Παιδιά το καλοκαίρι

 Τα καλοκαίρια στις επαρχίες που συχνάζουµε, συναντάµε και µερικά παιδιά, έτσι για να θυµόµαστε ότι ακόµα παράγεται το είδος. Πάνε για µπάνιο µε τους γονείς, κυκλοφορούν στους δρόµους πιο ελεύθερα, κάνουν ποδήλατο, παίζουν στις αυλές. Και µόνο να τα βλέπεις να δοκιµάζουν διστακτικά και µε φωνές τη θάλασσα, να ενθουσιάζονται µε αυτό που οι µεγάλοι έχουν συνηθίσει, σε κάνει να εκτιµήσεις ξανά την αξία των πραγµάτων, την αξία του κόσµου ολόκληρου όταν προσέχεις πώς παίζουν µε τα χώµατα ή µε µινιατούρες σπιτιών, ανθρώπων και αυτοκινήτων. Τι καλά που θα ήταν να µπορούσαµε να βλέπουµε συχνότερα παιδιά, να κλέβουµε λίγη από τη συγκίνηση της γνωριµίας τους µε το περιβάλλον.

Ισως να µαθαίναµε να το αγαπάµε ξανά µέσα από τα δικά τους µάτια.

Αλλά αυτό παραµένει προνόµιο του καλοκαιριού.

Περπατάς νωρίς το πρωί ή το απόγευµα και τα παρατηρείς µέσα στον κήπο τους καµιά φορά να µην κάνουν τίποτα απολύτως, να κοιτάνε γύρω τους σαν εξωγήινοι που προσπαθούν να συνηθίσουν το νέο µέρος που βρέθηκαν. Είναι µερικά τόσο έκπληκτα ακόµα από αυτά που αντικρύζουν, τόσο καινούργια και άφθαρτα, τόσο άσχετα µε οτιδήποτε, που αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρουν να ζήσουν στον τόπο που έπεσαν σαν από αλεξίπτωτο. Κι άλλα πάλι, ήδη εξοικειωµένα και ώριµα, δεν εντυπωσιάζονται µε τίποτα, πιστεύουν ότι χειρίζονται ήδη τα πάντα.

Αραγε ποια θα εξελιχθούν σε ανθρώπους µε κριτική µατιά, καλλιτέχνες ή σκεπτικιστές, και ποια θα γίνουν άνθρωποι της δράσης; Νοµίζεις ότι το µαντεύεις βλέποντας τα ράθυµα ή διστακτικά, νοµίζεις ότι βλέπεις κιόλας εκείνους που αρπάζουν τη ζωή χωρίς πολλά πολλά, κι εκείνους που αναρωτιούνται και επινοούν, δηµιουργούν και αναλύουν. Αλλά τίποτα σίγουρο δεν υπάρχει στα παιδιά, όλα µπορεί να αλλάξουν.














http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/4586941/?iid=2

Πέστροφες στο Πήλιο

Πριν από χρόνια ένας πηλιορείτης φίλος μάς πήγε σε μια ταβέρνα κοντά στα Λεχώνια όπου εκτρέφονται και προσφέρονται στο μενού πέστροφες ποταμίσιες. Ενα μέρος βαθύσκιωτο, μοναδικό, τόσο όμορφο για τις καλοκαιρινές μέρες. Τώρα διαβάζω το βιβλίο του Κώστα Ακρίβου «Ποιος θυμάται τον Αλφόνς» και αναρωτιέμαι αν οι πέστροφες αυτές είναι απόγονοι εκείνων που είχε βάλει ο ΑλφόνςΑνδρέας Χοχάουζερ, ένας αυστριακός φυσιολάτρης που κατά καιρούς οργάνωνε οικοτουρισμό στο Πήλιο πριν καν ακουστεί η λέξη. Μπορεί λοιπόν στη λογοτεχνία να βρήκα τον πατέρα των ψαριών που φάγαμε, και το αληθινό πρόσωπο διαφόρων μύθων που κυκλοφορούν για έναν αυστριακό και άλλους ξένους που αγάπησαν το βουνό. Με βιβλία συμπληρώνω την εικόνα για έναν τόπο που η γιαγιά μου εγκατέλειψε σε νεαρότατη ηλικία και δεν ξανάδε ποτέ της, εγώ όμως θεωρώ πατρίδα μου και επισκέπτομαι κάθε χρόνο από τότε που τον ανακάλυψα. Πολλές βόλτες, συζητήσεις, γνωριμίες και τσίπουρα, δεν μου έμαθαν όσα το βιβλίο του Χαρατσή για τα μονοπάτια, ας πούμε. Πολλά γραφτά ελπίζω να κρύβει ακόμα το Πήλιο στα πλούσια φυλλώματά του.

Ο Αλφόνς λοιπόν, όπως διαβάζω τώρα στο βιβλίο του Ακρίβου, είχε ρίξει πέστροφες στα ποτάμια, είχε κάνει προτάσεις να εκπαιδευτούν νέοι στην Αυστρία για να προστατεύουν το δάσος, είχε συγκεκριμένες ιδέες για το πώς κυνήγι και ψάρεμα δεν θα κατέστρεφαν κάθε ζωή σε ξηρά και θάλασσα, είχε και την αφέλεια να τις προωθεί επισήμως στις αρχές του τόπου. Φυσικά πολλές φορές βρήκε τον μπελά του.

Ισως όμως οι προσπάθειες κάθε πεισματάρη φυσιολάτρη που περνάει από κει να κρατάνε ισορροπία με την απληστία των ανθρώπων που θέλουν να εκμεταλλευτούν το γενναιόδωρο αυτό βουνό χωρίς μέτρο και πρόληψη για το μέλλον. Το πείσμα, σαν εκείνο του Αλφόνς, είναι πολύτιμο.

https://www.tanea.gr/2010/07/23/opinions/analwsima-pestrofes-sto-pilio/

Μια ελληνοαμερικανίδα στην Κυψέλη

Δέσποινα- Σοφία Στάμος. Παιδί ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ. 

Νέα, ωραία, χορογράφος και χορεύτρια. Μια μέρα ζήτησε συνεργασία με μετανάστεςμαθητές του Ανοιχτού Σχολείου Αγοράς Κυψέλης. Βρέθηκαν μερικοί που ενδιαφέρονταν. Τρεις νεαροί Σενεγαλέζοι που κινήθηκαν αμέσως σαν έμπειροι χορευτές, μια γοητευτική νεαρή από το Μπανγκλαντές, η αγέλαστη ώς τότε γυναίκα από την Αλβανία. 

Μερικοί ακόμα Ασιάτες, Ευρωπαίοι, Αφρικανοί. Δεν έμειναν όλοι ώς τη μέρα της πρώτης παράστασης. Κάποιοι έφυγαν, ήρθαν καινούργιοι. Παρακολούθησα τη Δέσποινα- Σοφία να διδάσκει χορό, και να με διδάσκει, μαζί με όποιον ήθελε να δεχτεί το μάθημα, πώς να χρησιμοποιείς σεβασμό και αξιοπρέπεια στη συνεργασία με ανθρώπους κλειστούς, επιφυλακτικούς, ταλαιπωρημένους. 

Δεν πίστευα ότι θα κατάφερνε να ταιριάξει όλους αυτούς τους ξένους στο ίδιο θέαμα. 

Αν με ρώταγες θα μπορούσα να βρω τριάντα λόγους για τους οποίους θα ήταν αδύνατον να ελευθερώσει τις κινήσεις του σώματος, των χεριών και των ποδιών σε ανθρώπους που έχουν λόγους να είναι απολύτως ανέκφραστοι. Να απλώσει η γυναίκα το χέρι στον άγνωστο νεαρό από άλλη ήπειρο; Δεν υπήρχε περίπτωση, κατά τη γνώμη μου. 

Η Δέσποινα όμως τα κατάφερε. Στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ παρουσιάστηκε το μικρό δρώμενο που είχε ετοιμάσει, με ηθοποιούς και χορευτές μετανάστες από τη γειτονιά μας. Σαν παιδί μετανάστη κι αυτή, που μεγάλωσε σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη, έχει φαίνεται αναπτύξει τα ταλέντα να προσεγγίζει ανθρώπους από κάθε κουλτούρα, χώρα και γλώσσα, να τους κάνει να βρίσκουν μέσα έκφρασης στο σώμα τους, να τους πείθει να συνεργάζονται. Ισως οι άνθρωποι να έχουν κατά βάθος απλή κοινή γλώσσα, αλλά δεν είμαστε σε θέση όλοι να τη μεταχειριστούμε. 

Σ΄ εκείνη την παράσταση η γυναίκα από την Αλβανία χαμογέλασε! 
https://www.tanea.gr/2010/07/20/opinions/analwsima-mia-ellinoamerikanida-stin-kypseli/

Kυριλλικό αλφάβητο

 Nα είχαµε και στην Αθήνα έναν πεζόδροµο σαν αυτόν που βρέθηκα απόψε, µετά από ταξίδι που αποφασίστηκε χωρίς πρόγραµµα, σε µια πόλη που δεν θυµάµαι το αληθινό της όνοµα.

Περπατώ και χαζεύω γύρω µου χωρίς να φοβάµαι ότι θα πέσει πάνω µου µηχανάκι, αυτοκίνητο, ούτε καν ποδήλατο, ούτε καν πατίνι, και δεν ξέρω να πω το όνοµα της πόλης στη δική της γλώσσα. Αν είναι δυνατόν! Ευτυχώς στα ελληνικά είναι εύκολο, τη λέµε Φιλιππούπολη, και βρίσκεται στη Βουλγαρία.

Προσπαθώ να διαβάσω το όνοµά της µε το κυριλλικό αλφάβητο και πάλι δυσκολεύοµαι, δεν ξέρω ούτε να συλλαβίζω το αλφάβητο αυτό, κι ας το χρησιµοποιούν γειτονικές χώρες. Βγάζω οδηγό, φοράω γυαλιά, µε τα πολλά µαθαίνω τα κεφαλαία, λείπουν ακόµα τα µικρά. Θαυµάσια εγκεφαλική άσκηση, να προσπαθείς να διαβάσεις γρήγορα άγνωστες λέξεις σε αλφάβητο που µόλις έµαθες και που έχει µερικά γράµµατα ίδια µε το ελληνικό, οπότε το µυαλό πρέπει να πηγαίνει µπρος - πίσω στην οικειότητα µαζί τους.

Γιατί παρασέρνοµαι από τα γράµµατα όµως, και διαβάζω λέξεις που δεν καταλαβαίνω, αντί να χαζεύω τις προσόψεις απλώς, να ξεχνιέµαι για µια µέρα, αφού αύριο κιόλας φεύγω; Αντί να απολαύσω τη βόλτα, τη γλώσσα των κτιρίων που είναι παγκόσµια, γιατί σε όλους αρέσουν τα αναπαλαιωµένα κτίρια σε ήσυχους δρόµους µε αγάλµατα, παιδιά που παίζουν και νεολαία που πίνει µπίρες, κολλάω στις επιγραφές, στις ταµπέλες, και προσπαθώ να καταλάβω το νόηµά τους. Θα πρέπει να είναι η κλίση προς τους κρυπτογραφικούς κώδικες, όλα τα παραµύθια µυστηρίου που διαβάσαµε παιδιά και συνηθίσαµε να πιστεύουµε ότι µέσα στο ακατανόητο κρύβονται οι αλήθειες. Τελικά καταλαβαίνω ότι οι άγνωστες λέξεις κρύβουν διαφηµίσεις µπίρας, εκπτώσεις µαγαζιών και ονόµατα δηµοσίων υπηρεσιών. Δηλαδή κοινότοπες αλλά παγκόσµιες αλήθειες.

https://www.tanea.gr/2010/07/06/opinions/analwsima-kyrilliko-alfabito/