Ευρωπαϊκό γιλέκο

Περπατάει με το φωσφοριζέ γιλέκο του πάνω από άβολα μακρουλά σακιά. Άνθρωποι είναι. Λαθρομετανάστες, που ξέβρασε το κύμα, συγγνώμη το κύκλωμα. Αυτό που εξάρθρωσε η Ευρωπαϊκή Αστυνομία. Τη λένε Ευρωπόλ ή κάπως έτσι. Είδατε, η Ευρώπη υπάρχει. Μπορεί να μην είναι ακριβώς το κράτος που ονειρευτήκαμε, αλλά φαίνεται ότι Αστυνομία διαθέτει. Είναι είδος πρώτης ανάγκης η Αστυνομία, οι Δήμοι έχουν δική τους, κι όποιος άλλος θέλει μπορεί να αποκτήσει την ιδιωτική του, μόνο που τη λένε Σεκιούριτι. Ενώ οι λαθρομετανάστες, προφανώς, δεν χρειάζονται. Δεν τους θέλει η Ευρώπη, κι ας έχει υπογεννητικότητα, ας τους δίνουν δουλειά οι Ευρωπαίοι όταν τους βρουν μπροστά τους. Υπάρχουν 8 εκατομμύρια μετανάστες παράνομοι στην Ευρώπη, λέει η λεζάντα της φωτογραφίας με τον αστυνομικό και τα σακιά. 

Αλλά είναι ανεπιθύμητοι και δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί πληρώνουν τόσες χιλιάδες ευρώ για να έρθουν κάπου που δεν τους χρειάζονται. Εκτός κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Μπορεί στο μέλλον να τα δούμε αλλιώς. Μπορεί κάποτε να παραδεχτεί η Ευρώπη, όταν θα έχει ηρεμήσει λίγο, πως την ωφέλησαν τελικά οι κυνηγημένοι μετανάστες στην αρχή του 21ου αιώνα. Μπορεί να παραδεχτεί ότι προώθησαν την οικονομική της ανάπτυξη, χάρισαν ποικιλία στο σωματότυπό της, ενίσχυσαν το Ασφαλιστικό της, και ποιος ξέρει τι άλλο θα σκεφτούν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Ο πρόεδρος της Ε.Ε., που ίσως θα έχει γίνει ενιαίο κράτος, αλλά ίσως και όχι, μπορεί να ζητήσει συγγνώμη από τα εγγόνια των σημερινών μεταναστών, όπως ζητάνε τώρα ο Λευκοί από τους Ινδιάνους. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Μπορεί να γίνει μνημείο το σημερινό στρατόπεδο υποδοχής τους, να προταθεί να γιορτάζεται η μέρα του «άγνωστου δουλεμπόρου»... Ποιος το αποκλείει;
https://www.tanea.gr/2008/06/25/opinions/analwsima-eyrwpaiko-gileko/

Αφωνία

Ο γιατρός απεφάνθη "οξεία λαρυγγίτιδα" και διέταξε πλήρη αφωνία. "Πώς καταφέρατε να κρυολογήσετε έτσι μέσα στο κατακαλόκαιρο;" ρώτησε, αλλά λόγω αφωνίας δεν πήρε απάντηση. Λες και δεν ξέρει. Λες και δεν έχει περπατήσει ποτέ του στους δρόμους που αχνίζουν, όχι μόνο από τη ζέστη που συσσωρεύεται στην άσφαλτο, αλλά κι από αυτή που διώχνουν προς το δρόμο τα κλιματιζόμενα κτίρια. Λες και το δικό του κεφάλι δεν ίδρωσε ποτέ από το πέρασμα έστω εκατό μέτρων στον κοινό μας αυτό χώρο, που χωρίζει τους ιδιωτικούς. Δεν έχει ποτέ αγωνιστεί να κινηθεί δέκα λεπτά στο φούρνο των πεζοδρομίων, να φτάσει με κομμένη την ανάσα, και να ανοίξει ξαφνικά μια πόρτα μαγαζιού ας πούμε και να μπει μέσα. Να μπει μέσα με ιδρωμένο κεφάλι και να ξαναβγεί έξω με παγωμένο και πιασμένο κεφάλι. Και πού να μπει και σε σούπερ μάρκετ και να πλησιάσει τα ψυγεία. Εκεί ο ιδρώτας εξαερώνεται απ' ευθείας σε νιφάδες. Δεν του έχει τύχει λεωφορείο που αξιοποιεί πλήρως τον κλιματισμό και κανονικά πρέπει να φοράς ζακέτα μέσα, κι όχι το τιραντέ του καλοκαιριού. Κυκλοφορει με γιώτα χι προφανώς, κι ίσως ούτε σε τράπεζα χρειάζεται να πηγαίνει, όπου κάνει το κρύο της αρκούδας, για να μπορούν οι υπάλληλοι να κυκλοφορούν με σακκάκι και γραβάτα, 'από σεβασμό στον πελάτη' όπως μου εξήγησαν μια φορά. Δεν έχει σημασία αν πλευριτώσει ο πελάτης, φτάνει να σε  βλέπει με γραβάτα. Αυτό θα πει σεβασμός. Κάπως θα τα καταφέρνει ίσως ο γιατρός, και αποφεύγει αυτές τις ανθυγιεινές θερμοκρασιακές αντιθέσεις. Θα παρκάρει πάντα στα υπόγεια των μαγαζιών, θα κυκλοφορεί πάντα εντός. Πώς το ξέρει άραγε όμως ότι έξω κάνει ζέστη; Το ακούει στις ειδήσεις;

