της οικονομικής ζωής, και όχι μόνο, και τώρα λέει τέλειωσε, πάει σπιτάκι της, το έργο της δικαιώθηκε, και μας αφήνει μόνους, με την κυβέρνηση σε προεκλογικό αγώνα, ελεύθερη να κινείται όπως θέλει. Γιατί φεύγει τώρα που υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να επιτηρήσει; Πείραζε κάποιος να τους προσέχει; Πάνω που λέγαμε να κάνουμε υπομνήματα στους επιτηρητές τι άλλο να επιτηρήσουν.

Μαζεύονται πολλά που θέλουν επιτήρηση. Αλλά πρέπει να τα ξεχάσουμε αυτά. Τέρμα λοιπόν. Αυτό ήταν, από σήμερα το μόνο πράγμα που επιτηρείται είναι οι μαθητές που δίνουν εξετάσεις. Κι εκεί γίνεται επιτήρηση με τα όλα της, όχι αστεία. Ξαναβρίσκει την έννοια η λέξη, πολύ επίκαιρα.

https://www.tanea.gr/2007/05/18/opinions/analwsima-epitiriste-mas/

Η πενηντάρα

Την ώρα που ο Σαρκοζί κάνει διακοπές στη Μεσόγειο, να δει αν τα νερά είναι κατάλληλα για σύμπηξη μεσογειακής Ένωσης, όπου ελπίζει να ξεφορτωθούν οι Ευρωπαίοι την Τουρκία, η Ευρώπη γιορτάζει τα πενήντα της χρόνια και στην Τουρκία προκηρύσσονται εκλογές. Στην Αθήνα θα οργανωθούν παιδικοί χοροί στο Σύνταγμα. Κάτι είναι κι αυτό, εγγύηση γιορτινή τα παιδάκια. Πενήντα χρονών η Ευρώπη περνάει κρίση, κάτι σαν κλιμακτήριο. Το ερωτικό της δυναμικό, η λίμπιντό της δεν πάει καλά. Φυσικό είναι, κοντεύουν να ενσωματωθούν στην Ένωση όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, το πράγμα αρχίζει να μοιάζει με γάμο, και είναι γνωστό, ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Σαν ερωμένη η Ευρώπη τα πήγε πολύ καλύτερα. Όσο την ποθούσαν όλες οι χώρες, πριν ενωθούν μαζί της εις σάρκα μίαν, ήταν πιο νέα, πιο ωραία, πιο επιθυμητή, πιο υπαρκτή. Δεν είχε κρίσεις ταυτότητας τότε, ήξεραν όλοι τι εστί Ευρώπη. Κι εμείς οι Έλληνες, πριν την αποκτήσουμε, κάναμε σαν τρελοί, με τον γνωστό ερωτισμό που μας διακρίνει. Άρχισε την καριέρα της ως ερωμένη, τότε που τη βούτηξε ο Δίας εν είδει ταύρου. Τώρα έχει απομείνει αντικείμενο πόθου για μερικές ακόμα χώρες, και σ΄ αυτές, στην Τουρκία κατ΄ εξοχήν, θα φαίνεται ακόμα νέα κι επιθυμητή, κι ας είναι πενηντάρα. Μα ποιοι είναι οι Τούρκοι, φωνάζει ο Σαρκοζί, για να θέλουν να μπουν στην Ευρώπη; Είναι Ευρωπαίοι, αναρωτιούνται πολλοί μαζί του, ξεχνώντας ότι η επιθυμία και ο στόχος σε καθορίζει περισσότερο από τους γονείς και την κληρονομιά σου. Και στην ευρωπαϊκή κρίση ταυτότητας απαντούν με αρνήσεις. 

Αφού δεν βρίσκουμε τι είμαστε, να πούμε τι δεν είμαστε! Αλλά, ρωτήστε τις πενηντάρες, τίποτα δεν σε ξανανιώνει τόσο όσο ο έρωτας ενός νέου εραστή... 
https://www.tanea.gr/2007/05/10/opinions/analwsima-i-penintara/

Μίνιμαλ

Η αίθουσα, όπως τη φωτογράφισαν από μέσα, δείχνει μίνιμαλ αρχιτεκτονικού ρυθμού. Ευθείες καθαρές, λοξά επίπεδα, φως και χρώμα στο κτίριο της έδρας Ιωάννου που μόλις εγκαινιάστηκε στην Οξφόρδη. Χτίστηκε με δωρεά της οικογένειας Ιωάννου. Αντικείμενο, οι σπουδές Ελληνικής Γλώσσας. Μια τόσο διαφορετική εικόνα από όσες βλέπουμε τελευταία στα ελληνικά πανεπιστήμια. Έτσι που να αναρωτιέται κανείς, μα πώς γίνεται και σπουδάζουν οι νέοι σε τόσο καθαρό, τόσο φωτεινό, τόσο προσεγμένο περιβάλλον;

Που είναι μάλιστα δωρεά Ελληνοκυπρίου. Πώς την αντέχουν τέτοια κατάσταση;

Δεν τους λείπουν τα συνθήματα στους τοίχους, οι αφίσες στις κολόνες, οι μουτζούρες, η βρωμιά, η εγκατάλειψη, όλο αυτό το ντεκόρ που έχει συνδεθεί με τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στη δική μας χώρα, εδώ και μήνες, εδώ και χρόνια; Κι αυτούς τους ενιαίους χώρους πώς τους αντιμετωπίζουν, όπου δεν μπορεί όποιος φοιτητής θα θελήσει να διαμαρτυρηθεί να χτίσει μια πόρτα με τούβλα και σοβά, συμβολικά βρε αδελφέ, πώς κάνουν εδώ κάθε τρεις και λίγο, να ξεδίνουν τα παιδιά; Να μαθαίνουν και μια τέχνη...

Μεγάλες και ύποπτες ελλείψεις. Και μάλιστα σε κτίριο για σπουδές Ελληνικής Γλώσσας; Δεν παθαίνουν σχιζοφρένεια διδάσκοντες και διδασκόμενοι; Ίσως υπάρξουν και απόφοιτοι του Τμήματος που θα έλθουν να διεκδικήσουν έδρα στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Σκεφτείτε τι πολιτιστικό σοκ θα υποστούν. Ή το αντίθετο, να πάνε από τα ελληνικά πανεπιστήμια σε ιδρύματα του εξωτερικού.

Το σκέφτηκαν οι δωρητές; Έχουν υπηρεσία ψυχολογικής υποστήριξης για τέτοιες απότομες μεταβολές;

Κάτι πρέπει να κάνει το μαχητικό φοιτητικό κίνημα για την κατάσταση. Διάβημα, επίδοση ψηφίσματος ή να χτίσει ένα παράθυρο. Ο καθένας μπορεί να φτιάχνει τέτοια κτίρια για να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα, με τη δικαιολογία ότι εκεί δεν ισχύει το άρθρο 16.

https://www.tanea.gr/2007/05/03/opinions/analwsima-minimal/