Μπετόβεν και μπουζούκια

Σιωπηλά πλήθη συνωθούνται στις αποβάθρες του Μετρό. Μεσημέρι, κόσμος πολύς, τα
βαγόνια γεμάτα και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν δυο τρεις φορές μέχρι να
καταφέρουν να κλείσουν χωρίς να μαγκώνουν χέρια ή τσάντες. Από τα μεγάφωνα
ακούγεται Μπετόβεν. Μάλιστα, Μπετόβεν, η κορύφωση της 5ης Συμφωνίας είναι ή
κάτι τέτοιο, μια ορχήστρα εν βρασμώ. Διακριτικά ωστόσο δημιουργεί ατμόσφαιρα,
σαν χρωματιστός καπνός που γλιστράει ανάμεσα στα πόδια των επιβατών και
εναρμονίζει τα κουρασμένα βήματα με κάτι ανώτερο, σημαντικό, αόριστο αλλά
καλοδεχούμενο. Τι δουλειά έχει εδώ ο Μπετόβεν, θα μπορούσε κάποιος να πει,
αλλά δεν θα ήταν ειλικρινής, γιατί το πάθος της μουσικής που απαλά ξεχύνεται
ανάμεσα στον θόρυβο των τρένων, θα τον είχε ήδη κι αυτόν εξυψώσει και
στηρίξει. Είναι σαν δώρο, έτσι αθώρητη, χωρίς διαφήμιση, τίτλους, κραυγές, στη
σωστή ένταση, σαν να την έγραψε ο μέγας μουσουργός ειδική παραγγελία για τους
βιαστικούς και κουρασμένους Αθηναίους του 21ου αιώνα που χρησιμοποιούν Μετρό
και χρειάζονται όλοι ανεξαιρέτως παρηγοριά και τόνωση. Στα λεωφορεία παίζουν
καψούρικα λαϊκά, γέμισαν μεγάφωνα τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας μας και δεν
μπορούν να τα αφήσουν αχρησιμοποίητα. Φταίει η ένταση ή τα καψούρικα που
αποφεύγω πλέον τα λεωφορεία; Έχει διαχωριστεί το μουσικό σύμπαν σε πάνω και
κάτω, πάνω μπουζούκια, κάτω Μπετόβεν, έτσι αποφάσισε φαίνεται το υπουργείο
τοπίου που διατρέχει τις υπηρεσίες του υπουργείου Μεταφορών. Καλά είναι τα
καψούρικα στη διαπασών για τα γλέντια, αλλά για τη βιοπάλη προτιμώ τον
Μπετόβεν. Ίσως επειδή ήταν κι αυτός παιδί της εργατικής τάξης και έζησε
πονεμένα ονειρευόμενος τη μεγάλη χειραφέτηση των μαζών, την ανύψωσή τους από
την επαναλαμβανόμενη, βαρετή καθημερινότητα.

https://www.tanea.gr/2002/10/23/opinions/analwsima-mpetoben-kai-mpoyzoykia/

Xαμηλά ο πήχυς

Κυριακή συννεφιασμένη και τα παιδιά παίζουν στο πάρκο. Μαζεύονται πάντα στο
κέντρο, στο πρώην σιντριβάνι. Πρώην, γιατί χρόνια τώρα δεν τινάζει νερό, είναι
κρίμα που αυτό τουλάχιστον δεν το πήρε ο Δήμος Αθηναίων, ο οποίος ειδικεύτηκε
στους πίδακες, αν μη τι άλλο. Εκεί γύρω στο παρτέρι, το γρασίδι έχει φουντώσει
απ' τις βροχές. Μια μικρή παράξενη ζούγκλα, διότι δεν το κούρεψαν φυσικά,
τραβάει τα παιδιά σαν μαγνήτης. Χάνονται οι γαμπίτσες τους στο χορτάρι,
χοροπηδάνε και φωνάζουν, ξυπνάει μέσα τους το πουλάρι. Και κάποια στιγμή,
μοιραία, ακούγονται τα δυνατά τους κλάματα, γιατί σκόνταψαν στην κρυμμένη
μεταλλική περίφραξη του παρτεριού. Στο χαμηλό ωραίο κιγκλίδωμα που είχε μπει
εκεί δεκαετίες πριν αποφασίσουν να παρατήσουν στην τύχη του το Πεδίον του
Άρεως. Τότε που το σχεδίασαν, πίστευαν ότι χρειάζονται όρια ανάμεσα στους
χώρους, δεν φαντάζονταν ότι θα μεταμορφώνονταν σε παγίδες. Μέχρι πέρυσι
ξεχώριζε το καγκελάκι, τώρα που ανήκει στην περίφημη Νομαρχία Αττικής,
ισοπεδώθηκε πλήρως. Τόσο υπεράνω είναι αυτή η Υπερνομαρχία, που προφανώς δεν
μπορεί ν' ασχοληθεί με ζητήματα χαμηλά, όπως το γρασίδι. Ας είναι κι αυτό
υπεράνω του κιγκλιδώματος. Με τι ασχολείται, κανένας δεν έχει καταλάβει
ακριβώς. Ούτε το σκέφτεται την ώρα που σκοντάφτει. Μανάδες, παιδιά, γέροι,
έφηβοι και πάσης φύσεως περιπατητές που λιμπίζονται το γρασιδάκι, τρώνε τα
μούτρα τους καθημερινά και απομακρύνονται πονεμένοι κι απορημένοι. Πώς να
ανεβάσεις ένα τόσο χαμηλό και ύπουλο ζήτημα στην προεκλογική καμπάνια; Κάποιος
βάζει χαμηλά τον πήχυ, κόντρα στην Ντόρα, που είπε ότι τον βάζει ψηλά. Εκτός
πια κι αν το κάνουν επίτηδες. Οι τωρινοί νεοδημοκράτες υπερνομάρχες, ως
ιδεολογικοί αντίπαλοι του Τζαννετάκου.

https://www.tanea.gr/2002/10/07/opinions/analwsima-xamila-o-pixys/