 

Εμείς θέλουμε αγάπη

Τον δήμαρχο Ντελανοέ, λέει η φίλη μου, άρτι αφιχθείσα εκ Παρισίων, τον μισούν όσοι έρχονται από τα προάστια στο κέντρο με τα αυτοκίνητά τους, γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πια στην πόλη. Σε όλους τους δρόμους έχει απομείνει μόνο μια λωρίδα για τα αυτοκίνητα, έχουν γίνει παντού ποδηλατόδρομοι.

Ακόμα κι εγώ, προσθέτει, ξανάρχισα να κάνω ποδήλατο ύστερα από τόσα χρόνια. Το ποδήλατο δεν ξεχνιέται ποτέ, μπορώ να σε βεβαιώσω, λέει. Αλλά εγώ δεν την πιστεύω. Σκοπεύω να το ξεχάσω. Γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν αντέχουμε να ζούμε με το μίσος. Δεν είμαστε Γάλλοι, να συνηθίζουμε αρνητικά συναισθήματα.

Εμείς αγαπιόμαστε. Τώρα ο δικός μας δήμαρχος χαράζει δύο ποδηλατόδρομους στην Αθήνα. Σ΄ εμάς όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Μόνο για μια μέρα μπορούμε να μισούμε τον δήμαρχο, ύστερα τον αγαπάμε. Όπως εκείνη τη μέρα με τα γηπεδάκια στην Πανεπιστημίου, θυμάστε; Μια καθημερινή, μιαν ανεπίσημη, μιαν εργάσιμη ημέρα που είχε κλείσει την Πανεπιστημίου, την είχε φτιάξει γηπεδάκια, να παίζουν μπάλα τα παιδιά μέσα στην ντάλα και γύρω οι οδηγοί και οι επιβάτες των λεωφορείων να καταριούνται κι εκείνον και τη μοίρα τους; Ε, την επόμενη μέρα ήταν όλοι ευχαριστημένοι και πολυαγαπημένοι, μόνο και μόνο επειδή άνοιξε ο δρόμος. Κάπως έτσι φαντάζομαι και τους ποδηλατόδρομους: να κλείσει μια μέρα τη Μεσογείων, την Κηφισίας, τη Συγγρού και κάμποσες άλλες, να τις κάνει ποδηλατόδρομους και να γίνει μια μεγάλη γιορτή με πολλές κάμερες και πολλές απελπισμένες κόρνες γύρω γύρω. Και πολύ μίσος. Και την άλλη μέρα να ξαναλειτουργήσουν όλα κανονικά και να είμαστε όλοι πλημμυρισμένοι ευγνωμοσύνη για τους ποδηλατόδρομους που γλιτώσαμε. Οπότε ποιος θα φταίει που δεν θα γίνουν;

Εμείς οι βολεμένοι, που δεν τους θέλουμε...

https://www.tanea.gr/2008/06/17/opinions/analwsima-emeis-theloyme-agapi/

Φωνές αγαπημένες

Με χαμηλή φωνή, διακριτικά, ο μικρός διορθώνει τα ελληνικά της μαμάς του. Της ψιθυρίζει τις σωστές λέξεις με τέλεια αθηναϊκή προφορά, γεννημένος και μεγαλωμένος στην πρωτεύουσα, έστω κι αν το ελληνικό κράτος δεν του δίνει ιθαγένεια. Η μαμά του χαμογελάει ντροπαλά, και ξαφνικά, καθώς την ακούω να παιδεύεται με τα φωνήεντα, ζωντανεύει στη μνήμη μου η γιαγιά μου, που έχει σβήσει η φωνή της πάνω από τρεις δεκαετίες. Έτσι κι εκείνη δεν ήξερε καλά ελληνικά, έκανε λάθη όταν μιλούσε, και τη διορθώναμε καμιά φορά, μέχρι που το πήραμε απόφαση ότι κάποια πράγματα δεν σκόπευε να τα μάθει. Η φωνή της, η βαθιά, υγρή, βαριά τουρκομερίτικη προφορά της, ήταν για μένα η ίδια η πατρίδα της, που δεν μπορούσε παρά να την κουβαλά στο λαρύγγι, στο πείσμα των διωγμών και των πολέμων και των ανταλλαγών. Ήταν παράξενη, παρούσα κι απούσα μαζί, επειδή μιλούσε παράξενα. Αυτή την παραξενιά την αγαπούσαμε, ήταν το παρελθόν της, ο καημός της, η κληρονομιά μας. Κι ο παππούς μου μιλούσε παράξενα με άλλο τρόπο, εκείνος ήταν από τη Θεσσαλία. Έλεγε λέξεις που μας πλημμύριζαν νοσταλγία για μέρη που δεν γνωρίσαμε ποτέ, όπως το «καταή» για το καταγής, με το οποίο η γη και το πάτωμα μεταμορφώνονταν στο χώμα που είχε πατήσει στο χωριό του, το μακρινό και άγνωστο. Ανεξέλεγκτες οι φωνές κρατάνε τον αέρα του παρελθόντος και προδίνουν την καταγωγή, τη μετανάστευση, τα ταξίδια. Ακόμα κι αν η μνήμη η ίδια θέλει να τα ξεγράψει όλα αυτά, να τα πετάξει και να ξεκινήσει νέα ζωή, η φωνή δεν την αφήνει. Είμαστε όλοι μετανάστες, μου θυμίζει η ξένη μητέρα, παιδιά μεταναστών, εγγόνια μεταναστών, κι αν το ξεχνάμε μας προδίνουν τα λαρύγγια.

Σε ένα ελληνικό νησί

Σε ένα ελληνικό νησί, μια Αγγλίδα πριν από κάμποσα χρόνια έκανε μια κόρη αγνώστου πατρός και τώρα η κόρη ψάχνει να βρει τον πατέρα της, να την οδηγήσει στην εκκλησία. Μήπως δεν είναι Αγγλίδα, είναι Σουηδέζα, δεν ξέρω. Δεν το είδα το «Μάμα μία», θα πάω κατευθείαν στο σινεμά να το δω. Αλλά με γοητεύει η ιστορία, όπως όλον τον κόσμο, υποθέτω. Θυμίζει ανέμελα καλοκαίρια και την αρχαία αλήθεια ότι τα πάντα μπορεί να συμβούν στα ελληνικά νησιά. Τα πιο ελεύθερα κι απίθανα πράγματα και τα αντίθετά τους. Δηλαδή μια μάνα στη δεκαετία του ΄70 να κάνει παιδί χωρίς πατέρα και να περνάει ειδυλλιακά, και η κόρη, στη δεκαετία του ΄90 ή του 2000 να θέλει να παντρευτεί στην εκκλησία με τον μπαμπά να την παραδίδει στον γαμπρό.

Επίσης σε ένα άλλο ελληνικό νησί, που μπορεί να είναι και το ίδιο, στην Τήλο της Δωδεκανήσου, ο δήμαρχος μπορεί να αναγγέλλει ότι θα συνάψει γάμο ομοφυλοφίλων και στην Αθήνα ένας άγρυπνος εισαγγελέας να ασκεί αυτεπάγγελτη δίωξη εναντίον του για προσβολή των χρηστών ηθών. Ελπίζω να βρεθεί κάποιος καλός σεναριογράφος και να κάνει μια ταινία με την υπόθεση αυτή, ένα μιούζικαλ κατά προτίμηση. Να βάλει την Τήλο σκηνικό, που είναι τόσο όμορφη και αρκετά άγνωστη ακόμα, να την αναδείξει και να την κάνει της μόδας, να γίνει ο επόμενος σούπερ προορισμός τουριστών η υπέροχη Τήλος, την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα για τις διακοπές σας. Κι εμπιστεύομαι τον δήμαρχο, ένας τόσο φιλελεύθερος άνθρωπος θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην αφήσει να χτιστούν άσχημα ρουμς του λετ στο νησί, θα φροντίσει η ανάπτυξη να έρθει απαλά και σεβαστικά.