H ευτυχία των παιδιών

Τα βράδυα στις πλατείες των χωριών, σ' αυτό το δώρο που το παρελθόν προσφέρει στο παρόν, αφήνουν οι μεγάλοι τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα. Καθισμένοι αυτοί στα καφενεία πίνουν ένα τσίπουρο και κουβεντιάζουν, τα παιδιά γύρω από το πεζούλι του πλάτανου επινοούν δικούς τους κόσμους, μοιράζουν ρόλους, τρέχουν, τσακώνονται, φωνάζουν, φιλιώνουν, πέφτουν και κλαίνε, σηκώνονται και γελούν. Οι φωνές τους είναι η καλύτερη μουσικη υπόκρουση για τις τυχερές πλατείες όπου οι μαγαζάτορες δεν σκέφτονται να βάλουν καμία άλλη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το παιχνίδι αυτό, αυτή την πλαισιωμένη και ασφαλή ελευθερία, την αρμονία που κάποια βρίσκουν στην επαφή με τ' άλλα. Σταματά για λίγο ο χρόνος, προχωρά η νύχτα, ξεχνιούνται οι γονείς, ξεχνιούνται και τα παιδιά, ή μάλλον αυτά το αντίθετο, δεν ξεχνιούνται, δημιουργούνται κι ανακαλύπτονται μέσα στους ρόλους που βρίσκουν, αναδεικνύονται, ακούγονται, στήνουν σκηνικά για τον εαυτό τους, γνωρίζουν τους άλλους, τους συνομήλικους που θα είναι ο αυριανός τους κόσμος. Δεν είναι εύκολο πάντα, από τον κόσμο της οικογένειας που τα δέχεται και τα κανακεύει, να σταθούν στο σκληρό έξω κόσμο που στο βάθος είναι οι συνομήλικοι. Είναι όμως πάντα συνταρακτικο.
Άραγε να έχουν παιχνίδια όπως τα δικά μας, εκείνα τα "Καλημέρα βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά" και τα "Περνά περνά η μέλισσα" και τα "Δεν περνάς κυρα Μαρία" και "Μπερλίνα" και διάφορα άλλα που έχω ξεχάσει; Αυτά όλα μπορεί να έχουν εξαφανιστεί πια. Τα θυμάμαι εγώ που τα παίζαμε τα καλοκαίρια και δεν χόρταινα τις συγκινήσεις που πρόσφεραν, δεν πήγαινα ποτέ για ύπνο αρκετά ικανοποιημένη , ήθελα κι άλλο, πάντα, διαρκώς. Σα να ήξερα ότι δεν κρατά για πολύ αυτή η φάση, κι ας μοιάζει εκείνες τις βραδιές να λειώνει ο χρόνος και να παραδίνεται, απάτη είναι, τρέχει ο άτιμος, τρέχει.