Γκρίνια στο πάρκο

Στο facebook η ομάδα Πεδίον του Άρεως γκρινιάζει για το χριστουγεννιάτικο παζάρι, που έχει προϊόντα μαϊμούδες και πράγματα ευτελή, τάπες σιφονιών πχ. και παρόμοια. Απο κάτω πολλά σχόλια συμφωνούν, τα βάζουν με την Περιφέρεια, τι αίσχος το παζάρι αυτό, τι ευτέλεια.
Περνάω κάθε μέρα απο κει και ούτε μένα μου αρέσει η σειρά πάγκων με φτηνές κάλτσες και βρακιά, αλλά τουλάχιστον περνάω. Νύχτα και μπορώ να περάσω, το πάρκο μένει ανοιχτό και φωτισμένο. Αυτό το εκτιμώ. Κι ο κόσμος κυκλοφορεί, υπάρχει παγοδρόμιο για τα παιδιά, νοικιάζουν ποδήλατα, πουλάνε λουκουμάδες. Απ΄την ερημιά και το σκοτάδι είναι καλύτερα. Εξάλλου οι πάγκοι βρίσκουν πελατεία. Δεν μπορεί όλοι να είναι στο επίπεδο αισθητικής που εγκρίνουν τα στελέχη ομάδων με δυνατότητα έκφρασης. Άσε που οι τάπες σιφονιών είναι χρησιμότατες και δυσεύρετες, απολύτως απαραίτητες δε σε συνθήκες κατοικίας όπως οι αθηναϊκές.
Κυρίως με ανατριχιάζει η γκρίνια. Σαν στάση η κατεδαφιστική κριτική δεν ωφέλησε το πάρκο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στην αρχή κάποιοι άλλοι σύλλογοι γκρίνιαζαν για το Φεστιβάλ Βιβλίου, τότε που γινόταν Φεστιβάλ. Αλλοιωνόταν η φύση. Υστερα γκρίνιαζαν για την έκθεση φυτών, που γινόταν δυο φορές το χρόνο και μπορούσες ν' αγοράσεις ωραιότατες φτηνές γλάστρες, ερχόταν κόσμος απ' όλη την Αθήνα. Έδιωξαν με τη γκρίνια και τις πολιτικές πιέσεις που ασκούσε η γκρίνια τους την έκθεση βιβλίου και την έκθεση φυτών. Ύστερα έδιωξαν και τα παζάρια. Από την πολλή φυσική αγνότητα το πάρκο ερημωσε και προσφέρθηκε για τόπος αγοραπωλησίας ναρκωτικών. Τι να κάνουμε; Δεν είμαστε τύποι που παίρνουμε το κολατσό μας στα γρασίδια.
Να θυμήσουμε γι αλλη μια φορά ότι οι πρώτοι διδάξαντες των εξώσεων ήταν Τρίτσης και Μελίνα με τα θέατρα, να μείνει το πάρκο στο λαό αμόλυντο. Ο διωγμός των δραστηριοτήτων άρχισε από το 80, και θα έπρεπε να έχουν βάλει όλοι μυαλό βλέποντας τα αποτελέσματα. Αμ δε. Συνεχίζουν να ονειρεύονται εξώσεις.

Παιδιά υπάρχουν

Καμιά φορά αναρωτιέμαι εδώ στη γειτονιά μήπως ζούμε σε παράλληλο σύμπαν με διάφορους πολιτικούς ανησυχούντες για το μέλλον της χώρας, κυρίως επειδή διατείνονται ότι συμπεριλαμβάνεται και το δικό μας στην αγωνία τους. Υπογεννητικότητα, φωνάζουν και θρηνούν, οι έλληνες δεν κάνουν παιδιά! Το ασφαλιστικό θα τιναχτεί στον αέρα, πράγμα που νομίζω έχει ήδη συμβεί, θα σβήσουμε από το χάρτη ως χώρα, η γλώσσα μας θα χαθεί, κι ένα σωρό κακά θα συμβούν ακόμα.

Ομολογώ ότι εδώ και δεκαετίες ανατριχιάζω όταν ακούω για υπογεννητικότητα. Η ανθρωπότητα πάσχει από υπερπληθυσμό, κι αυτό είναι τόσο φοβερό που μάλλον δεν μπορούμε να το αναλογιστούμε, κι ίσως γι αυτό αντί να το αντιμετωπίσουμε, μιλάμε για υπογεννητικότητα, σα να παίρνουμε κάποιο ναρκωτικό που θα μας βοηθήσει να μην το σκεφτόμαστε. Γιατί πώς να το σκεφτείς, πώς να το αντέξεις; Όταν για κάθε παιδί χαίρεσαι, όταν πιστεύεις ότι κάθε παιδί δικαιούται να ζήσει, πώς να βρεις τρόπο να μιλήσεις για λιγότερα παιδιά; Είναι τραγική η στιγμή, η συνείδηση του πού ανήκουμε, η ανθρωπότητα εν τέλει. Οπότε μπορεί να παρηγορεί αυτή η αγκύρωση στο δικό μας εθνικό πρόβλημα, το ασφαλιστικό μας πρόβλημα, ένα πρόβλημα εν ολίγοις επινοημένο, ότι οι Ελληνίδες και οι Ευρωπαίες γενικά, δεν κάνουν παιδιά αρκετά να αντικαταστήσουν τον ομόφυλο, ομόγλωσσο, ομόχρωμο πληθυσμό της, κι αλίμονο στο μέλλον.

Στο μέλλον που θα έχει πολλά χρώματα, με μεγαλύτερο τονισμό στο σκούρο και το ασιατικό. Είναι μοιραίοι και αναπόφευκτο. Όσο κι αν προτιμάμε το λευκό και το γαλανομάτικο, το ξανθό και το ψηλό κι αδύνατο, τα πολλά παιδιά τα κάνουν οι φτωχές γυναίκες της Αφρικής και της Ασίας. Κι έρχονται και κατά δώ κατά χιλιάδες, προσωπικά αντικρίζω καθημερινά ένα σωρό στα δρομάκια της γειτονιάς που πριν τριάντα χρόνια είχε απομείνει μόνο με γέρους. Παιδιά υπάρχουν, αν φαίνεται μεγάλη σπατάλη να νοιάζεται το κράτος για την εκπαίδευση και τη φροντίδα τους, προσηλωμένο στην παραγωγή γνήσιων ελληνοπαίδων, τόσο το χειρότερο για την προσαρμογή ολλωνών μας. Γιατί έχει αποδειχτεί, οι γυναίκες σε χώρες ανεπτυγμένες θα κάνουν όλο και λιγότερα παιδιά. Η μόνη ελπίδα για το μέλλον, που κάποτε θα μοιραστούμε, είναι ό,τι μας οδηγεί τώρα σε απελπισία, οι φτωχές χώρες που αναπτύσσονται. Οι γυναίκες εκεί να λύσουν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού όπως εμείς, κάνοντας λιγότερα παιδιά.

Καλαμάκια και μπατονέτες

                 Δεν θυμάμαι πια, πού ακριβώς θα καταργηθούν τα πλαστικά καλαμάκια για λόγους περιβαλλοντικούς, στη Μεγάλη Βρετανία ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ο Κάρολος και η Καμίλα στην Αθήνα είχαν πιει το κοκτέιλ τους χωρίς καλαμάκι, οπότε μάλλον της δικής τους χώρας την ιδέα διαφήμιζαν. Εκεί θα κυκλοφορούν πια μόνο καλαμάκια από φυσικά υλικά, χάρτινα, μπαμπού, και αντίστοιχες μπατονέτες αυτιών, για λιγότερο πλαστικό

                Είχα μόλις επιστρέψει από το Λονδίνο, όπου είχα λίγο τρομάξει από τις ποσότητες πλαστικών συσκευασιών που έβλεπα να συσσωρεύονται σε κάθε καλάθι του Δήμου σε χρόνο μηδέν. Κάθε σάντουιτς, κάθε βιαστικό καφεδάκι, κάθε μπισκότο, κάθε ποτηράκι νερό, κάθε ώρα και στιγμή ανθρώπων που δουλεύουν όλη τη μέρα και κυκλοφορούν στους δρόμους, προσφέρεται σε ασφαλή πλαστική συσκευασία. Απομονωμένο από τα μικρόβια, από τα ανθρώπινα χέρια, από τη σαπίλα των γειτονικών προϊόντων, το κάθε φαγάκι, η κάθε μπουκίτσα άμεσης κατανάλωσης παραδίδεται στο δικαιούχο έναντι μικρού ποσού, κι αμέσως το σελοφάν, το πλαστικό, σκληρό, μαλακό, διαφανές ή χρωματιστό, είναι για πέταμα και πάει να βρει το σωρό των άλλων στο καλάθι του Δήμου.

Περπατάς στους πολύβουους δρόμους ανάμεσα σε βουνά πλαστικού, που υψώνονται κάθε τόσο, και θαυμάζεις την ανθρώπινη άνεση και αδιαφορία στη γυαλιστερή τους όψη. Ο νεαρός εργαζόμενος σκληρά πληθυσμός του Λονδίνου ίσως δεν έχει χρόνο να χαζεύει ντοκιμαντέρ που δείχνουν χελώνες να πνίγονται από πλαστικές σακκούλες και σωρούς πλαστικού στην καρδιά του Ειρηνικού που έχει μαζευτεί εκεί από τα ρεύματα, οπότε μπορεί να συνδυάζει λιγότερο από μας τους συνταξιούχους περιπατητές τις εικόνες των ξέχειλων καλαθιών και των μολυσμένων θαλασσών. Κάποιοι τέτοιοι τύποι σαν εμάς θα είναι μάλλον οι νομοθέτες που αποφάσισαν να ξεκινήσουν την καταπολέμηση του πλαστικού μιας χρήσεως από τις μπατονέτες και τα καλαμάκια.

                Μακριά από μένα η υποψία σαρκασμού. Το θεωρώ πολύ σπουδαίο σαν ιδέα να ξεκινήσει κανείς την καταπολέμηση του πλαστικού από κάτι τόσο λεπτό και διακριτικό όπως αυτά τα δυο είδη. Αν η δυνατότητα του ανθρώπου να ευαισθητοποιηθεί για το περιβάλλον κυμαίνεται από το πάχος της μπατονέτας ως το πάχος που έχουν τα καλαμάκια για κοκτέιλ, αντίστοιχη είναι και η ελπίδα για την αρμονική  συμβίωση με τις φάλαινες στη θάλασσα και τα ζώα της ζούγκλας στη στεριά.

Ιστορίες με κάστρα

Από πού βγαίνει η λέξη ευγένεια; Από τους ευγενείς. Οι οποίοι ευγενείς είναι αυτοί που ανήκουν σε καλό γένος. Το ευ σημαίνει καλό, το ξέρουμε, και το γένος επίσης ξέρουμε τι σημαίνει. Τι είχαν δηλαδή αυτοί από καλό γένος που οι άλλοι δεν το είχαν; Είχαν κληρονομικά δικαιώματα σε πύργους, τίτλους, προσόδους και την υποχρέωση να πολεμούν στο πλευρό του βασιλιά όταν τους καλούσε. Φεουδαρχικό σύστημα της μεσαιωνικής Ευρώπης, που το μαθαίνουμε κυρίως από παραμύθια, σίριαλ και ταινίες, πράγματα που μας αρέσουν, και το ξέρουμε καλά. Προνομιούχοι δηλαδή ενός σκληρού συστήματος μιας σκληρής εποχής.

Κι απ’ αυτούς βγήκε η ευγένεια; Δεν είναι παράδοξο; Πάντα απορούσα. Ωστόσο φαίνεται ότι ακριβώς επειδή είχαν αυτά τα προνόμια οι φεουδάρχες του Μεσαίωνα, είτε από πλήξη είτε από φιλοδοξία είτε από ανάγκη να τα δικαιώνουν ή να απομονώνονται απλώς από τους πολλούς, δημιούργησαν τρόπους συμπεριφοράς για να ξεχωρίζουν. Μεγάλη επιτυχία οι τρόποι αυτοί, χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι.

Ολος ο κόσμος άρχισε να τους αντιγράφει, με αποτέλεσμα τόσους αιώνες μετά να θεωρούνται δυνατότητα των πάντων, σε μερικά μέρη μάλιστα και απαραίτητος κώδικας συμπεριφοράς προς τους συνανθρώπους. Ακόμα και στην Ελλάδα συμβαίνει να συναντάμε ανθρώπους ευγενείς με τη σημερινή έννοια, μάλιστα εμείς εδώ έχουμε τη χαρά να απολαμβάνουμε τέτοιες συναντήσεις βαθύτερα από άλλους λαούς, ακριβώς όπως απολαμβάνουμε τα χιόνια, τους ανοιχτούς δρόμους στο κέντρο της πόλης και τους μάστορες που δεν σε στήνουν: επειδή είναι κάτι σπάνιο.

Μικρό παράδειγμα αυτό για τη χρησιμότητα των ελίτ στις κοινωνίες. Δεν είναι για πέταμα όλα, συγκρατήστε τους λίθους σας, κι ο αναμάρτητος που ποτέ δεν πόθησε να ανέβει κοινωνικά, να βελτιώσει την όψι και τον νου του, να απολαύσει σε βάθος ελεύθερο χρόνο, τέχνες και πνευματικές δημιουργίες, όποιος έχει πλήρη ικανοποίηση από τις αξίες και τις δυνατότητές του και δεν χρειάζεται στ’ αλήθεια τίποτε άλλο, δεν έχει καμιά φιλοδοξία, δεν μπορεί να διδαχτεί, δεν ελπίζει να γνωρίσει κάτι καλύτερο, να κλέψει ιδέες και εικόνες από τους προνομιούχους που τις χαίρονται, να ερωτευτεί και να παθιαστεί από τα δύσκολα, αυτός ο ασκητής που φτύνει στα μούτρα κάθε πολυτέλεια κι επίδειξη αφελή και ομορφιά προκλητική, αυτός πρώτος βαλέτω. Αν σώνει και καλά θέλει δηλαδή. Κι αν το επιτρέψουμε.