Φύλακες των πυλών

Στέκεται στην πόρτα ακριβώς του λεωφορείου. Δεν έχει κανένα λόγο, το λεωφορείο δεν είναι γεμάτο, έχει χώρο να πάει λίγο πιο πίσω, κι ούτε θέλει να κατέβει. Περνάν οι στάσεις, δυσκολεύεται η πόρτα να ανοίξει, δυσκολεύεται ο κόσμος να κατέβει, κι εν συνεχεία να ανέβουν οι απέξω, καθώς είναι και σωματώδης, πιάνει εντελώς το μισό άνοιγμα. Αλλά δεν το κουνάει από εκεί, εμποδίζει τους πάντες αλλά κανείς δεν του λέει τίποτα. Θαυμάζω όπως πάντα αυτή την καταπληκτική αναισθησία που χαρακτηρίζει τόσους και τόσους συμπολίτες μας, πριν σκοντάψω κι εγώ επάνω του προσπαθώντας να κατέβω και βρεθώ σχεδόν στην αγκαλιά της γυναίκας που περιμένει να ανέβει. Κι αφού ζητήσουμε συγγνώμη η μία από την άλλη, βεβαιώνομαι ότι εκείνος παραμένει στη θέση του, κι οι υπόλοιποι κάνουν ουρά να ανέβουν και να κατεβούν εφ’ενος ζυγού, υποταγμένοι στη μοίρα.

Χώμα ελληνικό

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα και θα ζούμε μήνες, χρόνια χωρισμένοι, θα σας χαιρετήσω όλους έναν- ένα και δεν θέλω να είστε τόσο λυπημένοι. Στη γιαγιά ένα μπάι, στον παππού ένα τσαο και στο θείο Ντινο μια σφιχτή αγκαλιά, μα στο σκύλο ετούτο που εύκολα τον φτάνω, θα μου περισσέψουν καναδυό φιλιά.. Είναι απαλουλης, είναι τρυφερούλης, μούκανε παρέα εδώ στα χαμηλά, κάτω απ τα τραπέζια, πίσω απ τα ντουλάπια, κι έξω μες τον κήπο, πάνω στα βουνά. Έχει ωραία τρίχα, είναι μες στη σκόνη, σ όλο μας το πάρκο που τον κυνηγώ, κι έτσι εγώ θα πάρω φυλαχτό σπουδαίο, μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό