Πηγαίνοντας στο Ηρώδειο

Κατέβηκα από τον Ηλεκτρικό στο Θησείο για να πάω στο Ηρώδειο, κι όπως ανέβαινα την Αποστόλου Παύλου και μετά τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου απολάμβανα τα πλήθη του τουριστών. Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά πόσο με πλημμύρισε χαρά αυτός ο σεβασμός που είχαν στο βλέμμα, το δέος με το οποίο κοιτούσαν γύρω τους, η συγκίνηση που δείχνανε στο τοπίο αυτό που για μας είναι συνηθισμένο, κι ας είναι το ωραιότερο που διαθέτουμε. Μου έφτιαξαν τη διάθεση, με γέμισαν αυτοπεποίθηση, πολύ απαραίτητη μετά τη διαδρομή με τον Ηλεκτρικό όπου είχα στριμωχτεί σα σαρδέλα.

Αμάν με τα ρομπότ!

Πόσες ώρες τρώμε με τα ρομπότ στο τηλέφωνο; Θα έπρεπε κάποιος να το υπολογίσει και να ξεκινήσει ομαδικές αγωγές κατά των εταιριών που μας βασανίζουν, έτσι για το γμτ. Περιμένοντας και περιμένοντας και ξαναπεριμένοντας να ακούσουμε όλη τη λιτανεία, όλα τα τροπάρια των κασετών, που λέει ο λόγος κασέτες, το ξέρω πως δεν είναι, δεν θα με τρομοκρατήσετε τώρα ως ανίδεη περί τα τεχνολογικά, δεν είμαι και τόσο, περιμένοντας ωστόσο γεράσαμε πρόωρα. Κι αυτό το απειλητικό, η συνομιλία μας καταγράφεται, σε στυλ, μη βρίσεις γιατί μπορεί να σου κάνουμε μήνυση, πωπω σκιάζομαι στ’ αλήθεια… Να φωνάζεις αμέσως μόλις αρχίσει το τροπάριο, με συμβουλεύουν οι φίλοι, να λες, θέλω εκπρόσωπο, θέλω εκπρόσωπο, μην κάθεσαι βουβή σα βλάκας να περιμένεις να τελειώσει! Μάλιστα, καταλαβαίνω το πνεύμα της συμβουλής, αλλά δεν είμαι άνθρωπος της ετοιμότητας, θέλω το χρόνο μου, μπορεί να ελπίζω στο βάθος ότι η φωνή θα ζωντανέψει, σαν ηθοποιός που μπαίνει στη σκηνή χωμένος σε ένα χαρτονένιο κουτί κι ύστερα το πετάει από πάνω του και μας χαμογελά! Ναι, τέτοιο αφελές νούμερο είμαι. Δεν πιστεύω όλη αυτή την κατάντια με τις μηχανικές φωνές, κι ακόμα αισιοδοξώ ότι κάποια στιγμή θα φτάσουν στο αμήν και οι ίδιες οι εταιρίες και θα ανακρούσουν πρύμνα. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και ναι, εντάξει, συναινώ, καταγράψτε με! Θα καταγράφω κι εγώ τι να σας πω σε κορακίστικα, σε αλαμπουρνέζικα, σε κάτι παράξενο και επινοημένο, να δούμε τι θα κάνετε, ίσως χρειαστείτε μεταφραστές και αναγκαστείτε να ζητήσετε κι εσείς βοήθεια. Τέλος πάντων, περιμένω και περιμένω, και κάποια στιγμή επιτέλους ακούγεται ανθρώπινη φωνή, κι είναι εννιά το πρωί, γιατί παίρνω νωρίς να τους πετύχω χωρίς συνωστισμό, είναι εννιά το πρωί, επαναλαμβάνω, και μου λέει, Καλησπέρα!

Πώς κλίνονται οι ξένες λέξεις

Αν είναι να ξεχνάω, θεουλη μου, σε παρακαλώ, μεγαλώνοντας, κάνε να ξεχάσω διάφορα επίμονα πράγματα που μας έμαθαν στο σχολείο και κόλλησαν επάνω μου. Ας πούμε, Γραμματική, Συντακτικό και τα συμπαρομαρτούντα, γιατί θεούλη μου τα θυμάμαι συνέχεια όταν διαβάζω εφημερίδες κι όταν ακούω διαλέξεις, και συζητήσεις και ραδιόφωνο, και συγχύζομαι; Δεν ήμουν καν καλή στη Γραμματική, έλα όμως που μου έχουν κολλήσει διάφορα αξιώματα τα οποία θα πρέπει κάτι να μου έκαναν, κάπως να με γοήτευσαν, να με παρέσυραν. Π.χ, θυμάμαι που μας έλεγαν ότι οι ξένες λέξεις δεν κλίνονται όταν μιλάμε ελληνικά, εκτός αν έχουν εξελληνιστεί. Είναι μερικές που αντιστέκονται, όπως το ασανσέρ, είναι άλλες που εξελληνίστηκαν αμέσως όπως το κονσέρτο. Αμ δε. Αν ακούς Τρίτο Πρόγραμμα θα μάθεις ότι το κονσέρτο είναι ακόμα ξένη λέξη, και στον πληθυντικό κάνει τα κονσέρτι, όπως το σόλο γίνεται τα σόλι, και ούτω καθεξής. Διότι στο Τρίτο πρόγραμμα ξέρουν ιταλικά, εξάλλου είναι η γλώσσα της μουσικής. Ξέχνα λίγο τον Τριανταφυλλίδη κι άνοιξε τ αυτιά σου σαν τριαντάφυλλο να μαθαίνεις ξένους πληθυντικούς. Και κάτι γυναικεία ονόματα που είναι και γερμανικά ή σουηδικά, όπως το δικό μου φερειπείν, η Άννα, η Σοφία, κλπ, ξαφνικά γίνονται άκλιτα επειδή μιλάμε για Γερμανίδες ή Σουηδέζες ή κάτι άλλο πολύ υψηλό που δεν μπορεί να κλίνει το γόνυ σε ελληνικές πτώσεις, πλέον τα συναντώ σε καινούργιες μεταφράσεις με τη σέσουλα. Μπορεί και να έχουν αλλάξει οι κανόνες επισήμως και δεν μας ενημέρωσαν εμάς τους μπούμερ. Να καθιερώθηκε να κλίνονται οι ξένες λέξεις στη γλώσσα από όπου προέρχονται, οπότε να μας περιμένουν πληθυντικοί στα τούρκικα ας πούμε. Λερ και λαρ. Για να δούμε.