Κεντούσαν όλες με πάθος, η γιαγιά που γνώρισα και η άλλη που δεν γνώρισα, οι θείες μου επίσης. Η μαμά μου ως εργαζόμενη όχι, αλλά και πάλι έχουμε προικιά για δέκα σπίτια, τραπεζομάντιλα, σεμέν, πετσέτες, κουρτίνες, καδράκια... Τα καλοκαίρια κάθονταν το απόγευμα με τον καφέ και το κέντημα σε μια κατάσταση ζεν που ήταν σα να απλώνει το χρόνο και να σκεπάζει τις μέρες, να τις κρύβει από τη φθορά, ακριβώς όπως κρύβει το τραπεζομάντιλο τα χαλασμένα ξύλα του τραπεζιού. Συναντιώνταν οι τρεις αδερφές εδώ στη Δράκεια τα καλοκαίρια και ενίοτε ήμουν εγώ μαζί τους σαν τέταρτη αδερφούλα, αλλά και μαζί κορούλα με τρεις μαμάδες που η μια εξουδετέρωνε την άλλη και τους ρόλους. Τις έπαιρνα εκδρομές με το αυτοκίνητο και προσπαθούσα να τις οδηγώ πάντα προς την ελαφρότητα και την ξεγνοιασιά. Δεν ήταν εύκολο.
Μου άρεσε να κεντάω, αλλά ελάχιστα το έκανα, κι όταν προσπάθησα να εισάγω τη μαμά μου ξανά στην τέχνη, να απασχολείται με κάτι στα γεράματα, αρνήθηκε σθεναρά. Τέλειωσα εγώ τα κεντήματα που υποτίθεται ότι αρχίζαμε μαζί. Καθισμένη δίπλα της τέντωνα το χρόνο, μάθαινα να υπομένω τη βραδύτητα, και μάζευα μάλλον κακόγουστα μαξιλαράκια. Τα έφερα εδώ να στολίζω την πολυθρόνα.
Το κέντημα του τραγουδιού σε στίχους του Λόρκα είναι αλλιώτικο, εκεί η μικρή καλόγρια ταράζεται από τους καβαλάρηδες της ονειροφαντασιάς της, το κέντημα δεν αρκεί για να την ηρεμήσει, αλλά τι να κάνει; σκύβει ξανά και ξεσπάει στο πανί. Ίσως και οι τρεις αδερφές να ήταν κάποτε έτσι ανήσυχες, πολλα χρόνια πριν τις γνωρίσω εγώ και με πάρουν μεγάλες πια στην παρέα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου