Η γιαγιά και η θεία της γιαγιάς

Η θεία της γιαγιάς

Η γιαγιά στα δεκάξι της

Η γιαγιά μου ήταν από εδώ, πληροφορώ όσους Δρακειώτες ενδιαφέρονται να μάθουν την καταγωγή μου, και πώς βρέθηκα με σπίτι στο χωριό. Και, όχι, δεν είχαμε σπίτι, η γιαγιά μου είχε φύγει από εδώ στα δεκάξι της ή δεκαπέντε, μπορεί και νωρίτερα, δεν ξέρω. Στη φωτογραφία που στέκεται όρθια με τα χέρια ακουμπισμένα σε ανθοστήλη- εκτός αν είναι αναλόγιο- δεν είναι πάνω από δεκαεπτά και έχει αρραβωνιαστεί ήδη, ίσως και παντρευτεί. Την είχε πάρει μαζί της στην πόλη, στο Βόλο, η πλούσια και άτεκνη θεία της, σύζυγος ειδικού περί τα καπνά. Ταξίδευε ο άντρας της θείας σε όλον τον κόσμο και ερευνούσε ποικιλίες καπνών και έφερνε στην Ελλάδα.
Για χρόνια η μάνα μου μετέφερε τη φωτογραφία αυτής της θείας από σπίτι σε σπίτι χωρίς να μας λέει περί τίνος πρόκειται, κι όταν τελικά την έβαλε σε περίοπτη θέση εδώ, στο εξοχικό που έφτιαξε στη Δράκεια, αναρωτήθηκα επιτέλους ποια είναι αυτή η γυναίκα. Τότε μου είπε την ιστορία της. Ουσιαστικά είναι αυτή που πήρε τη γιαγιά από το χωριό της. Κι εγώ που είχα μεγάλο πόνο ως παιδί να μην έχω χωριό, άσε που δεν είχα ούτε τη γιαγιά, γιατί είχε πεθάνει πριν γεννηθώ, δεν την πολυχώνεψα τη θεία.
Ωστόσο παραμένει σε περίοπτη θέση στο σπιτάκι μας η φωτογραφία, μόνη αυτή από όλους τους μακρινούς προγόνους, να μας θυμίζει ότι είναι σημαντικό να αφήνεις κάποια στιγμή το χωριό σου, όσο όμορφο κι αν είναι.
Αλλά και να επιστρέφεις κάποτε.
Ίσως αν ζούσε η γιαγιά μου να με είχε φέρει εδώ ως παιδί, να είχα και χωριό. Είναι σπουδαίο για τα παιδιά να έχουν ένα χωριό. Η μαμά μου το πρωτοείδε στα σαράντα τόσα της κι εγώ στα είκοσι μου. Ήταν κάπως αργά, όμως τα δικά μου παιδιά το κατέχουν από τα παιδικά τους χρόνια.