Βρε τους Γάλλους...

Εν αρχή ην η γαλλική πρεσβεία. Δεν έχεις ιδέα τι γραφειοκράτες είναι, μου λέει ο γιος μου, θέλουν το γνήσιο, το πρωτότυπο χαρτί του πιστοποιητικού γεννήσεως. Πρέπει να πας στο Δήμο μαμά μου, συγγνώμη που σε βάζω σε κόπο, να το πάρεις και να μου το στείλεις.

Μάλιστα. Τι άλλο να κάνει η ελληνίδα μάνα παρά να τρέξει αξημέρωτα και με χαρά που μπορεί κάτι να προσφέρει στο ξενιτεμένο, αφού βεβαίως παραλάβει ηλεκτρονικά την εξουσιοδότηση; Έχει γαλλίδα γυναίκα ο ξενιτεμένος, και το παιδάκι τους είναι τριεθνές, γεννήθηκε Άγγλος, τώρα, αν πάνε όλες οι ενέργειες καλά, θα γίνει Γάλλος κι ευρωπαίος. Αλλά οι Γάλλοι δεν χαρίζονται με τα πιστοποιητικά.

Πάω λοιπόν στην οδό Αθηνάς για το πιστοποιητικό γεννήσεως και υπάρξεως του παιδιού μου, λίγο φοβισμένη γιατί θυμάμαι την προηγούμενη φορά που είχα πάει, πριν χρόνια, και γινόταν χαμός. Κόσμος, φασαρία, και οι υπάλληλοι να φωνάζουν ο ένας στον άλλον: «Εδώ η κυρία έχει δυο οικογενειακές μερίδες!». Από τη μια άκρη της μαρμαρόστρωτης αίθουσας στην άλλη αυτό. Να ακούνε όλοι που περίμεναν στις ουρές και να με κοιτάνε επικριτικά. Ή έτσι μου φαινόταν. «Και πώς γίνεται αυτό;» να ρωτάει ο άλλος. «Εχεις δυο γάμους και παιδιά με διαφορετικό επίθετο!» και να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να απορώ, πρώτη φορά τους τύχαινε στο Δήμο Αθηναίων να δουν τέτοια περίπτωση και περιέφεραν τα χαρτιά κατάπληκτοι και φώναζαν, και με κοιτούσε ο κόσμος σα να έβλεπε εξωγήινο;

Μπαίνω λοιπόν ξανά στο Δημαρχείο, είκοσι χρόνια μετά ή ίσως δεκαπέντε, κι όλα έχουν αλλάξει. Καμία ουρά, άδεια τα μαρμαρένια αλώνια, συγγνώμη, τα σαλόνια, λίγο γκριζαρισμένα τα λευκά μάρμαρα. Ψάχνω τις ταμπελίτσες, βλέπω σε μια «πιστοποιητικά», πάω στο γκισέ, «Σας πειράζει να έρθετε από μέσα;» ρωτάει μια κυρία χαμογελώντας γλυκά.

Τι να με πείραζε; Έπιασα το κινητό με την ηλεκτρονική εξουσιοδότηση και μπήκα. Πέντε υπάλληλοι χαλαροί στα γραφεία τους, και η κυρία μου ξαναχαμογελάει. Εξηγώ τι θέλω. Της δείχνω την εξουσιοδότηση. Τρώει κάτι που δεν βλέπω καλά, είναι τυλιγμένο σε σακούλα. Και συνεχίζει να χαμογελάει.

-Ναι, βέβαια, θα το βρούμε το παιδάκι, μου λέει. Πατάει πλήκτρα, νάτο, το βρήκα εδώ, του Μιχαήλ δεν είναι; Μάλιστα, του Μιχαήλ. Ωραία, τώρα στείλτε μου την εξουσιοδότηση στο μέιλ, και σας βγάζω εγώ αμέσως το πιστοποιητικό. Ε, ξέρω, δεν θα είναι παιδάκι, αλλά εμείς πάντα βλέπουμε μικρά τα παιδιά μας, έτσι δεν είναι;

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι. Μέσα μου έτσι τον έχω το σαραντάρη γιο μου, το παιδάκι μου που ζει μακριά, το παιδάκι μου που έγινε πατέρας, αλλά να στο λένε τόσο δημόσια κάπως ακούγεται. Πρέπει να της χαμογελάσω κι εγώ, σκέφτομαι, και καραδοκώ το επόμενο πλατύ χαμόγελο της, ανταποκρίνομαι. Τα φωτοτυπικά μουγκρίζουν λίγο καθώς ετοιμάζουν το χαρτί μου.

