Μικρός περίπατος

Τον μεγάλο περίπατο δεν τον κάναμε, μικρές ούσες κάναμε τον μικρό. Πηγαίναμε στην Ομόνοια βόλτα, είχε ένα καφενείο που σέρβιρε ανθόγαλο με μέλι. Βόμβα θερμίδων, αλλά ήταν για μας βουκολική ανακάλυψη, η επαρχία που επιθυμούσαμε μέσα στην Αθήνα που μας πίεζε, κάτι σαν αντίστροφη πορεία των επαρχιωτών δηλαδή, που έχει απαθανατίσει η συλλογική μνήμη. Εμάς πάλι όχι, δεν μας απαθανάτισε.

Κάτι άλλο που δεν απαθανάτισε αν και το λείψανο του στέκει καταμεσίς στην καρδιά της πόλης, αν υποθέσουμε ότι έχει καρδιά η συγκεκριμένη πόλη, είναι το καφενείο Πικαντίλυ απέναντι από το Ρεξ και την νυν βυθισμένη πλατεία όπου δεσπόζει το άγαλμα του Παναγούλη με το χέρι σηκωμένο ψηλά να ζητά βοήθεια. Το κτίριο υπάρχει πάντα πίσω από καναδυό από τα συνολικά εφτά πέπλα της Σαλώμης που το σκεπάζουν. Μπαίναμε στο καφενείο εκείνο δυο ή τρία μαζί τολμηρά κορίτσια παρέα, με το κεφάλι ψηλά, ως ναυαρχίδες νικήτριες σε λιμάνι, και σήκωναν όλοι οι άντρες, από όλες τις παρέες, αμιγώς αντρικές γύρω από τα μαρμάρινα τραπεζάκια, τα κεφάλια τους ξαφνιασμένοι, μας κοιτούσαν όλο ξινίλα, αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Τι θέλαμε κι εμείς εκεί; Θα σας γελάσω, δεν θυμάμαι πια, νομίζαμε ότι ρίχνουμε κάστρα, υποθέτω. Μια φορά είχα πάει μόνη μου για να δοκιμάσω την αντοχή μου, και την είχα βρει λιγοστή.

Απέναντι ήταν το Ρωσικόν, όπου μπορούσες να φας ωραίο πιροσκί ή εναλλακτικά, σε γλυκό, διάφορες πάστες. Εκεί τα βλέματα δεν ήταν τόσο εχθρικά, τρώγαμε λοιπόν την πάστα καθισμένες σε κάτι δερμάτινες πολυθρόνες μεγάλης σπατάλης χώρου και πολυτέλειας, και νιώθαμε σπουδαίες.

Στο Σύνταγμα τα τραπεζάκια ήταν απέναντι από τα ζαχαροπλαστεία, το οποία βρίσκονταν περίπου εκεί που είναι τώρα το public,  και το γκαρσόνι περνούσε με το δίσκο το δρόμο σα να ήταν σε παραλία. Η Μαργαρίτα μας έδινε εκεί ραντεβού και έλεγε, ‘θα βρεθούμε στις πορτοκαλιές καρέκλες’. Μπορεί να συναντούσαμε φίλους, πράγμα που έχει πάψει να συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό στο κέντρο της πόλης. Μεσολάβησαν αλλαγές, έφυγαν τα καφενεία, ακρίβηναν τα νοίκια υπερβολικά και ύστερα φτήνηναν αλλά κανείς δεν ήθελε πια μικρό περίπατο στο κέντρο.

 Μπορεί κιόλας να ήθελαν όλοι έναν μεγάλο περίπατο, χωρίς καφενεία, χωρίς μαγαζιά, χωρίς γνωστούς, με τον Παναγούλη να πασχίζει να μην πνιγεί και τη φτωχολογιά της υφηλίου να παλεύει να επιπλεύσει. Αμφιβάλλω σφόδρα, αλλά θα δείξει.

https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/247966_mikros-peripatos