Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Ρεπούμπλικα με μπορ κατεβασμένα

Το Σαββατοκύριακο την είχαν σχεδόν βαφτίσει Ρεπούμπλικα Μακεντονίγια, τη Δευτέρα ανακοίνωσαν ότι όχι, τα βαφτίσια δεν τελέστηκαν. Το αδιέξοδο συνεχίζεται. Στο μεταξύ την αναγνώρισε και ο Καναδάς, με το «συνταγματικό της όνομα» όπως το λέμε κομψά, κι έτσι την έχουν αναγνωρίσει 117 χώρες. Και σε αυτές που δεν την έχουν αναγνωρίσει, μη νομίζετε ότι οι άνθρωποι που φτιάχνουν χάρτες, ή βγάζουν εισιτήρια, ή μιλάνε μεταξύ τους, μπαίνουν στον κόπο να στραμπουλάνε τη γλώσσα τους κάθε φορά που την αναφέρουν. Αυτό μόνο εμείς το κάνουμε, με την καρδιά σφιγμένη από ανησυχία, μη μας ξεφύγει καμιά συλλαβή από το γλωσσοδέτη ΠΓΔΜ λάθος και μας πουν προδότες.

Είναι μια επωφελής ασχολία που θα τη συνεχίσουμε με πάθος, μέχρι να την αναγνωρίσουν όλες οι χώρες του κόσμου και να αρχίσουμε εκστρατεία για τους εξωγήινους. Να βρεθούμε επιτέλους ανάδελφοι πλήρως, όπως μας ήθελε ο ξεχασμένος εκείνος Πρόεδρος Δημοκρατίας μας. Και να αφήσουμε την πίκρα να μας πλημμυρίσει. Εκτός κι αν το πάρουμε αλλιώς και αποφασίσουμε ότι δεν μας πειράζει να τη λένε Μακεδονία. Τι θα μας κάνει δηλαδή; Μήπως δεν υπάρχουν ένα σωρό Αθήνες στις ΗΠΑ, πάθαμε τίποτα;

Μας αμφισβητεί το μονοπώλιο της αποκλειστικής προέλευσης από τους ένδοξους Μακεδόνες; Αυτά τραβάνε τα παιδιά των ενδόξων, τι να κάνουμε; Είναι τόσο τρομερό; Είναι λέει ανιστόρητοι, και λοιπόν;

Ένα παραμύθι θέλουν κι αυτοί, να ζήσουν τον μύθο τους στη δική τους χώρα.

Πες ότι ο πατέρας σου είχε ένα εξώγαμο με τη γειτόνισσα. Θα καβγαδίσεις, θα το σνομπάρεις, θα μουτρώσεις στους συγγενείς που το κάνουν παρέα, αλλά αν μείνεις ώς το τέλος μουτρωμένος εσύ θα χάσεις. Αυτό θα έχει τη ρεπούμπλικα κι εσύ τα μπορ κατεβασμένα.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Χειραγώγηση

 Ποιος σε χειραγωγεί παιδί μου; Εσένα ρωτάω κούκλε, νεαρέ ευάερε και ευήλιε, με το αξιοζήλευτο δέρμα, το σταθερό βήμα, τη σιγουριά στο βλέμμα.

Εσένα που μιλάς για χειραγώγηση. Κάτι μου θυμίζεις βέβαια, χρόνια πριν η λέξη υπήρχε με τη γενική κτητική «των μαζών» από δίπλα. Τώρα οι μάζες βούλιαξαν ως λέξη, τέλειωσαν την καριέρα τους, ακόμα και το ΚΚΕ ξεχνάει να τις χρησιμοποιήσει. Έμεινε μόνο η «χειραγώγηση». Η οποία χειραγώγηση προϋποθέτει κάποιους που είναι πρόθυμοι να χειραγωγηθούν. Για πες μου εσύ, λοιπόν, που βλέπεις προσπάθεια χειραγώγησης μόλις ακούσεις μια προσωπική άποψη και σου μοιάσει κάπως πρωτότυπη, κάπως πρωτάκουστη, για πες μου ποιοι είναι αυτοί που θα χειραγωγηθούν; Πώς τους ορίζεις ακριβώς; Είναι οι πιο αμόρφωτοι, είναι οι πιο νέοι, είναι οι πιο φτωχοί, είναι οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες;

Από ποια ηλικία μέχρι ποια θεωρείς ότι κινδυνεύει κανείς;

Περίπου πότε βγαίνει από τη ζώνη υψηλού κινδύνου; Με πτυχίο Πανεπιστημίου το γλιτώνει κάποιο ποσοστό χειραγώγησης, ή χρειάζεται και μεταπτυχιακό; Το απολυτήριο Λυκείου προστατεύει καθόλου;

