Βρέχει ή όχι; Μπροστά στο Μουσείο γυαλίζουν πάντα τα καινούργια πλακάκια.
Είναι σαν να βρέχει μονίμως, κυρίως επειδή έχει τόση ερημιά τώρα πια αυτός ο
ελεύθερος χώρος μπροστά του. Φώτα παράξενα σε τυφλώνουν αν περάσεις δίπλα. Δεν
περνά, ούτως ή άλλως, κανείς. Περισσότερα αρχαία δεν θέλουν οι νέοι
κυβερνήτες; E, να, εδώ τα αρχαία είναι με κάποιον παράξενο τρόπο πιο αρχαία
από ποτέ. Πιο απόμακρα, πιο αδιάφορα, πιο κρύα. Πριν από λίγο καιρό υπήρχε
κόσμος εδώ, παίζανε μερικά πιτσιρίκια, έβγαιναν βόλτα μερικά σκυλιά,
συναντώνταν άνθρωποι στο καφενείο και κάθονταν να ειδωθούν. Διότι εκεί, στο
καφενείο του Μουσείου, στον ήλιο του Μουσείου, που έγραψε και ο Παπαχρήστος,
υπάρχει ένα σπάνιο προσόν για την οπτική ανάδειξη των ανθρώπων. Υπάρχει φόντο,
βάθος και προοπτική. Σε πολύ λίγα κτίρια άφησαν μπροστά τόσο ελεύθερο χώρο, με
μεγάλα ωραία δέντρα, με άνεση. Τα ανθρώπινα πρόσωπα εκεί διαθέτουν προνομιακό
κάδρο, υπέροχο φυσικό λάιτ μπακ. Αλλά, ίσως, δεν χρειαζόμαστε πια κάδρο για τα
πρόσωπα των φίλων μας, σκιές και ανταύγειες στα μαλλιά τους, αεράκι στα
μάγουλά τους. Ίσως τα μόνα κάδρα που χρειάζονται τώρα είναι εσωτερικού χώρου.
Κι αυτός ο εξωτερικός χώρος έχει μείνει άχρηστος. Είναι πολύ ανοιχτός για τα
τωρινά μας αγοραφοβικά γούστα, πολύ εκτεθειμένος, πολύ κεντρικός. Κάποτε
έσκαγε μύτη σ' εκείνη τη λιακάδα το άνθος της ανήσυχης νεολαίας. Ήταν στέκι
όλων των ωραίων και τολμηρών που μένουν πλέον σε προάστια. Ας κάνανε μια
λέσχη, κάτι, να ξανανοίξουν το καφενείο. Ας οργανώνονταν να ξαναπάρουν πίσω
τουλάχιστον την πρόσοψη του «Ακροπόλ» απέναντι που τη σκέπασαν σαν πτώμα, με
βρώμικο σεντόνι
https://www.tanea.gr/2004/11/11/opinions/analwsima-pio-poly-arxaio-to-moyseio/
Είναι σαν να βρέχει μονίμως, κυρίως επειδή έχει τόση ερημιά τώρα πια αυτός ο
ελεύθερος χώρος μπροστά του. Φώτα παράξενα σε τυφλώνουν αν περάσεις δίπλα. Δεν
περνά, ούτως ή άλλως, κανείς. Περισσότερα αρχαία δεν θέλουν οι νέοι
κυβερνήτες; E, να, εδώ τα αρχαία είναι με κάποιον παράξενο τρόπο πιο αρχαία
από ποτέ. Πιο απόμακρα, πιο αδιάφορα, πιο κρύα. Πριν από λίγο καιρό υπήρχε
κόσμος εδώ, παίζανε μερικά πιτσιρίκια, έβγαιναν βόλτα μερικά σκυλιά,
συναντώνταν άνθρωποι στο καφενείο και κάθονταν να ειδωθούν. Διότι εκεί, στο
καφενείο του Μουσείου, στον ήλιο του Μουσείου, που έγραψε και ο Παπαχρήστος,
υπάρχει ένα σπάνιο προσόν για την οπτική ανάδειξη των ανθρώπων. Υπάρχει φόντο,
βάθος και προοπτική. Σε πολύ λίγα κτίρια άφησαν μπροστά τόσο ελεύθερο χώρο, με
μεγάλα ωραία δέντρα, με άνεση. Τα ανθρώπινα πρόσωπα εκεί διαθέτουν προνομιακό
κάδρο, υπέροχο φυσικό λάιτ μπακ. Αλλά, ίσως, δεν χρειαζόμαστε πια κάδρο για τα
πρόσωπα των φίλων μας, σκιές και ανταύγειες στα μαλλιά τους, αεράκι στα
μάγουλά τους. Ίσως τα μόνα κάδρα που χρειάζονται τώρα είναι εσωτερικού χώρου.
Κι αυτός ο εξωτερικός χώρος έχει μείνει άχρηστος. Είναι πολύ ανοιχτός για τα
τωρινά μας αγοραφοβικά γούστα, πολύ εκτεθειμένος, πολύ κεντρικός. Κάποτε
έσκαγε μύτη σ' εκείνη τη λιακάδα το άνθος της ανήσυχης νεολαίας. Ήταν στέκι
όλων των ωραίων και τολμηρών που μένουν πλέον σε προάστια. Ας κάνανε μια
λέσχη, κάτι, να ξανανοίξουν το καφενείο. Ας οργανώνονταν να ξαναπάρουν πίσω
τουλάχιστον την πρόσοψη του «Ακροπόλ» απέναντι που τη σκέπασαν σαν πτώμα, με
βρώμικο σεντόνι
https://www.tanea.gr/2004/11/11/opinions/analwsima-pio-poly-arxaio-to-moyseio/
