Έζησε πολυτελώς

Στο ραδιόφωνο άκουσα τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη, στην εκπομπή των Κανέλλη- Κασιμάτη. Οι οποίοι, αφού τίμησαν τη μνήμη του με σύντομη αναφορά στη ζωή και το έργο του, τόνισαν ότι έζησε με συνέπεια στις ιδέες του, χωρίς ποτέ να πλουτίσει από την εκδοτική του δραστηριότητα. Και "βέβαια είναι παράδειγμα προς αποφυγήν" κατέληξε ο  κ.Κασιμάτης, το να μην μπορείς να πλουτίζεις δηλαδή, να πεθαίνεις φτωχός. Θυμήθηκα τον Άγγελο εκείνη τη στιγμή να βγαίνει μεσημέρι από το παλιό κτίριο όπου ήταν τα γραφεία του Πολίτη, ένα σπίτι από τα λίγα στην Πλάκα, στην οδό Κέκροπος, για μια βόλτα στη γειτονιά, ένα ούζο, μια συζήτηση. Είχα βρεθεί μερικές φορές στην παρέα του, το θεωρούσα προνόμιο. Μάζευε γύρω του κόσμο, ήταν τόσο θαυμάσιος ομιλητής, είχε συνεχώς ακροατήριο.
Υπήρχαν πάντα άνθρωποι που τον στήριζαν, βοηθούσαν το περιοδικό, κατέβαζαν ιδέες κάθε τόσο για να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία δεν λύνονταν ποτέ. Σέρνονταν κι αυτά μαζί του, ασήμαντα μπροστά στα άλλα τα σημαντικά που τον απασχολούσαν, και που, επιτρέψτε μου την έκφραση, που τον κοσμούσαν.
Φτωχός ο Ελεφάντης; Σε μένα, πριν τρεις δεκαετίες, είχε φανεί πλούσιος και αξιοζήλευτος. Έζησε πολυτελώς στα ωραιότερα κτίρια της Αθήνας, τι πειράζει που δεν μπορούσε να τα επισκευάσει; Είναι μια πολυτέλεια κι αυτό, να βιώνεις τη φθορά των ωραίων κτιρίων Γοήτευσε όλα τα σκεπτόμενα μυαλά, τους ανθρώπους που σπάνε το κεφάλι τους για την πολιτική και την κοινωνία, έκανε τους γραφιάδες να τον σκέφτονται, να υπολογίζουν τη γνώμη του, εκπαίδευσε πένες και εκμαίευσε ιδέες. Παντρεύτηκε μια από τις ωραιότερες γυναίκες που κυκλοφορούσαν στην ΑΘήνα, τραγουδισμένη. Έζησε όπως ήθελε, χάρηκα αυτά που μετρούσαν για κείνον, αγαπημένος, και ασυμβίβαστος.
Ποιος πάμπολουτος, ποιος Κροίσος είχε ποτέ τέτοια ζωή;

Βιασύνη

Επιστρέφει από το σχολείο με αισθήματα αντιφατικά.

Τελειώσαμε, αναγγέλλει, τα απουσιολόγια έκλεισαν. Και τι κρίμα που τελειώνει το σχολείο... 
Μα όλο τον χρόνο μετρούσες τις μέρες πότε να τελειώσει, του θυμίζω.

Ναι, αλλά τώρα μελαγχολώ. Δεν είναι η πρώτη φορά.

