Όταν φτάσαμε εδώ, τα κλαριά της φλαμουριάς ήταν γυμνά, μετά βίας ξεχώριζες το μικρό φούσκωμα των νέων φύλλων που ετοιμάζονταν. Κάθε πρωί την έβγαζα φωτογραφία, το πρότζεκτ το έχει προ πολλού τραγουδήσει ο Σούμπερτ. Μέρα με τη μέρα φούντωνε, ώσπου έφτασε στη σημερινή κατάσταση, να φτιάχνει τόση σκιά που κρυώνεις από κάτω, καθώς ετοιμάζει τώρα τα λουλούδια της, το τίλιο.
Αυτή τη φλαμουριά τη φύτεψε η μητέρα μου όταν έχτισε το σπίτι, πριν ακριβώς τριάντα χρόνια. Ήταν ένα μικρό δεντράκι, δεν φανταζόταν κανείς ότι θα μεγάλωνε τόσο. Τη θαυμάζω πάντα και απορώ, μέχρι πού θα φτάσει; Να την κλαδέψουμε, λένε καμιά φορά άλλα μέλη της οικογένειας, είναι επικίνδυνη, θα ρίξει το σπίτι. Εγώ όμως σέβομαι πολύ τη φλαμουριά για να μπορώ να διανοηθώ να κάνω κάτι τέτοιο. Μπορεί να κλαδεύω τις κερασιές, τις μηλιές, ακόμα και να κόβω άλλα δέντρα, με αυτήν όμως με πιάνει δέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου