Aνάσα της οικονομίας

Παρακαλούμε  να μην παρκαρετε, θα γίνει κατεδάφιση στις 29. Το έγραψαν πάνω στον τοίχο του τελευταίου μικρού σπιτιού που είχε απομείνει στο δρόμο. Όχι ότι είναι τίποτα σπουδαίο δηλαδή, μια πόρτα και δυό παράθυρα να την πλαισιώνουν, όλο κι όλο. Στυλ νεοκλασσικής προσαρμογής. αΈνας όροφος και στη στέγη μια σειρά από ακροκέραμα. Πράσινα παραθυρόφυλλα, ξύλινα. Τα λένε περσίδες, ίσως γαλλίδες, κάποιες ξένες τελοσπάντων που πέρασαν για λίγες δεκαετίες από τη γειτονιά πριν την παραδώσουν οριστικά στη γνήσια ελληνική εφευρετικότητα. Ο μηχανικός έβαλε κι όλας την ταμπέλα του μπροστά, θα χτιστεί μια πολυκατοικία με ποιος ξέρει πόσους ορόφους. Θα το πάει λίγο πίσω, το μάθαμε τώρα το σύστημα, θα χαρίσει λίγα μέτρα πεζοδρόμιο, άχρηστα τελείως, γιατί όλες οι άλλες πολυκατοικίες γύρω του είναι παλιές και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Έτσι θα αποκτήσει δικαίωμα να υψώσει δέκα ορόφους που θα πνίξουν τον ακάλυπτο των υπολοίπων, αλλά το Πολεοδομικό δεν ασχολείται με λεπτομέρειες, εφαρμόζει το νόμο και πολύ μας πάει. Είναι κρίμα που οι πτυχιούχοι υπάλληλοι του δεν βρίσκουν όρεξη και ενδιαφέρον να μελετήσουν επί τόπου κάθε περίπτωση, ενώ έχουν μάθει τόσα πράγματα, έχουν ειδικευτεί και σπουδάσει.  Έχουμε σχέδιο πόλεως εδώ, όχι αυθαίρετα. Αν και με τέτοιο σχέδιο μπορείς να δείξεις κατανόηση στους αυθαίρετους οικιστές, ελπίζουν ότι θα προλάβουν να το διαμορφώσουν στα μέτρα τους πριν τους διαμορφώσει εκείνο. Εδώ πάντως εχουμε οργασμό οικοδομής κι ως γνωστόν η οικοδομή είναι ο πνεύμονας της οικονομίας. Η οικονομία λοιπόν ανασαίνει, καθώς εμείς ασφυκτιούμε και είναι σαφές ποιο είδος ανάσας έχουμε προτιμήσει. 

Αντικόμπλεξ

Δεν ξέρω τι λένε οι Αυστραλοί. Στην Αγγλία πάντως, μια μέρα με τη ζέστη που βλέπαμε αράδα τηλεόραση, πέσαμε σε μια εκπομπή για την Αθήνα που μας απογείωσε. Έδειχνε κυρίως τα έργα για την Ολυμπιάδα από ψηλά, κι ενώ εμείς ως γνώστες παραπονιόμασταν που δεν υπήρχε πουθενά πρασινάδα, εκείνη, η δημοσιογράφος που τα παρουσίαζε, άφηνε κάτι   σαν πίστη στο ελληνικό θαύμα να διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Επηρεασμένη ίσως από μαθήματα που παρακολούθησε  σε κλασσικό Πανεπιστήμιο; Η κατάσταση ήταν εμφανώς δυσανάγνωστη, αν μη τι άλλο. Λακκούβες, λάσπη, ασπροκόκκινο πλαστικό δίχτυ και κίτρινα κράνη βασίλευαν παντού αλλά η αισιοδοξία του ρεπορτάζ ξεπερνούσε κάθε προπαγάνδα. Στις ερωτήσεις και στις απορίες υπήρχαν απαντήσεις, εξηγήσεις και πεποίθηση. Βλέποντας την Αθήνα από ψηλά, με τα μάτια των ξένων που θέλουν να πιστέψουν σ' αυτήν, που θέλουν  να τη θαυμάσουν, όπως έχουν μάθει να κάνουν στο σχολείο από μικρά παιδιά, την είδαμε κι εμείς αλλιώτικα, τουλάχιστον για λίγο. Ξεχάσαμε τους φόβους που μας κατατρέχουν σχετικά με την Ολυμπιάδα γενικώς, πιστέψαμε κι εμείς, εγώ προσωπικά για πρώτη φορά το πίστεψα βαθιά, ότι θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Κι όχι με τον χειρότερο τρόπο.  Ήταν ένα πολύ βαρετό απόγευμα, οι Βρετανοί ήταν εμφανώς κατάπληκτοι με τη ζέστη που είχε παραλύσει τα πάντα κι ίσως ο σεβασμός απέναντι σε ανθρώπους που εργάζονται σε μόνιμο καύσωνα για να στήσουν δεκάδες γήπεδα και τσιμεντοχωριά σε μια πόλη πνιγμένη ήδη στο τσιμέντο, να ήταν κάπως διογκωμένος. Αλλά ήταν τόσο ξεκάθαρο και φανερό ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο επιθυμούν να γοητευτούν από την Ελλάδα. 'Οσο κι αν εμάς συχνά μας απογοητεύει.