Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2003

Εγιναν αλλού αυτά;


Περπατούσαμε στην ηλιόλουστη Βασιλίσσης Σοφίας με το υπέροχο αίσθημα ότι διαδηλώναμε ταυτόχρονα σε εκατοντάδες πόλεις στον κόσμο εναντίον στην απόφαση των ΗΠΑ να επιτεθούν στο Ιράκ. Δίπλα μας  νεαρές Ολλανδέζες γελούσαν, μια κοπέλα χόρευε σε ξυλοπόδαρα, παιδάκια χοροπηδούσαν, γιαγιάδες χαίρονταν τη μεγάλη συντροφιά, παππούδες φλέρταραν και το πλήθος ανακάλυπτε το καλύτερο του πρόσωπο. Δεν είναι μικρό πράγμα, να νοιώθεις πολιτικά ότι ανήκεις σε μια κίνηση που αγκαλιάζει όλον τον πλανήτη. Μέσα σ' αυτή την ευφορία, ήρθε εντελώς απρόσμενο ένα βίαιο σπρώξιμο προς τα πεζοδρόμια, φωνές τρομαγμένες και πέτρες που εκσφενδονίζονταν πάνω από τα κεφάλια μας στο αστυνομικό άγημα που βρισκόταν στη γωνία του Μεγάρου Μουσικής. Το ωραίο πλήθος έγινε τρομαγμένο κοπάδι, που χτυπούσε στα κάγκελα του πεζοδρομίου και σκόρπιζε στα στενά, μέσα σε πανικό, πονόλαιμο βήχα και κλάμα. Έγιναν αυτά πουθενά αλλού στον κόσμο; Τα παιδιά έκλαιγαν, μας κοιτούσαν κατηγορώντας μας βουβά ότι τα ξεγελάσαμε, βάζοντας τα να συμμετέχουν σε κάτι επικίνδυνο. Γυρίσαμε σπίτι πικραμένοι. Το βράδυ, φορτωμένοι ήδη ενοχές, βάλαμε να δούμε  ειδήσεις στα δύο μεγάλα κανάλια, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι είχε γίνει, και βλέπαμε επί μισή ώρα τον τέως στην Αθήνα. Ύστερα παίχτηκε το ρεπορτάζ με κουκουλοφόρους που έβαλαν φωτιά στη Χρήστου Λαδά, κι έπαιξαν ξύλο κοντά στην πρεσβεία με αστυνομικούς. Αυτή ήταν η συμμετοχή της Αθήνας στην παγκόσμια διαδήλωση; Χρειάστηκε να περιμένουμε τις ειδήσεις της ΝΕΤ για να πειστούμε ότι είχαμε  πάρει μέρος σε ένα παγκόσμιο ειρηνικό συλλαλητήριο, ότι συμμετείχαμε σε κάτι σπουδαίο, ότι δεν είμασταν απλώς το κοινό σε μια διαμάχη ΜΑΤ με  χούλιγκαν. Αλλά γιατί; Γιατί πρέπει σε όλα τα πράγματα να υπάρχει μια τέτοιου είδους "ελληνική εξαίρεση"; 

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2003

Τροχονόμος

Στέκεται στη γωνία Αιγίνης και Παξών, φορώντας ένα γιλέκο κίτρινο που γράφει
«τροχονόμος». Είναι νεαρή, είναι όμορφη και φορά ένα γυάλινο κρεμαστό
σκουλαρίκι. Είναι στενός εκεί ο δρόμος και το οδόστρωμα, χρόνια πριν ανοιχτεί
η εθνική της Καλαμάτας ή δοθεί στην κυκλοφορία η περιφερειακή της Πάτρας,
είναι τόσο γεμάτο λακκούβες και λοφάκια που αξίζει να γίνει αξιοθέατο, να
έρχονται οι τουρίστες να το επισκέπτονται και να τους κόβουν εισιτήριο.
Απίστευτης ποικιλίας λοφάκια και λακκούβες σε ελάχιστα τετραγωνικά, και πάντα,
μα πάντα, ακόμα και το καλοκαίρι, νερά και λάσπες που κυλάνε σε μικρά ρυάκια.
Στο μεταξύ κυλάν και τ' αυτοκίνητα σε διαρκή ροή, χτυπολογώντας ρόδες και
πιτσιλώντας πεζούς, κυλά κι ο χρόνος και χτυπά το κουδούνι του Σχολείου στην
Αιγίνης, διότι υπάρχει και Σχολείο μέσα σ' αυτό το στρίμωγμα, σχολείο -
πολυκατοικία, μοναδικό στο είδος του, αξιοθέατο κι αυτό. Τότε εμφανίζεται η
τροχονόμος, με τα σγουρά μαλλάκια της κι ένα κασκόλ πολύχρωμο, χαμογελά στα
παιδιά που τρέχουν και στις μαμάδες που τα κυνηγούν ακροβατώντας στα στενά
περάσματα που αφήνουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κρατά μια σφυρίχτρα, αλλά
δεν την χρησιμοποιεί, τα αυτοκίνητα κόβουν ταχύτητα από μόνα τους, κάτι οι
λακκούβες, κάτι το πορτοκαλί γιλέκο και τα σγουρά μαλλιά, το χρωματιστό κασκόλ
και το σκουλαρίκι. Ξαφνιάζονται οι περαστικοί, για λίγο μέσα στην ένταση που
χρειάζεται το περπάτημα στον άθλιο δρόμο, την αίσθηση του χάους που κυριαρχεί,
νιώθουν πως κάτι ακόμα υπάρχει κοινωνικό σ' αυτή τη γειτονιά, δεν είναι
τελείως ζούγκλα πια η κατάσταση, κάτι έχει απομείνει ή κάτι περίσσεψε από αυτό
που στ' αλήθεια αξίζαμε, δεν χάθηκαν όλα.
https://www.tanea.gr/2003/02/14/opinions/analwsima-troxonomos/

