Μάλλινη τραγιάσκα, μέσα στη ζέστη, ίσως για σκιά, φοράει εκείνος, κι εκείνη μάλλινη φούστα, ίσως για ομοιοπαθητική. Και πολλά δαχτυλίδια κι ακόμα περισσότερα βραχιόλια, ίσως για να κρατά το βάρος τα χέρια σταθερά, που τρέμουν. Ηλικιωμένοι, χυμένοι στο κάθισμα του αυτοκινήτου, κουρασμένοι, κι ας είναι ακόμα πρωί. Ξάφνου ο άντρας σα να ζωντανεύει, τη σκουντά επίμονη να δει κάτι έξω: ‘Κοίτα αυτόν εκεί, κοίτα μαλλιά που έχει!’ Φράση κατ’ ευθείαν βγαλμένη από τη δεκαετία του ’70, ποιος προσέχει τώρα πια τα μαλλιά; Τρεις έφηβοι έξω από εκείνο το καινούργιο σχολείο της γειτονιάς, το μπετονένιο κουτί σύρριζα στο δρόμο, μέσα στην καλή χαρά, χαζολογάνε και ποζάρουν. Ο ένας έχει ξανθό φουντωτό κράνος από όμορφες μπούκλες, δεν είναι πολύ μακριές, κυκλοφορούν πολύ εντυπωσιακότερα. ‘Να αυτόν εκεί σου δείχνω,’ επιμένει ο γέρος να σκουντάει τη γυναίκα, αλλά εκείνη βαριέται, μέχρι να κάνει ο νεαρός τρεις τούμπες γύρω από το κάγκελο του στενού πεζοδρομίου, εκείνη δεν έχει γυρίσει το κεφάλι. Σβήνει η συζήτηση πριν ξεκινήσει, και δεν ξέρεις τι ήθελε να της δείξει, το απαράδεκτο μήκος, ή την απαράδεκτη ομορφιά των μαλλιών, που κάτι ίσως του θύμισε, το γιο ή τον εγγονό του, τα δικά του μαλλιά που δεν τα άφησε ποτέ να μακρύνουν; Είναι τόσο αστραφτερή αυτή η ξανθή κόμη, ξαφνικά πλημμυρίζει τον απαθή δρόμο με αισιοδοξία, δεν πειράζει που είναι χωρίς αυλή το σχολείο, που δεν έχει πεζοδρόμιο, που δεν παρέχεται καμία διευκόλυνση, τα νιάτα καραδοκούν, θα τα καταφέρουν, θα ξεπεράσουν τη μιζέρια, θα αρπάξουν τη ζωή, θα την απολαύσουν. Τινάζοντας λάμψεις από το κεφάλι τους, ενορχηστρώνουν έναν αβάσταχτο ύμνο στο παρόν, μέχρι να στρίψει το αυτοκίνητο στη γωνία.
https://www.tanea.gr/2007/06/18/opinions/analwsima-koita-ta-mallia/