Από τους πέντε υπαλλήλους οι τέσσερεις είναι υπέρβαροι, με σοβαρό πρόβλημα κινητικότητας. Μια γυναίκα που σηκώνεται από απέναντι, δυσκολεύεται να περπατήσει, θα πρέπει να χάσει πενήντα κιλά τουλάχιστον για να μπορεί να το κάνει χωρίς δυσκολία. Κοιτάζω και τους άλλους. Ένας άντρας βυθισμένος στο θώρακα του, σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Μια νεώτερη κοπέλα απλώς παχουλή, με βαμμένα μυτερά νύχια. Μακάρι να ασχολείται με τα νύχια της και να μη χρειάζεται να τρώει συνέχεια, να μη γίνει σαν τους άλλους, εύχομαι σιωπηλά.

Η χαμογελαστή μου ανεμίζει το χαρτί, χα χα, έβαλα και την προσωπική μου σφραγίδα, λέει. Αλλά αμέσως μετά το τραβάει πίσω αντί να μου το δώσει και λέει στην απέναντι νεαρή: «Αχ, παραλίγο να ξεχάσω τη σφραγίδα, έλα να το σφραγίσεις!»

Ξεκινάει η νεαρή, ρίχνει τρεις μεγαλοπρεπείς σφραγίδες, ωραία, θα χαρούν οι Γάλλοι σκέφτομαι, και καθώς το κρατά να μου το δώσει:

-Πρέπει να πάτε στο υπουργείο Εσωτερικών για το αποστάιλ, μου λέει

-Τι είναι αυτό;

-Το αποστάιλ. Υπουργείο εσωτερικών, Κατεχάκη 56. Κι ύστερα θα το μεταφράσετε, αλλά πρώτα αποστάιλ!

-Δεν κατάλαβα, συγγνώμη!

-Καλά, απλώς πηγαίνετε Κατεχάκη 56. Πρέπει να πάρτε ένα χαρτί ακόμα, εντάξει; Να σας γράψω τη διεύθυνση;

Και γέρνει το κεφάλι χαμογελώντας πάλι.

-Όχι δεν πειράζει, τη θυμάμαι.

Βγαίνω ανεμίζοντας το χαρτί μου και περπατώ ως το Μοναστηράκι να πάρω το μετρό. Το κρατάω προσεχτικά, και μετά από λίγο προσέχω μια λαδιά στη μέση του κενού ανάμεσα στις σφραγίδες. Αυτό λοιπόν εννοούσε ‘προσωπική σφραγίδα’ η γλυκούλα. Και δεν σκέφτηκε να τυπώσει πάλι το χαρτί. Τι θα λένε οι Γάλλοι αν το δουν; Σίγουρα δεν θα μπορούν να φανταστούν την εικόνα των υπέρβαρων υπαλλήλων. Έχουν μείνει οι έρμοι χωρίς δουλειά, βαράνε μύγες, πλήττουν κι όλο τρων. Κύριε Πιερακάκη, μήπως το παρακάνατε με την ψηφιοποίηση;

Φτάνω με το μετρό στην Κατεχάκη. Βρήκα και θέση, τυχερή ήμουν. Περιμένω στο φανάρι κάμποσο, δεν ανάβει το πράσινο. Να πάω από την πεζογέφυρα Καλατράβα; Μπα, όχι, όλοι περιμένουν στο φανάρι. Αλλά δεν ανάβει με τίποτε. Περνούν με κόκκινο. Εγώ φοβάμαι. Αποφασίζω να πάω στη γέφυρα.

Τις σκάλες τις κλείνει μια παρέα κουρασμένων ανθρώπων που έχει απλωθεί κατά μήκος. Δεν τους ενοχλώ. Καλώ το ασανσέρ. Είναι όλο τζάμι, φοβερα βρώμικο και με χιλιάδες κολλημένα χαρτιά, αλλά δουλεύει. Πατάω το κουμπί, κάνω και το σταυρό μου.

-Μαμά, από πότε κάνεις το σταυρό σου; Νόμιζα ότι είσαι άθεη, μου είπε πριν λίγο καιρό ο μικρότερος γιος μου.

-Αποφάσισα να μεταχειρίζομαι κάθε μέθοδο αυτοκαθησυχασμού, δεν έχω δόγματα, σκέφτηκα και του απάντησα.

Γρουκου- γρούκου, δούλεψε το ασανσέρ. Έκλεισαν οι πόρτες, ανέβηκε, άνοιξαν οι πόρτες. Παίρνω βαθιά ανάσα, αναρωτιέμαι αν η καρδιά επιβαρύνεται από τρομάρες τέτοιου τύπου. Βλέπω μια γυναίκα στην απέναντι μεριά να βγαίνει από το απέναντι ασανσέρ, άρα δουλεύει κι εκείνο. Μπαίνω λίγο πιο ξεθαρρεμένη, είναι σε χειρότερη κατάσταση, αλλά βγαίνω σώα και αβλαβής. Ζήτω! Περνάω από το σκουπιδαριό του χώρου κάτω από τη σκάλα και είμαι σε κανονική πεζοδρόμιο εντος δευτερολέπτων, δηλαδή στενό, γεμάτο εμπόδια κλπ.

