Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2006

Υποχρεωτικό νηπιαγωγείο



Το νηπιαγωγείο γίνεται υποχρεωτικό. Έτσι,  για μερικές χιλιάδες παιδιά που δεν θα πιάνουν στις εισαγωγικές τη βάση του Δέκα, τουλάχιστον θα έχουν αυξηθεί τα έτη σπουδών αρχίζοντας από τα κάτω. Ούτως ή άλλως, η μανία των γονιών να χώνουν στα κεφάλια των παιδιών τους, όσο περισσότερα πράγματα γίνεται, όσο το δυνατόν νωρίτερα, έχει ήδη χτυπήσει τα νηπιαγωγεία. Περιέργως, παιδιά και νηπιαγωγοί αντιστέκονται. Τα παιδιά καταφέρνουν ακόμα κυρίως να διασκεδάζουν στα νηπιαγωγεία. Και το παράξενο είναι ότι επειδή διασκεδάζουν, μαθαίνουν κιόλας αρκετά, ίσως, μόνο και μόνο επειδή ακριβώς δεν είναι υποχρεωτικό. Και βλέπεις κάτι τετράχρονα να πιάνουν το μολύβι με ζήλο και μεράκι, που δεν συναντάς στο δημοτικό, να γράφουν  με απόλαυση, να ανοίγουν τα βιβλία με δέος, να συλλαβίζουν ακούραστα, να ξεφυλλίζουν εγκυκλοπαίδειες, και νομίζεις ότι έγινε το θαύμα, γεννήθηκε  η σχέση του παιδιού με τα γράμματα, θα κρατήσει, θα καρπίσει, θα το οδηγήσει σε επιτυχίες και χαρές. Κι ύστερα, δυο χρόνια αργότερα, μόλις πάει Δημοτικό, το ίδιο παιδί, αρχίζει να χάνει το γούστο του. Τα βιβλία αντιμετωπίζονται με καχυποψία, το διάβασμα γίνεται αγγαρεία, τα γράψιμο δεν είναι καθόλου πια ευχαρίστηση, η σχέση που φαντάστηκες ότι θα γεννηθεί, τις περισσότερες φορές ξεφτίζει άδοξα. Πώς το κατορθώνει αυτό το Δημοτικό, είναι απορίας άξιο, αλλά μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί ότι η ελευθερία παίζει κάποιο ρόλο. Αφού το να κάνεις μαθήματα, στο νηπιαγωγείο, δεν είναι αναγκαστικό, όλο και κάτι μαθαίνεις. Ας ελπίσουμε ότι τώρα που η φοίτηση θα γίνει υποχρεωτική, δεν θα του βάλουν και αναλυτικό πρόγραμμα, για να καλύψουν τα κενά που κάθε τόσο προκύπτουν. Τουλάχιστον θα αφήσουν τα παιδιά να μην ξέρουν την υποχρέωση.


https://www.tanea.gr/2006/11/28/opinions/analwsima-ypoxrewtiko-nipiagwgeio/

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2006

Η Αχερουσία του Γούντυ Άλεν

Η Αχερουσία έχει μαύρα νερά, και πάνω πλέει ένα καΐκι χωρίς να προχωρά και οι
άνθρωποι είναι κάπως παραξενεμένοι, αλλά ήρεμοι πολύ. Μπορεί και να είναι ο
Αχέροντας. Ο δημοσιογράφος, που μόλις έχει πεθάνει, ακουμπά στα ξάρτια και
πιάνει συζήτηση με μια νεαρή. Και το κοινό γελά, γιατί λίγη ώρα αργότερα ο
δημοσιογράφος πάει στον Χάρο και προσπαθεί να τον λαδώσει. 
Το καΐκι είναι παλιό, από εκείνα τα μεγάλα ψαράδικα που κάποτε έβλεπες στα λιμάνια, με τη
στενή ψηλή καμπίνα στη μία άκρη, σαν ανάμνηση σημερινού εξηντάρη. Μπορεί ο
Γούντι Άλεν να ταξίδεψε στο Αιγαίο όταν ήταν μικρός, ή τα καΐκια να ήταν
παντού ίδια. Να υπήρχαν σε κάθε λιμάνι, όπως υπάρχει η εικόνα αυτή σε τόσες
μυθολογίες, ο Χάρος με το πλεούμενο φορτωμένο ψυχές. Κι αν δεν είδε το Αιγαίο,
άκουσε σίγουρα τις ιστορίες για τους περαματάρηδες των σκοτεινών λιμνών, κι
ίσως να τρόμαζε, όταν ήταν παιδί, μ' αυτό το ταξίδι. Αλλά μεγάλωσε και γερνά
και αφού πάντα πλησίαζε τα πράγματα με σκοπό να τα κάνει πιο ελαφριά, έβαλε
και στο καΐκι του Αχέροντα την κάμερά του. 
Ορίστε, δεν είναι τίποτατρομακτικό, ο ρεπόρτερ παραμένει ρεπόρτερ, κι ο ταχυδακτυλουργός απολαμβάνεινα μαγεύει με τα κόλπα του τους συνταξιδιώτες. Οβολός δεν χρειάζεται, ηεπιβίβαση γίνεται δωρεάν, προφανώς κατά τα αμερικανικά πρότυπα, όπως το φέρι μπόουτ στη Νέα Υόρκη που σε πάει τσάμπα απέναντι, στο Στάτεν Άιλαντ. Υπάρχουν
σύγχρονες νότες στην αρχαία παράδοση, αλλά η εικόνα της ήταν απαραίτητη αφότου
δώσαμε το όνομα του Αχέροντα σε αληθινό ποταμό - κάνουν και ράφτινγκ - και η
Αχερουσία, νομίζω, αποξηράνθηκε για καλλιέργειες.

https://www.tanea.gr/2006/11/23/opinions/analwsima-i-axeroysia-toy-goynti-alen/

Ιπτάμενες γιαγιάδες

  Σηκώνω το εγγόνι μου αγκαλιά να πάμε στην αλλαξιέρα και καθώς το μικρό του βάρος πλημμυρίζει το σώμα μου, προφέρω ασυναίσθητα τις χαϊδευτι...