Δεν είναι ότι ξέρω πολλά από άγρια χόρτα, αλλά κάτι έμαθα τόσα χρόνια, και πρόκειται για γνώση αποκτηθείσα επί του πεδίου. Κάθε μέρα τις δυο πρώτες εβδομάδες της φετινής άνοιξης εδώ, που τις περάσαμε σε κανονική καραντίνα, τρώγαμε σαλάτα του κήπου, ραδίκια, ζοχούς, λίγα πεντάνευρα και άλλα παρόμοια. Μάζευα τόσα πολλά που χρειαζόταν μετά η κατσαρόλα της θείας για τις μαρμελάδες. Κάθε φορά λέμε, πω πω, είναι πολλά, πώς θα τα φάμε, και κάθε φορά τα τρώμε. Είναι τόσο νόστιμα με λεμονάκι και λάδι, πότε γλυκά, όπως οι τσουκνίδες, το γλυκύτερο χόρτο οι άτιμες, πότε πικρούτσικα, όπως τα εικονιζόμενα, το δε κομματάκι της ριζούλας που διασώζεται στο καθάρισμα είναι το μπιφτέκι τους, έτσι το λέω εγώ, με το συμπάθειο..
Μια μέρα στην Αγριά που ψωνίζαμε μου γυάλισαν κάτι φυντάνια σε φυτώριο και πήρα μερικά, ο Δημήτρης άρχισε να ασχολείται μαζί τους και σταδιακά έχουμε χωρίσει τις αρμοδιότητες: εκείνος με τον μπαξέ, περιποιείται τα ήμερα, κολοκυθάκια, μελιτζάνες, ντομάτες, σέλινα, αγγούρια, εγώ συνεχίζω στο τροφοσυλλεκτικό στάδιο, μαζεύω ακόμα αγριόχορτα, δεν ξέρω αν αυτό δείχνει κάτι για τους χαρακτήρες μας ή τα χαρακτηριστικά των φύλων... (και ουχί των φύλλων, ή των φίλων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου