Αν με έλεγαν Κατερίνα θα γιόρταζα μαζί με δέκα πολύ καλές φίλες
μου. Κανονικά θα έπρεπε έτσι να με λένε, αφού έτσι έλεγαν τη γιαγιά που
δεν γνώρισα, την οποία μάλιστα φώναζαν Κατίνα. Το όνομα αυτό ήταν πολύ
χαριτωμένο κάποτε και δεν καταλαβαίνω πώς δυσφημίστηκε κάποια στιγμή
έτσι ώστε να σημαίνει κάθε αρνητική γυναικεία ιδιότητα, αν υποθέσουμε
ότι υπάρχουν αρνητικές γυναικείες ιδιότητες αποκλειστικά, κι όχι
ανθρώπινες γενικότερα, ανεξαρτήτως φύλου. Υπάρχει ένας σεξισμός εκεί
πέρα που δεν μπορεί πια να συζητηθεί, γιατί κάναμε και τον σεξισμό
αστειότητα και θα ξεχάσουμε σε λίγο ποιες είμαστε και πώς μας λένε.
Ισως το Κατίνα να βγαίνει από την τουρκική λέξη καντίν, που σημαίνει απλώς γυναίκα, κι αφού οι τουρκικές λέξεις έφτασαν να φορτώνονται αρνητικές έννοιες μόνο και μόνο επειδή ήταν τουρκικές, πολύ πιθανό από κει να δυσφημίστηκαν και οι Κατίνες.
Αν με έλεγαν Κατερίνα θα είχα μάθει από τη γιαγιά μου όλες τις τέχνες που δεν έμαθα μεγαλώνοντας χωρίς εκείνη τη γιαγιά. Θα ήξερα να τιθασεύω την καθημερινότητα, όπως αρκετές από τις αγαπημένες μου Κατερίνες, και να μη με τσακίζει αυτή επισείοντας διαρκώς τις ελλείψεις μου, μέχρι τελικής πτώσεως. Θα ήξερα, θα μπορούσα, θα τα κατάφερνα τέλος πάντων, πρώτον και κύριον να επιβάλλομαι στου εαυτού μου τις εξάρσεις, θετικές και αρνητικές. Με λίγα λόγια, κάπως είμαι σίγουρη ότι αν με έλεγαν Κατερίνα κι ήμουν αντάξια της γιαγιάς που θα είχε καβατζάρει τις τότε ανίκητες αρρώστιες, θα με είχε διδάξει σε ηλικία τρυφερή κι ανυποψίαστη να μην τρέμω τις φοβέρες κανενός είδους και κυρίως αυτές των παλιών μεγάλων, που μας έκαναν εμάς τις παλιές μικρές να βγάλουμε γενιές χωρίς ντροπή και κρατημό, από αντίδραση. Θα ήξερα και τέχνες χρήσιμες κι αχρείαστες, από γκομπλέν μέχρι πρώτες βοήθειες, να μη με ζώνουν ανασφάλειες, να μη με τσακίζουν απορίες, να μη συμβουλεύομαι εγχειρίδια. Δυστυχώς δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα, όνομα και γιαγιά Κατερίνα έλειψαν από τη ζωή μου και σκέφτομαι πως την πέρασα να την αναζητώ και να καλύπτω τα κενά της. Και τόσες Κατερίνες που αγάπησα μπορεί να μην ήταν τυχαίο. Να έχω κάθε δυνατή εκδοχή του ονόματος αυτού και των χαρισμάτων του σε ανθρώπους, να ζήσω το προνόμιο της γνωριμίας τους.
Οι ελλείψεις βέβαια μας καθορίζουν όσο και οι ιδιότητές μας. Η Κατερίνα, που δεν με λένε και την αναζητώ μέσα μου κι έξω μου, είναι ο μυστικός μου καθρέφτης. Με ελέγχει, με εγκρίνει, με απορρίπτει, αλλά σαν τη γιαγιά που δεν έφτασε ποτέ στην τωρινή μου ηλικία, δεν παύει να είναι τρυφερή και επιεικής μαζί μου, να μου σκάει ένα χαμόγελο την τελευταία στιγμή και να συγχωρεί την άγνοια και την αδεξιότητά μου.
Ισως το Κατίνα να βγαίνει από την τουρκική λέξη καντίν, που σημαίνει απλώς γυναίκα, κι αφού οι τουρκικές λέξεις έφτασαν να φορτώνονται αρνητικές έννοιες μόνο και μόνο επειδή ήταν τουρκικές, πολύ πιθανό από κει να δυσφημίστηκαν και οι Κατίνες.
Αν με έλεγαν Κατερίνα θα είχα μάθει από τη γιαγιά μου όλες τις τέχνες που δεν έμαθα μεγαλώνοντας χωρίς εκείνη τη γιαγιά. Θα ήξερα να τιθασεύω την καθημερινότητα, όπως αρκετές από τις αγαπημένες μου Κατερίνες, και να μη με τσακίζει αυτή επισείοντας διαρκώς τις ελλείψεις μου, μέχρι τελικής πτώσεως. Θα ήξερα, θα μπορούσα, θα τα κατάφερνα τέλος πάντων, πρώτον και κύριον να επιβάλλομαι στου εαυτού μου τις εξάρσεις, θετικές και αρνητικές. Με λίγα λόγια, κάπως είμαι σίγουρη ότι αν με έλεγαν Κατερίνα κι ήμουν αντάξια της γιαγιάς που θα είχε καβατζάρει τις τότε ανίκητες αρρώστιες, θα με είχε διδάξει σε ηλικία τρυφερή κι ανυποψίαστη να μην τρέμω τις φοβέρες κανενός είδους και κυρίως αυτές των παλιών μεγάλων, που μας έκαναν εμάς τις παλιές μικρές να βγάλουμε γενιές χωρίς ντροπή και κρατημό, από αντίδραση. Θα ήξερα και τέχνες χρήσιμες κι αχρείαστες, από γκομπλέν μέχρι πρώτες βοήθειες, να μη με ζώνουν ανασφάλειες, να μη με τσακίζουν απορίες, να μη συμβουλεύομαι εγχειρίδια. Δυστυχώς δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα, όνομα και γιαγιά Κατερίνα έλειψαν από τη ζωή μου και σκέφτομαι πως την πέρασα να την αναζητώ και να καλύπτω τα κενά της. Και τόσες Κατερίνες που αγάπησα μπορεί να μην ήταν τυχαίο. Να έχω κάθε δυνατή εκδοχή του ονόματος αυτού και των χαρισμάτων του σε ανθρώπους, να ζήσω το προνόμιο της γνωριμίας τους.
Οι ελλείψεις βέβαια μας καθορίζουν όσο και οι ιδιότητές μας. Η Κατερίνα, που δεν με λένε και την αναζητώ μέσα μου κι έξω μου, είναι ο μυστικός μου καθρέφτης. Με ελέγχει, με εγκρίνει, με απορρίπτει, αλλά σαν τη γιαγιά που δεν έφτασε ποτέ στην τωρινή μου ηλικία, δεν παύει να είναι τρυφερή και επιεικής μαζί μου, να μου σκάει ένα χαμόγελο την τελευταία στιγμή και να συγχωρεί την άγνοια και την αδεξιότητά μου.