Κάθε χρόνο τα ίδια ακούω. Κι ίσως κι εγώ στις μαθητικές ηλικίες τα ίδια έλεγα. Αλλά είχα τουλάχιστον το προνόμιο του Μαΐου. Δηλαδή δεν το διαλύαμε από τις 15, δεν το κλείναμε μετά το Πάσχα το μαγαζί. Αν θυμάμαι καλά, κάναμε ακόμα μαθήματα μέχρι αρχές Ιουνίου, είχαμε χρόνο να αποχαιρετί- σουμε τη χρονιά καλωσορίζοντας την άνοιξη, κι εν συνεχεία το καλοκαίρι. Ετούτα εδώ δεν προλαβαίνουν φέτος ούτε μπουγέλο να παίξουν. Ο Μάιος ακόμα δεν ωρίμασε, αλλά τα μαθήματα σε Γυμνάσια- Λύκεια έχουν κιόλας λήξει. Οι τάξεις αδειάζουν διακριτικά, στη Γ΄ Λυκείου δεν πατάει ψυχή μετά τις διακοπές του Πάσχα. Ευτυχώς μερικοί μαθητές έχουν πολλές απουσίες κι είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται. Το πώς νιώθουν οι καθηγητές είναι δύσκολο να το φανταστούμε. Τα παιδιά έχουν γυρίσει την πλάτη στο σχολείο των ίσων ευκαιριών κι έχουν πέσει με τα μούτρα στα φροντιστήρια των άνισων ευκαιριών. Η ύλη πρέπει να έχει προλάβει να διδαχτεί ουσιαστικά πριν από το Πάσχα, κι αν δεν πρόλαβε, τόσο το χειρότερο για εκείνη. Γιατί υπάρχει μια αίσθηση, ότι όχι μόνο στην τελευταία τάξη του Λυκείου, όχι μόνο στο Λύκειο, αλλά κι από το Γυμνάσιο ακόμα, όλη η σχολική χρονιά είναι μια πρόφαση κουραστική, που κάθε χρόνο συρρικνώνεται περισσότερο, και βιάζονται όλοι να φύγει από τη μέση, να ριχτούν στις εξετάσεις, στις Πανελλήνιες. Να βρεθούν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, τη στιγμή που η Δευτεροβάθμια είναι πολύ πιο ευχάριστη, πολύ πιο ουσιαστική, και λειτουργεί ακόμα σε συνθήκες πολυτελούς κανονικότητας.

Θανατερός πεζόδρομος

 Η Τοσίτσα είναι η κόλαση επί της γης, αθηναϊκή εκδοχή.

Ανάμεσα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, το καμάρι της φυλής, και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το άλλο καμάρι. Ήταν ο πρώτος πεζόδρομος, ίσως ο δεύτερος μετά τη Βουκουρεστίου. Η πραγματοποίηση ενός ονείρου. Φανταζόμασταν ότι στους πεζόδρομους θα ζούσαμε, θα αναπνέαμε, θα κυκλοφορούσαμε. Τώρα εκεί, μέρα νύχτα, οι αξιοθρήνητοι καταναλωτές παράνομων ουσιών συναντούν προμηθευτές τους. Τρέχουν μηχανάκια, όπως τρέχουν σε όλους τους πεζόδρομους, είτε κουβαλώντας πίτσες, είτε κουβαλώντας πρέζα, είτε κουβαλώντας απλώς τη σιγουριά ότι οι πεζόδρομοι τους ανήκουν. Μπροστά στην Πατησίων υπάρχουν δυο περίπτερα και δυο στάσεις τρόλεϊ σαν από άλλο κόσμο. Πίσω υπάρχει μια χημική τουαλέτα, μέσα σε όλα τα χημικά, με δυσκολία φαντάζεται κανείς πώς θα είναι μέσα... Α, ναι, και το άγαλμα της αλυσοδεμένης Βορείου Ηπείρου, ξεχασμένο από τον καιρό που ο αλυτρωτισμός ήταν επίσημη πολιτική. Άλλοι αλύτρωτοι τώρα εκεί στον «πεζόδρομο», τον πρεζόδρομο, άλλα αγάλματα εξαθλίωσης που εκτίθενται στο φιλοθεάμον κοινό, ένα ρεαλιστικό μπαλέτο σε σλόου μόσιον, κι όπως μπορεί ο καθένας τους αποφεύγει. Βγαίνοντας από το Μουσείο η αρχαιολόγος Ηώ Ζερβουδάκη, πεζή, έτυχε στη στιγμή που το σλόου μόσιον είχε αλλάξει ρυθμό. Μπορεί να στριμώχνονται εκεί αλυτρωτικά αγάλματα και αλύτρωτοι άνθρωποι σε κρίση στέρησης, περίπτερα, στάσεις, χημικές τουαλέτες, αλλά τα μηχανάκια τρέχουν κανονικά. Αυτό είναι το νόημα των πεζόδρομων. 
Αν ήταν να προσέχουν, θα έβγαιναν και στον δρόμο. Ας μαντέψουμε τι θα κάνουν τώρα για να μην υπάρξουν άλλα τέτοια ατυχήματα: θα κλείσουν την πλαϊνή πόρτα του Μουσείου. Οι πεζοί πρέπει να προστατευτούν από τον εαυτό τους! Δεν επιτρέπεται να βγαίνουν και να περπατάνε σε πεζόδρομους!

https://www.tanea.gr/2008/05/02/opinions/analwsima-thanateros-pezodromos/