Πήγα να κατέβω τις σκάλες στο μετρό Μέγαρο Μουσικής. Στέκεται μπροστά μαμά με μακρουλό καροτσάκι, δυο αγοράκια μέσα, ενα κοριτσάκι μεγαλύτερο δίπλα της. Μοιάζει Σύρια, μπορεί και Ρομά, ξένη σίγουρα, ποια ελληνιδα χρησιμοποιεί μετρό με τα παιδιά της; Καλοβαλμένη πάντως, καθαρά τα παιδάκια και η ίδια.
Πώς θα το κατέβαζε; Πάω να τη βοηθήσω. Βγάζει το μεγαλύτερο αγοράκι, να το κατεβάσει η κόρη της. Πιάνω το καρότσι από μπροστά, είναι βαρύ, μου λέει, το παιδί καλυτερα. Κατεβαίνω δυο σκαλιά και παίρνω το πιτσιρίκι αγκαλιά. Δεν ήταν θελκτικό παιδάκι, μάλλον άχαρο, κοντοκουρεμένο. Ακουμπά τα μπρατσάκια του στον ώμο μου με τόση ευκολία, τόση εμπιστοσύνη, που μου φαίνεται δεν έχει βάρος το κορμάκι του. Κατεβαίνουμε προσεχτικά, έχει μια γλυκα η αίσθηση απο τα χεράκια του που νομίζω ότι ανεβαίνω στα ουράνια. Φτάνουμε κάτω, τον απιθώνω στο πάτωμα, χαϊδευω τα μαλλιά συμβατικά, αντί να τον πνίξω στα φιλιά, αυτόν, τον αδερφουλη του, την αδερφούλα του, τη μαμά τους. Σεμνή πάντα και συγκρατημένη εγώ.