Ίσως όταν κανείς εχει συνηθίσει κάποιες διαδρομές, δεν του κάνουν πια εντύπωση η βρώμα και η αδιαφορία. Από αυτά τα μέρη όμως δεν έχω ξαναπεράσει και με στεναχωρούν. Αυτή η πεζογέφυρα ποιος ξέρει πόσο κόστισε, κι έχει τη γνωστή λεηλατημένη όψη όλων των δημόσιων χώρων στην Ελλάδα. Προχτές είχα τη φαεινή να κατέβω στην παραλία από το ΚΠΙΣΝ, και βρέθηκα σε φραγμένες σκάλες, εκεί που μόλις το καλοκαίρι είχαμε κατέβει για βόλτα, μπερδεύτηκα, κόντεψα να χαθώ.

Τέλος πάντων, φτάνω στο 56 της Κατεχάκη. Σφραγίδα της Χάγης το λένε το γραφείο. Μια σκουροντυμένη νεαρή μου απλώνει μια κάρτα:

-Αν χρειαστείτε επίσημη μετάφραση, είμαστε στο παραπάνω τετράγωνο, μου λέει.

Δεν ξέρω αν θα χρειαστώ μετάφραση, οπότε παίρνω την κάρτα. Ανεβαίνω από τη γνωστή βρώμικη σκάλα που έχουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, βρίσκομαι σε ένα γραφείο με έναν συμπαθή νεαρό, σοβαρός και μορφωμένος φαίνεται. Του τείνω το χαρτί.

-Ξέρω, ξέρω, οι Γάλλοι επιμένουν για το αποστάιλ, ενώ έχουμε υπογράψει δυο διακρατικές συμφωνίες και είμαστε και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει. Μου ετοιμάζει ένα ακόμα χαρτί.

-Χρειάζεται και μετάφραση;

-Όχι, λεει.

-Σίγουρα;

-Σιγουρότατα. Το βάζετε σε ένα φάκελο και το στέλνετε!

Αφού είναι τόσο κατηγορηματικός, παίρνω το αποστάιλ μου και φεύγω. Τηλεφωνώ στο γιο μου.

-Καλύτερα κάνε και μια μετάφραση, μου λέει εκείνος.

Να κάνω και μετάφραση. Μπαίνω στο γραφείο που μου υπέδειξε η νεαρή, και λίγο τα χάνω. Στο τοίχο μια τεράστια τοιχογραφία με κόκκινο φόντο, δείχνει τον Λένιν να μιλάει σε μια διαδήλωση. Με πελώρια γράμματα γράφει: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» (Στα ρώσικα. Πώς το κατάλαβα; Από τη λέξη προλετάριοι) Στον άλλο τοίχο ένα τεράστιο πορτραίτο του Τσεγκεβάρα. Στο τραπέζι ντάνες με Ριζοσπάστη. Παντού φωτογραφίες από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

-Κάνετε μεταφράσεις αγγλικά και γαλλικά; ρωτάω.

-Ναι, εξήντα ευρω τα αγγλικά, εβδομήντα τα γαλλικά. Και αργούν τρεις μέρες, τα γαλλικά.

-Τόσο ακριβά;

-Σαράντα κάνει μόνο η κρατική πιστοποίηση. Θέλετε και ΦΠΑ; Χωρίς ΦΠΑ…

Εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα χαρτί ανάμεσα στα συνθήματα του γραφείου. «Το κατάστημα δεν διαθέτει POS, πληρωμή μόνο με μετρητά»

-Αφήστε, λέω, δεν έχω μετρητά.

-Είμαστε ανοιχτά κάθε μέρα, από τις 8 το πρωί, με πληροφορεί.

-Εντάξει, ευχαριστώ.

Έμεινα με την απορία, από πού θα το έκοβε το ΦΠΑ.

Αποφασίζω να ακολουθήσω τη συμβουλή του υπαλλήλου της σφραγίδας. Άρα θα πάω πίσω στο μετρό, να κατέβω Σύνταγμα, για το Ταχυδρομείο. Το μόνο Ταχυδρομείο πλέον που λειτουργεί και είναι ωραίο, καθαρό, σχεδόν ανταποκρίνεται στην πολυτέλεια του κτιρίου.

Βρε τους Γάλλους όμως… βρε τους Γάλλους…