Παίζει κάποιο ρόλο το φύλο; Μήπως οι γυναίκες είναι πιο εύκολο να χειραγωγηθούν, μήπως το σηκώνει ο οργανισμός τους; Ποιοι είναι αυτοί, τέλος πάντων, που κάθονται και τους χειραγωγούν, και εν ονόματί τους συγχύζεσαι καθημερινά και υποπτεύεσαι γύρω σου το σύμπαν; Ποια ομάδα πληθυσμού. Το σίγουρο είναι πάντως ότι τον εαυτό σου δεν τον θεωρείς πρόσφορο, έτσι δεν είναι; Εσύ δεν χειραγωγείσαι, τι διάολο. Εσύ έχεις ελεύθερη, λαγαρή, ψύχραιμη κρίση, πιάνεις πουλιά στον αέρα και τη μυρωδιά των υπόπτων για χειραγώγηση. Μόνο την έμμονη ιδέα ότι ο κόσμος χειραγωγείται εύκολα σου έβαλε κάποιος άτιμος στο κεφάλι...


https://www.tanea.gr/2007/09/21/opinions/analwsima-xeiragwgisi/

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Γαλανόπτερη παραλία

Παράξενο ρεζερβουάρ έχει μέσα μου η θάλασσα, το γεμίζω μήνες κι αδειάζει ταχύτατα. Φταίει η ζέστη, φταίει η βροχή που δεν έρχεται, φταίει και το απαλό τρικύμισμα της πολιτικής, κάτι οι συνειρμοί, κάτι τα χρώματα, κάτι οι συζητήσεις, απαγορεύτηκε και το ψάρεμα του γαλανόπτερου τόνου. Όχι του γαλανόλευκου, προσέξτε. Γαλανόπτερη παραλία μού φέρνει στον νου, τιρκουάζ νερά και εναλλάξ πράσινα, προς το Σούνιο, ανάμεσα στον όρμο που λέγεται Πούντα Ζέζα και στον κόλπο που λέγεται Λιμάνι Πασά. Μια αρβανίτικη και μια τουρκοελληνική ονομασία αντιστοίχως, οι οποίες επιβιώνουν της πρόσφατης ονοματοδοσίας, Πάνορμος και Ποσειδωνία, αντιστοίχως. Ετούτη έχει όνομα ακόμα πιο μυστήριας προέλευσης, τη λένε Τσίου! Να είναι βενετσιάνικη, πελασγική, να είναι ονοματοποιία της εποχής των Ορνίθων; Πώς θα τη βγάλουν άραγε τώρα που θα χτίσουν πάνω στη λεπτόγεω πλαγιά με τα θυμάρια τρεις ξενοδοχειακές μονάδες 12.000 τ.μ.; (χτεσινή είδηση, ειδησούλα μια σταλιά, κι όμως τόσα πολλά τετραγωνικά) Κάποιο πολύ πιο εύηχο και επιβλητικό όνομα θα της βρουν σίγουρα, να θυμίζει στιβαρό τσιμέντο και καλοπλυμένες κουρτίνες που ανεμίζουν. Αέναο θαύμα πάντα, το πώς χωράνε σε τόσο μικρά μέρη τόσο πολλά τετραγωνικά οικοδομής. Κάνεις ένα βήμα και σκοντάφτεις στο ύψωμα, γλιστράς και πέφτεις στα νερά. Πώς να στήσει η φαντασία ρεσεψιόν και πούλμαν, πάρκινγκ και μπαλκόνια, πηγαινέλα αυτοκινήτων πάσης φύσεως, κι όλα τα κομφόρ σε μικρά κουτιά, και τη θάλασσα γεμάτη φουσκωτά και τους γαλανόπτερους τόνους σε πιατέλες με σούσι; Μένει η φαντασία στους τόνους από χώμα λεπτογέου που θα σωριαστεί και θα σκαφτεί, και πέτρας και ισοπέδωσης, μένει στους στενούς, τσιγκούνικους δρόμους του Λαυρίου που θα σηκώσουν την κίνηση απροετοίμαστοι ως συνήθως. Και το ρεζερβουάρ της θάλασσας μέσα μου άναψε λαμπάκια. Χρειάζεται επειγόντως γέμισμα, έχει αρχίσει να κελαηδάει. Τσίου. Τσίου...

Ιπτάμενες γιαγιάδες

  Σηκώνω το εγγόνι μου αγκαλιά να πάμε στην αλλαξιέρα και καθώς το μικρό του βάρος πλημμυρίζει το σώμα μου, προφέρω ασυναίσθητα τις χαϊδευτι...