Περιμένουμε

To βίντεο περιέχει βίαιες σκηνές, προειδοποιούν οι New York Times για την οπτική ανασύσταση της δολοφονίας του Τζόρτζ Φλόιντ. Κατάφεραν να μοντάρουν λήψεις από τις κάμερες και τα κινητά, να την έχουν ολόκληρη σε εικόνα, σαν μικρού μήκους ταινία τρόμου. Όπου ο τρόμος είναι πιο ανατριχιαστικός από κάθε βρυκόλακα, τέρας και δράκο της φαντασίας γιατί δείχνει αυτούς που φυλούν το νόμο να τον παραβαίνουν με όλη την άνεση των προνομίων τους. Και  διαλύεται μαγικά και κινηματογραφικά το κράτος δικαίου, το νόημα του νόμου, του κοινωνικού συμβολαίου, η βασική συμφωνία συμβίωσης και  το πρότυπο που θέλει η Αμερική να είναι για το πιο δίκαιο καθεστώς του κόσμου.

Δεν το θέλει μόνο αυτή, το θέλουμε κι άλλοι. Χρειάζεται ένα πρότυπο, κάτι να ακολουθεί κανείς, να έχει ένα στόχο πολιτικό σε όποια χώρα κι αν ζει, όσο συμβιβασμένος κι αν είναι με την αδικία και την καταπίεση. Έχει αναλάβει αυτοβούλως εκείνη να το ενσαρκώνει, ή δεν είχαμε καταλάβει καλά.

Όχι, δεν είμαι αυτό το πρότυπο, φωνάζει ο εκπρόσωπος του αμερικανικού κράτους. Λάθος κάνατε, σας παρέσυραν οι ταινίες. Βγάζουμε πολλές, πρέπει να έχουν ένα ηθικό υπόβαθρο, να δίνουν ελπίδα στους ανθρώπους, πώς θα πουλήσουν; Αλλά κι αυτό μπορεί να είναι λάθος, να μπορούν να πουλήσουν και σκέτες. Κάτι έχουν πάντα από κάτω, ενώ εμείς όχι. Στις ταινίες είναι που λέει ο μπάτσος στον συλληφθέντα, ‘έχεις δικαίωμα να καλέσεις το δικηγόρο σου’ και τέτοια. Εμείς είμαστε οπλισμένοι, είμαστε κράτος, ξέρουμε κόλπα, πώς να σκοτώνεις έναν άνθρωπο χωρίς να ζορίζεσαι, δεν ψάχνουμε λεπτομέρειες. Άλλο το σινεμά κι άλλο η ζωή.  Είναι παράξενο πώς βρέθηκε να γίνει ταινιάκι το περιστατικό, δεν ήταν γραμμένο το σενάριο, δεν υπήρχε σκηνοθέτης, και νάτο ξάφνου πρώτη μούρη στις ιστορίες, πάει για Όσκαρ. Τραγωδία χωρίς λύση, χωρίς κάθαρση, εκτός κι αν τιμωρηθούν στ’ αλήθεια οι δολοφόνοι και θεωρήσουμε όλοι οι ακούσιοι θεατές ότι αποδίδεται δικαιοσύνη. Αλλά φαίνεται ότι δεν συμβαίνουν εύκολα τέτοια πράγματα στη μεγάλη χώρα όπου ο νόμος είναι ο υπέρτατος αφέντης, κατά το σινεμά πάντα. Ή κατά την ανθρώπινη προσδοκία που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πουθενά, καταπώς φαίνεται. Πάμε για παγκόσμια κατάθλιψη μετά τον κορωνοϊό, ό,τι πρέπει. Κι ο πρόεδρος στο καταφύγιο, ζει κι αυτός το δικό του μύθο, τη δική του πραγμάτωση της μανίας καταδίωξης.

 Όμως δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Έχουμε δει πολλές ταινίες, έχουμε διαβάσει πολλές ιστορίες, περιμένουμε. Κι αν το πρότυπο παραιτείται, η αναζήτηση συνεχίζεται.