Ο μπαμπάς μου στο μονοπάτι

ε δει ποτέ, αλλά είχε δει τη γιαγιά της να πεθαίνει από μαράζι όταν έμαθε πως είχαν σκοτώσει το γιο της οι ναζί στην Κατοχή μαζί με άλλους 120 άντρες για αντίποινα στο φόνο 2 γερμανών από αντάρτες. Συνάντησε η μαμά μου λοιπόν τα παιδιά του αδικοχαμένου αδερφού της μάνας της, τον Γιάννη, την Πόπη και τον Γιώργο Μαστρονικολάου τότε, για πρώτη φορά. Τους κάλεσαν για Πάσχα, και πήγαμε κι εμείς μαζί τους. Μείναμε στο σπίτι τους, και μας πήγαν στο αξιοθέατο του χωριού, στο μονοπάτι για τον Άγιο Λαυρέντιο. Ήταν μια διαδρομή ειδυλλιακή, σχεδόν ευθεία, περνούσε από δάση και ρυάκια με τρία ξύλινα γεφύρια, το ένα ωραιότερο από τ' άλλο.
Ο μπαμπάς μου, καθόλου σπορτίφ, φαίνεται δα και στις φωτογραφίες, ξετρελάθηκε με αυτή τη βόλτα. Την κάναμε μαζί μερικές φορές, ευτυχώς που την προλάβαμε, γιατί λίγα χρόνια αργότερα, δεκαετία του 80, καταστράφηκε το μονοπάτι. Πέρασε με ένα γρέιντερ ο ΟΤΕ, διέλυσε το μονοπάτι, έφτιαξε έναν πολύ λιγότερο αρμονικό χωματόδρομο, γκρέμισε και τα γεφυράκια. Πολύ το έχω κλάψει αυτό το μονοπάτι, είχα πάει και στον ΟΤΕ να γκρινιάξω, 'μα δώσαμε κονδύλι για αποκατάσταση μονοπατιών' μου είπαν. Ποιος ξέρει τι απέγινε, πώς κι απο ποιον τσεπώθηκε εκείνο το κονδύλι.
Τώρα τα ρυάκια τρέχουν ορμητικά στο χωματόδρομο και δεν περνάς για τη βόλτα αυτή παρά καλοκαίρι και φθινόπωρο, ή με μπότες, γενικά με δυσκολία. Ακόμα θεωρείται ωραία διαδρομή βέβαια, και είναι, αλλά δεν συγκρίνεται με την παλιά.