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2003

Πλακοστρώσεις

Φτιάχνουν πυρετωδώς τον σταθμό του ηλεκτρικού στην Ομόνοια, ξοδεύονται σε
πλακοστρώσεις και φωτισμό. Αλλά η διαδρομή δεν αλλάζει. Μόλις βγεις στο φως,
από το Θησείο και κάτω, σε χαστουκίζει ακατάπαυστα η ασχήμια και η
τσαπατσουλιά. Πώς να το πλακοστρώσεις όλο αυτό το τοπίο; Στην πάνω πλευρά της
διαδρομής, Αττική - Κηφισιά, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, αλλά εκεί, για
εξισορρόπηση ίσως, εμφανίζονται οι πιο παραμορφωμένοι επαίτες της χώρας, που
ζητούν τραγουδιστά οικονομική ενίσχυση για να κάνουν πλαστική εγχείρηση. Είναι
τόσο ακραία παραμορφωμένοι που ελάχιστοι αντέχουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη
και να τους ενισχύσουν. Αν συναντούσαν τουλάχιστον έναν Φελίνι σ' αυτή την
καθημερινή τους διαδρομή, ίσως σώζονταν με μια λυρική υπέρβαση, ίσως
σωζόμασταν κι εμείς που τους αντικρύζουμε σαν αρχέγονη τύψη στις πιο
ανυποψίαστες ώρες. Όταν λείπουν πάλι, βλέπεις άλλους, ηπιότερες περιπτώσεις,
πάντα τραγουδιστά να ζητιανεύουν, αυτό έχει γίνει καθεστώς. Ίσως είναι πιο
εύκολο να τα λες σαν τραγούδι, τα ίδια και τα ίδια λόγια συνεχώς, γίνεσαι κάτι
σαν καλλιτέχνης, ερμηνεύεις τον ρόλο σου, βγάζεις το μεροκάματό σου.

Στο καινούργιο κομμάτι του Μετρό όλα αστραφτερά, αποστειρωμένα, με τους
φρουρούς να κρατάνε αγκαλιά τα πολυβόλα, λες και χρειαζόμαστε πολυβόλο για
καθαριότητα και τάξη, στο παλιό κρατάμε εμείς αγκαλιά τις τσάντες και
σφίγγουμε την καρδιά και τα μάτια να μη μας ξεφεύγει το έλεος χύμα στους
επαγγελματίες της ελεημοσύνης. Δύο σύμπαντα παράλληλα τα δύο Μετρό και η
Ομόνοια η πύλη συνάντησης. Την τρίβουνε, την πλακοστρώνουνε, την ψεκάζουνε,
αλλά πώς να καθαρίσει; Από τα βάθη της ψυχής της εκλύεται η συσσωρευμένη
αθλιότητα και ξαναλερώνει τα πλακάκια
https://www.tanea.gr/2003/02/11/opinions/analwsima-plakostrwseis/

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2003

Την Ευρωσύνη μην την κλαις



Βαρέθηκα να διαβάζω επικήδειους της Ευρώπης, από ανθρώπους που ουδέποτε την πίστεψαν, δεν την θέλησαν, δέν την αναγνώρισαν και δεν την είδαν ακόμα να γεννιέται. Η Ευρώπη έχει μεγάλη δύναμη αλλά δεν το γνωρίζει, Έτσι είναι σα να μην την έχει. Θα μπορούσε να κάνει πολλά, αλλά δεν τα επιχειρεί, γιατί δεν πιστεύει στον εαυτό της. Ίσως να μην καταφέρει ποτέ να υπάρξει, αλλά αυτό θα οφείλεται περισσότερο στους ρεαλιστές όλων των χωρών της που δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο με ρομαντισμό και έλλειψη ρεαλισμού αλλάζεις καταστάσεις. Εδώ στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να είμαστε λιγότερο ρεαλιστές τέτοιου είδους τουλάχιστον. Στο κάτω κάτω υπάρχουμε επειδή πριν διακόσια χρόνια μερικοί ρομαντικοί έμποροι αποφάσισαν να μην είναι ρεαλιστές. Θα μπορούσαμε, ρομαντικά ξανά, να επενδύσουμε στην ύπαρξη της Ευρώπης περισσότερο από ότι στους εγωισμούς και τα κόμπλεξ μας. Ίσως να είναι η Ευρώπη τόσο γηραιά όσο λένε και να μην αντέχει άλλες αλλαγές. Δεν είναι η κίνηση των οκτώ που την υπονομεύει, αλλά οι φόβοι, οι δισταγμοί,οι εγωισμοί και τα κόμπλεξ των πολιτικών, οι εδραιωμένες νοοτροπίες, η αμοιβαία καχυποψία. Τα συνασθήματα των πολιτών της έχουν σημασία. Πιο πολύ μετράνε κι από όσο θα μετρήσει ένας δικός της στρατό. Κι ο στρατός θα έχει σημασία επειδή ίσως αλλάξει αυτά τα συναισθήματα. Ίσως και να μην είναι τόσο γηραιά η Ευρώπη, όσο λένε όσοι ελπίζουν ότι θα εξαφανιστεί με την πρώτη σταγόνα της βροχής -του πολέμου- στο Ιράκ. Ίσως μπορεί να φτιάξει έναν κλώνο, καλύτερο από τον εαυτό της, για το μέλλον, με μνήμη και συνείδηση

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το   Poor things,  ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η     ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσ...