Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Πλένω και τραγουδώ


Κάθε μέρα στην κουζίνα ξεχωρίζω τα σκουπίδια. Τις συσκευασίες τροφίμων χωριστά, για τον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Ο μπλε κάδος έχει μετακομίσει πολύ μακρύτερα, αλλά εγώ συνεχίζω να τον ακολουθώ. Καθαρίζω πλαστικά κουπάκια γιαουρτιών, «να είναι πλυμένα» έγραφαν οι οδηγίες. 
Μαζεύεται ταχύτατα απίστευτη ποσότητα πλαστικών συσκευασιών, τα κανονικά σκουπίδια έχουν γίνει ένα μικρό βαρύ σακουλάκι που κάνει μέρες να γεμίσει, φτωχός συγγενής των ελαφρών, που ίσως ανακυκλωθούν. Ίσως. Τριγυρνώ σαν τρελή κάθε μέρα κουβαλώντας τα ανακυκλώσιμα, αναζητώ τον κάδο από τετραγώνου εις τετράγωνο. Περπατώ- περπατώ στα σοκάκια όταν ο κάδος δεν είναι εδώ. Πού είσαι κάδε; 
Πλένω και τραγουδώ, μήπως είμαι ηλίθια που επιμένω; Διαβάζω ρεπορτάζ: η ανακύκλωση δεν γίνεται σωστά, ακούω εκδοχές, αφού τα ξεχωρίσουν τα πετάνε γιατί δεν έχουν την υποδομή, αλλά δεν το παραδέχονται, να παίρνουν επιδοτήσεις της Ένωσης. Στις πόλεις άλλων χωρών της Ένωσης οι κάδοι είναι μπροστά σε κάθε σπίτι, εδώ πρέπει να κάνεις διαδρομές. 
Είναι φυσικό να νιώθεις κορόιδο, αυτή την ευαισθησία διδάσκεσαι παραδοσιακά στην Ελλάδα. Μην κάνω κάτι παραπάνω από αυτά που κάνουν όλοι, μη με πιάσουν κορόιδο οι ξύπνιοι που καραδοκούν. Υμνείται πανταχόθεν η παρανομία και ο τσαμπουκάς, ο αταβιστικός φόβος περί κορόιδου μεγαλώνει. Μου έρχεται συχνά να παρατήσω την προσπάθεια, αλλά τελικά στοιβάζω δεμάτια, ταχτικά κουπάκια, σκαφάκια από κρέας, πλαστικά περιτυλίγματα, τόση τάξη δεν υπάρχει πουθενά στο σπίτι μου, ξαναπιάνω το κυνήγι τού μπλε κάδου. Είναι ο καθημερινός μου πατριωτισμός, αλλά ελπίζω να μην τον δοκιμάσει περισσότερο ο Δήμος Αθηναίων. Έχω φτάσει στα όριά μου. Θα παρατήσω τα κουπάκια γιαουρτιών, θα αρχίσω τις υπογραφές για το όνομα της Μακεδονίας. Είναι πιο ξεκούραστη ανακύκλωση μου φαίνεται.

https://www.tanea.gr/2007/11/29/opinions/analwsima-plenw-kai-tragoydw/

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Επέτειος

Σώματα αγαλματένια, σαν χτισμένα σε εντατικά γυμναστήρια, αλλά μάλλον θα τα είχαν αποκτήσει στην οικοδομή, σκεφτήκαμε για τους ηθοποιούςμετανάστες του έργου «Ένας στους δέκα» που πήγαμε να δούμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Από τη ζωή τους μεταφερμένα στη μικρή σκηνή, περιστατικά που λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι, το όνομα που αλλάζει, η ταλαιπωρία, η αποφασιστικότητα ωστόσο, η βία, το ξεπούλημα της δουλειάς και του κορμιού, οι εξευτελισμοί, η αλλοτρίωση του ξένου. Το πιο σπουδαίο είναι να βλέπουμε ότι κατάφεραν να περάσουν από τη βουβαμάρα στην έκφραση, να αποκτήσουν φωνή. Κι ανάμεσα στις ιστορίες τους, που τις ξέρουμε, βγήκε στο θέατρο και το παρελθόν τους, που κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Οι αναμνήσεις τους από τις παρελάσεις των παιδικών τους χρόνων, στην Κόκκινη Πλατεία. Στις Κόκκινες Πλατείες.

Εμβατήρια που έχουν τραγουδηθεί και στην Ελλάδα, και μουσκέψει με πολλά δάκρυα εδώ, από τους ηττημένους αριστερούς.

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά: εκεί ήταν επίσημο άσμα στις παρελάσεις, εδώ ήταν αναμνηστικό ενός χαμένου εμφυλίου. Και ύστερα η Διεθνής- εκεί κρατικός ύμνος, εδώ αναμνηστικό μιας εποχής προσδοκιών που φάνταζαν απολύτως δίκαιες και δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία απλώς να εφαρμοστούν.

Εποχή άγνοιας ή αθωότητας; Οι νέοι στη σκηνή σάρκαζαν τα καθεστώτα που τους εξαθλίωσαν, που κατέρρευσαν από την ίδια τη φτώχεια που δημιούργησαν, και τους έστειλαν τελικά εργάτες κακοπληρωμένους στην πλούσια «δυτική» μας χώρα. Συνειδητοποίησα ότι χωρίς να το θέλουμε είχαμε γιορτάσει, πηγαίνοντας να δούμε το έργο αυτό, την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, που επέμεναν να μας θυμίσουν νοσταλγοί από εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και διά ζώσης, πουλώντας πρωινιάτικα εφημερίδες στο πάρκο.


https://www.tanea.gr/2007/11/12/opinions/analwsima-epeteios/

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...