Ημιυπαίθριοι ολοάσχημοι

Αλλο να βάζεις το συνθετικό «μισο» πριν από μια λέξη, κι άλλο το «ημι». Πώς να το κάνουμε. Για φανταστείτε τον «ημιυπαίθριο» στη δημοτική. Πώς θα ήταν; 

Μισοϋπαίθριο; Ή μήπως μισοέξω; Μισομπαλκόνι, πώς σας φαίνεται; 

Μισοβεράντα- μισοσαλόνι; Μισόμισό πολύ απλά; 

Μισάνοιχτο ή μάλλον μισόκλειστο; 

Καμία παραλλαγή από όλες αυτές δεν έχει τη γοητεία, την ισχύ και το βάρος της λέξης ημιυπαίθριος. Ωστόσο, πρόκειται για κάτι πολύ καθημερινό και στην πράξη αποτελείται από υλικά εντελώς διαφορετικά από την επίσημη αυτή λέξη. 

Αλουμίνια, τζάμια, νοβοπάν, ξύλα και κεραμίδια στις πιο σικ περιπτώσεις, όλα ελαφρά, φτηνά, και κυρίως πολύ αποτελεσματικά στο να κάνουν τους ημιυπαίθριους εντελώς μη υπαίθριους. 

Σιγά το πράγμα δηλαδή, δυο γράμματα αλλάζουν θέση, αλλά αυτό συμβαίνει σε βεράντες και μπαλκόνια που υποτίθεται ότι έμειναν ανοιχτά για το φως και τον αέρα των γειτόνων. Βέβαια, η έννοια του γείτονα είναι πολύ ενοχλητική στη σύγχρονη οικοδομή, αλλά ακόμα δεν βρέθηκε ο τρόπος να καταργηθεί τελείως. Αναγκαστικά οι μηχανικοί χτίζουν με βάση τον οικοδομικό κανονισμό, ο οποίος μπορεί να έχει τους μεγαλύτερους συντελεστές που υπάρχουν, να αφήνει έξω από την οικοδομή όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να είναι μέσα, από τους κάδους σκουπιδιών μέχρι τα φρεάτια της ΕΥΔΑΠ, να τα φορτώνει όλα στον δημόσιο χώρο, αλλά ακόμα και στα Πατήσια κάποια στιγμή βάζει ένα όριο. Υποχρεώνει να κάνεις ένα ρετιρέ, έναν όροφο αποτραβηγμένο για να μπορεί το φως να διαχέεται, κάπως να λέει καλημέρα και στους αποκάτω, ή μεγάλες βεράντες που αρχίζουν από χαμηλά, πάλι με τον ίδιο σκοπό. Υπομονή, όπου να ΄ναι θα βρεθεί το υλικό που κάνει τους τοίχους αόρατους απέξω και οι ελληνικές βεράντες θα το δοκιμάσουν πρώτες και καλύτερες. 

https://www.tanea.gr/2009/10/27/opinions/analwsima-imiypaithrioi-oloasximoi/

Κερδισμένες ώρες, χαμένα χρόνια

Ήταν η Κυριακή μεγαλύτερη χθες με την αλλαγή της ώρας και θα έπρεπε να νιώθω πιο ξεκούραστη και προνομιούχα. Γιατί δεν μου συνέβη; Έφταιγε η βροχή που ξεσπούσε κάθε τόσο απότομα και ματαίωνε τα σχέδια για βόλτα, έφταιγε η συννεφιά που κάνει τον ουρανό να χαμηλώνει και χρωματικά να αναμειγνύεται με τα βρώμικα τσιμέντα της Αθήνας; Δεν μου φάνηκε η ώρα που μας χάρισαν, δεν την ευχαριστήθηκα, έφυγε κι αυτή βιαστικά σαν όλες τις συνηθισμένες. Από πού την πήραν, άρχισα να αναρωτιέμαι, και μου τη σερβίρουν τώρα μέσα σ΄ αυτό τον παλιόκαιρο; Και ψάχνοντας να βρω κλεμμένες ώρες βρέθηκα να μετράω κλεμμένα χρόνια στη ζωή, που πάντα κάνεις λάθος τους υπολογισμούς και πάντα αλλιώτικος σου βγαίνει ο λογαριασμός. Φταίει το ότι ο χρόνος του μέλλοντος πάντα επενδύεται με ελπίδες, φαντάζεσαι το μέλλον απελευθερωμένο, χειραφετημένο, λες και ο χρόνος από μόνος του θα τα αλλάξει όλα. Η έννοια του χρόνου εμπνέει όρους που μας μπερδεύουν, ας πούμε τη λέξη «καθυστέρηση». Ήμασταν παιδιά και μαθαίναμε πως η Ελλάδα ήταν σε όλα λίγο καθυστερημένη λόγω προηγούμενων καθυστερήσεων, είχαμε πιστέψει όμως πως κάπως θα έτρεχε στο μεταξύ να προλάβει τους άλλους και όταν θα μεγαλώναμε θα βρίσκαμε τα πράγματα κανονικά και όπως πρέπει. 

Μεγαλώσαμε και οι παλιές καθυστερήσεις έγιναν ιδιαιτερότητες, δεν βιάζονται καθόλου να προλάβουν, κοιτάζουν πίσω ευχαριστημένες, νωχελικά απολαμβάνουν τη λιακάδα και σαν γατούλες γλείφουν το γυαλιστερό τους τρίχωμα. Νωχελικά κι εσείς χαζέψτε στη λιακάδα μας λένε, έτοιμες να βγάλουν νύχια αν εμφανιστεί απειλή ταχύτητας και αλλαγής. Μόνο η συννεφιά τούς το χαλάει. Μια ώρα περίσσευμα ξαφνικά την Κυριακή τη συννεφιασμένη, όπου το ρίχνεις στην περισυλλογή και μετράς κερδισμένες ώρες και χαμένα χρόνια. 

https://www.tanea.gr/2009/10/26/opinions/analwsima-kerdismenes-wres-xamena-xronia/

Παραγραφή και αίσθημα δικαίου

Υπάρχουν ομάδες ανθρώπων σε Ευρώπη, Αμερική, Αφρική και Ασία, που ασχολούνται ακόμα με την καταδίωξη και σύλληψη ναζί εγκληματιών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μερικοί ζουν πολύ, όπως ο λεγόμενος Ιβάν ο τρομερός, που θα δικαστεί στο Μόναχο στα 89 του για τη δολοφονία 27.900 ανθρώπων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. 

Μερικά εγκλήματα δεν παραγράφονται όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Κάποια άλλα παραγράφονται πολύ γρήγορα, ορισμένοι εγκληματίες αποφυλακίζονται πριν δικαστούν επειδή πέρασε ο χρόνος παραγραφής. Είναι πολύ ενοχλητικό, αλλά η λογική της παραγραφής δεν είναι αυτή. Είναι ένα είδος κοινωνικού σεβασμού απέναντι στον χρόνο, που έχει ρυθμιστεί ανάλογα με την πράξη, ανάλογα με τη χώρα, τις νομικές ιδέες, τους θεσμούς. 

Γενικά θεωρείται προοδευτική κατάκτηση. Φαίνεται ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει παραγραφή για βιασμό ανηλίκου ή καταργήθηκε πρόσφατα, τώρα που δεν μπορείς πια ούτε το παιδί σου να πάρεις αγκαλιά στην παραλία και να μην κινδυνεύεις να σε συλλάβουν. Κατά σύμπτωση, ο δικαστής που ζήτησε την έκδοση, είναι αιρετός. Έτσι βρέθηκε στην ελβετική φυλακή ο Πολάνσκι για ένα έγκλημα που ομολόγησε πριν από 29 χρόνια. Κατά άλλη σύμπτωση, λίγο καιρό πριν, οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει από την Ελβετία να αλλάξει τη νομοθεσία απορρήτου των λογαριασμών στις τράπεζες, αλλά αν αυτό είναι δύσκολο ίσως μαλακώσουν οι απαιτήσεις με έναν Πολάνσκι στο πιάτο. Όλα αυτά δεν μοιάζουν περισσότερο με παιχνίδια εξουσιών παρά με ζήλο απονομής Δικαιοσύνης; Στην Ελλάδα, όπου η παραγραφή για τα κακουργήματα είναι είκοσι χρόνια, άκουσα και διάβασα πολλές δηλώσεις ικανοποίησης για τη σύλληψη Πολάνσκι. Και δεν ξέρω αν αυτή η διαφορά των περί δικαίου αισθημάτων από τους νόμους περί παραγραφής δείχνει ευαισθησία ή απλώς τη συνήθη ικανοποίηση για τα βάσανα των διασήμων…

https://www.tanea.gr/2009/10/23/opinions/analwsima-paragrafi-kai-aisthima-dikaioy/

Ποτέ μη ζητάς συγγνώμη

Φρενάρισε απότομα το τρόλεϊ στη στάση κι η γυναίκα που ετοιμαζόταν να βγει έκανε τρία βήματα προς τα πίσω κι έπεσε πάνω μου με όλο της το βάρος, ενώ η ζακέτα της γλιστρούσε δίπλα στα πόδια μου. Προς μεγάλη προσωπική μου ικανοποίηση εγώ κατάφερα να μην πέσω, τη σΑτήριξα να μη σωριαστεί, σήκωσα τη ζακέτα από κάτω και την ξανάβαλα στους ώμους της καθησυχαστικά, γιατί είχε τρομοκρατηθεί αρκετά η καημένη. Ξαναπροχώρησε προς την πόρτα και γυρνώντας πίσω το κεφάλι ζήτησε συγγνώμη. Ο άντρας της που βρισκόταν από την αντίθετη φορά της πτώσης, την τράβηξε έντονα από το μπράτσο, μαλώνοντάς τη για την καθυστέρηση. Έπρεπε να κατέβουν, η πόρτα θα άνοιγε σε λίγα δευτερόλεπτα, αλλά το νόημα του τραβήγματος και της αποδοκιμασίας στη χειρονομία ήταν πως δεν έπρεπε να ζητά συγγνώμη. «Μα έπεσα πάνω της», απολογήθηκε η γυναίκα, κι έκανε να ξαναγυρίσει το κεφάλι προς το μέρος μου, ενώ εκείνος την τραβούσε νευριασμένος. «Σιγά το πράγμα», της είπε με θυμό, και την ξανατράβηξε, οπότε εκείνη δεν το ξαναγύρισε το κεφάλι. 

«Μα», του είπε, «μα…» και τίποτε άλλο, γιατί η πόρτα άνοιγε και κατέβηκε πίσω του, ενώ εκείνος φώναζε: 

«Έλα, έλα πάμε, άντε τώρα…». Θα είχε σίγουρα αμφιβολίες για το αν η παρέμβασή του είχε ακυρώσει τελείως τη συγγνώμη της γυναίκας του, γι΄ αυτό προχώρησε να φύγει όλο νεύρα. Αυτές οι γυναίκες κάνουν ό,τι τους έρθει, μπορεί να σκεφτόταν. Λένε συγγνώμη στον πρώτο τυχόντα που θα πέσουν επάνω του, ενώ φταίει ο οδηγός του τρόλεϊ. Διασύρουν την αξιοπρέπεια του ζεύγους, εκφράζονται δημόσια με ευγένεια, την ξοδεύουν σε ξένους ανθρώπους από τους οποίους δεν περιμένουν καμία ανταπόδοση… Δεν είναι να τις κυκλοφορείς, ρεζίλι σε κάνουν… 
https://www.tanea.gr/2009/10/22/opinions/analwsima-pote-mi-zitas-syggnwmi/

Κοδριγκτώνος και Κυψέλης

Μια πολυθρόνα στη γωνία δεχόταν με ανοιχτές αγκάλες τη βροχή κι έτσι πράσινη που ήταν νόμιζες ότι θα φύτρωναν επάνω της λουλούδια. Κάτι ζωντανό και δεκτικό, επιτέλους, στην αφιλόξενη γωνία. Όμως κάποιος τής υποσχέθηκε καλύτερες μέρες και τη μάζεψε έπειτα από τρεις καταιγίδες. Ένα μυστήριο πράγμα είναι αυτή η γωνία, μα πολύ μυστήριο. Ήταν άλλοτε περίλαμπρη, το πάρκο απέναντι, φαρδείς οι δρόμοι, δέντρα στο πεζοδρόμιο, τώρα συσσωρεύει βρώμα και αδιαφορία. Είναι τόσες δεκαετίες τώρα που χτίστηκε γύρω από ένα μικρό χτίσμα ένα άλλο μεγαλύτερο, το οποίο έμεινε κλειστό για πάντα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει στον κόσμο άλλη τέτοια περίπτωση, ωστόσο δεν σκέφτηκε ακόμα κανείς να το κάνει σενάριο. Τι ήταν εκεί μέσα; Το μουσείο Πασά, που επί χούντας είχε αρχίσει να χτίζεται περίτρανο και αετωματοφόρο μπροστά στη Σχολή Ευελπίδων, ύστερα έμεινε γιαπί κι ύστερα γύρισε και κρύφτηκε στο κτίριο- σαρκοφάγο τής περί ου ο λόγος γωνίας. Κάποια στιγμή εκτέθηκε αλλού ένα κομμάτι της συλλογής, το μυστηριώδες κτίριο όμως παρέμεινε φρούριο, αεροστεγώς κλεισμένο. 

Πριν από λίγους μήνες μάλιστα στο σημείο όπου βρίσκεται η υποτιθέμενη είσοδος- όπου κανείς ποτέ δεν μπαίνει- τοποθετήθηκε μια αλουμινένια προεξοχή που τρώει τετραγωνικά από το πεζοδρόμιο, ποιος ξέρει με τι στόχο. Άλλη μια ασχήμια και τσαπατσουλιά στον δημόσιο χώρο που δεν υπερασπίστηκε κανένας. 

Ελπίσαμε βέβαια για λίγο ότι κάτι θα δούμε, κάτι θα μάθουμε, θα λυθεί το μυστήριο, αλλά πού; Το επτασφράγιστο μυστικό απέκτησε απλώς ένα ακόμα στοιχείο παραλόγου, που υποδέχεται τρόλεϊ και λεωφορεία όταν στρίβουν κι αρχίζουν την άνοδο στην περιώνυμη οδό Κυψέλης, η οποία κάποτε ήταν λεωφόρος, να έχουν να αναρωτιούνται οι επιβάτες μέχρι να φτάσουν στην πλατεία. 

Μέρα του λευκού μπαστουνιού

Χθες ήταν η μέρα του λευκού μπαστουνιού. Μέρα αφιερωμένη στους τυφλούς και στο βοηθητικό αντικείμενο που έχει βρεθεί για να μπορούν να κυκλοφορούν μόνοι τους. 

Το άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο και λίγο μετά είδα έναν συνάνθρωπο που στεκόταν δίπλα στην πόρτα του βαγονιού στον ΗΣΑΠ και κατάλαβα ότι δεν βλέπει. 

Μόλις η πόρτα άνοιξε έβγαλε από την τσέπη έναν άσπρο κύλινδρο, τον τίναξε και αμέσως βγήκαν από μέσα κομμάτια τοποθετημένα τηλεσκοπικά, έγινε λευκό μπαστούνι. Κατάφερε να μην τον σπρώξουν οι συμπολίτες που ξεχύνονταν ορμητικά, το κράτησε και ξεκίνησε το περπάτημα. Σε όλο τον δρόμο τον σκεφτόμουν, καθώς πήγαινα με το βλέμμα καρφωμένο στην επιφάνεια δρόμων και πεζοδρομίων, να μη γλιστρήσω, να μη σκοντάψω, να μην παγιδευτώ, κι αναρωτιόμουν. Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένα λευκό μπαστούνι; Πόσες επιφάνειες να αναγνωρίσει; Υπάρχουν για την Αθήνα ειδικά λευκά μπαστούνια; Γιατί η Αθήνα δεν είναι απλή πόλη, με εναλλαγή ασφάλτου- τσιμεντόπλακας. Έχει αλλού φαγωμένους κυβόλιθους, αλλού καλύμματα φρεατίων, αλλού βουναλάκια ασφάλτου, στύλους, πέτρες σπασμένες, τρύπες, εμπόδια, και κίτρινες λουρίδες με ράγες που υποτίθεται ότι έγιναν ειδικά για τυφλούς, βαλμένες έτσι ώστε να δυσκολεύουν το περπάτημα και των μη τυφλών. Λουρίδες και ράμπες είναι αστάθμητος παράγοντας του βαδίσματος και της κυκλοφορίας. Ακόμα δεν έγινε καμία έρευνα να μετρηθεί. Να βρεθεί έστω ένας άνθρωπος που μια φορά μόνο τον διευκόλυναν αυτές οι κατασκευές, και να μην είναι οδηγός μηχανής που την ανεβάζει στο πεζοδρόμιο. Ανάμεσα στην ακραία επίστρωση με ειδικές λουρίδες, την τέλεια δηλαδή διευκόλυνση, και στην αληθινή κατάσταση των πεζοδρομίων τι να σου κάνει ένα λευκό μπαστούνι; 

Δεν φτάνει μια μέρα, δεν φτάνει ούτε μια ζωή να εκπαιδεύεται στις οδούς της μαύρης υποκρισίας. 
https://www.tanea.gr/2009/10/16/opinions/analwsima-mera-toy-leykoy-mpastoynioy/

Ας βρέχει

Μπορεί η υπουργός Περιβάλλοντος και η κυβέρνηση να μην μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα για τους πάγους που λειώνουν στην Ανταρκτική. Μπορεί να μην μπορούν να εμποδίσουν να γίνει η Αθήνα κάτι σαν Αβάνα, με κουφόβραση και δυνατές μπόρες σε εξάμηνο καλοκαίρι, όπως έγραφε χτες η Μαίρη. 

Αλλά ακόμα κι έτσι η ζωή θα είναι καλύτερη αν κυκλοφορούν στην πόλη λιγότερα Ι.Χ. κι αν υπάρχουν περισσότερες γραμμές Μετρό και ταχύτερα λεωφορεία. Αυτό λοιπόν μπορούν να το κάνουν. Κι όταν μειώσουν τα κυβερνητικά κυβικά σε 1.600, θα καλυτερέψει η ποιότητα του αέρα στην Αθήνα, κι αν τα εγκαταλείψουν εντελώς και πάρουν ποδήλατο, όπως ελπίζω να κάνει η υπουργός Περιβάλλοντος κατ΄ αρχήν για να δώσει το καλό παράδειγμα, θα φανεί η διαφορά. Αυτό είναι στο χέρι τους. Όπως είναι στο δικό μας χέρι να χρησιμοποιούμε ή όχι κάθε μέρα το ιδιωτικό μας όχημα. Με τη διαφορά πως εκείνοι, οι υπουργοί και οι βουλευτές, μπορούν να πάρουν κι άλλες αποφάσεις. Μπορούν να βάλουν περισσότερα τρόλεϊ και λεωφορεία και πιο τακτικά, να επεκτείνουν το Μετρό, να οργανώσουν τις πληροφορίες στις στάσεις, να ελευθερώσουν τους λεωφορειόδρομους, να κυνηγήσουν συστηματικά τις παρανομίες των οδηγών, να διευκολύνουν τα ποδήλατα και να φτιάξουν ποδηλατόδρομους. 

Μπορούν να οργανώσουν επιτέλους την ανακύκλωση και τη διαχείριση των σκουπιδιών, να ξανασκεφτούν τα μεγάλα έργα, και τα μικρά έργα, να κοιτάξουν το Ρυθμιστικό της Αθήνας, τον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό, ό,τι περνά από το χέρι τους τέλος πάντων. Κι αν γίνουν όλα αυτά και το κλίμα αλλάξει και μεγαλώσει το καλοκαίρι και βρέχει απότομα κάθε τρεις και λίγο, κι ύστερα ο ήλιος μάς ψήνει ξανά, τι να κάνουμε; Δεν θα το χρεώσουμε στην Τίνα Μπιρμπίλη αυτό. 

Ας βρέχει. 
https://www.tanea.gr/2009/10/15/opinions/analwsima-as-brexei/

Τα σκυλιά της Αθήνας

Πριν από επτά χρόνια τα παιδιά μου βρήκαν στα σκουπίδια ένα κουτάβι κι έτσι απέκτησα σκύλο, εγώ που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μέχρι να μεγαλώσει είχα αγωνία για το μέγεθός του. Ήθελα να γίνει μικρόσωμος, για να του φαίνεται το διαμέρισμα μεγάλο. Τελικά είναι μετρίου μεγέθους. Σε μένα φαίνεται μεγάλος, σε όλους τους άλλους μικρός.

Στον δρόμο τον λένε «σκυλάκι». Δικαίως, αφού τα περισσότερα αθηναϊκά σκυλιά είναι μεγαλόσωμα, όπως διαπιστώνω με τόσα χρόνια καθημερινές βόλτες. 

Αφότου λοιπόν έχω τον σκύλο, παρατηρώ και στα ταξίδια μου σε ξένες πόλεις τα σκυλιά του κόσμου. Πουθενά δεν έχω δει τόσο μεγάλα σκυλιά όσο στην Αθήνα. Η συντριπτική πλειονότητα είναι αυτά που λέμε «σκυλιά του καναπέ», τα οποία εδώ περιφρονούνται δεόντως. Να μπορείς να τα πάρεις αγκαλιά αν χρειαστεί, να μπεις σε μετρό ή λεωφορείο, και κυρίως να τους παρέχεις έναν χώρο που μοιάζει μεγάλος έστω κι αν ζεις σε διαμέρισμα. 

Αν έπαιρνα τον σκύλο μου βόλτα στα πάρκα των ευρωπαϊκών πόλεων που κατάφερα να επισκεφθώ αυτά τα χρόνια, θα ήταν σκύλαρος, όχι σκυλάκι. 

Στην Αθήνα δεν έχουμε χώρο ούτε για δίποδα, αλλά τα τετράποδα είναι στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα. Παράξενα γούστα, που θυμίζουν τα τεράστια αυτοκίνητα στους στενούς μας δρόμους. Μια ακόμα νότα της ιδιωτικής μεγαλομανίας απέναντι στη δημόσια στέρηση. Έχουμε σκύλους που θα χρειάζονταν απέραντα κτήματα για να τρέχουν, κοπάδια να φυλάνε, δάση να κυνηγάνε, κλεισμένους σε τριάρια και δυάρια. Βέβαια είναι φυσικό, γιατί εμείς οι Αθηναίοι δεν ζούμε σε αληθινό χώρο, ούτως ή άλλως, ζούμε σε κάτι φαντασιακό, υπερβατικό, άνευ ορίων και άνευ όρων. 

Δυστυχώς η μόνη αλήθεια που μοιραζόμαστε είναι τα αποτελέσματα της αφόδευσής τους στα πεζοδρόμια. 

https://www.tanea.gr/2009/10/14/opinions/analwsima-ta-skylia-tis-athinas/

Συμβουλές σε πρωτοετείς

Μου άρεσε η έρευνα του «Ταχυδρόμου» με τις συμβουλές στους πρωτοετείς φοιτητές. Κυρίως επειδή έχω και στο σπίτι μου μερικούς. Θα ήθελα κάθε μέρα να δημοσιεύουν οι εφημερίδες συμβουλές προς τους πρωτοετείς, γιατί ξέρετε τι γίνεται με μας τις μαμάδες: τις λέμε στον βρόντο σαν χαλασμένα μαγνητόφωνα από το πρωί ώς το βράδυ και οι πρωτοετείς δεν τις ακούνε καν. Είναι εξαφανισμένοι οι πρωτοετείς, πέρασαν στη Σχολή και μην τους είδατε, ενώ εμείς οι γονείς με κάποιον παράξενο τρόπο μένουμε μετεξεταστέοι. Ακόμα ξυπνάμε νωρίς το πρωί να ετοιμάσουμε πρωινό, σαν να είναι μονίμως υποψήφιοι για Πανελλήνιες, ακόμα είμαστε κουρδισμένοι στους ρυθμούς της απόλυτης εξάρτησής τους από εμάς, ενώ μάλλον εμείς είμαστε που στο μεταξύ εξαρτηθήκαμε, κρεμαστήκαμε στα Νέα Ελληνικά- από τις ανάγκες τους. Κι εκεί που ετοιμάζουμε τους καφέδες, λέμε συμβουλές που τις ακούει η καφετιέρα, κι αργότερα η κουζίνα, το πλυντήριο, το κρεβάτι, η εξώπορτα. Τόσο ωραίες συμβουλές χαμένες… Καμιά φορά ξεχνιέται βέβαια ο πρωτοετής, γλιστράει κουρασμένος κι αυτός στο παλιό πετσί του, ξαναγίνεται μαθητής Λυκείου, ακόμα καλύτερα Γυμνασίου ή Δημοτικού, κι αν τον τσακώσουμε σε τέτοιες στιγμές βάζουμε αμέσως την κασέτα. Αρχίζουμε ωραία- ωραία τις μαζεμένες συμβουλές και πριν καν τελειώσει η εισαγωγή μας έχει λακήσει ο πρωτοετής και δεν το παίρνουμε είδηση. Μένουν οι συμβουλές στα αζήτητα. 

Ενώ άμα τις πει ο καθηγητής, άμα τις δημοσιεύσει το περιοδικό, κάτι μπορεί να γίνει. Ή η τηλεόραση στο τέλος των δελτίων ειδήσεων, στο τέλος των σίριαλ, των ματς. Μπορεί να τις ακούσουν τότε τις συμβουλές οι πρωτοετείς, φτάνει βέβαια να μην τους θυμίζουν σε τίποτα τις δικές μας, να έχουν εντελώς νέο ένδυμα, να μην τις αναγνωρίσουν. 

Καπνιστές στο πεζοδρόμιο

Οι συνάνθρωποι καπνιστές έχουν αρχίσει μια καινούργια ζωή με τις εξόδους και την παραμονή για κάπνισμα στα πεζοδρόμια. Βλέπεις περπατώντας πότε ομάδες κεφάτες, πότε κατηφείς, πότε μοναχικούς εργαζομένους, καμιά φορά με τα ρούχα της δουλειάς, όλους με το τσιγάρο στα χείλη ή στο χέρι, να κουβεντιάζουν, να στοχάζονται ή να φλερτάρουν, να τυλίγονται για λίγο στο συννεφάκι του καπνού πριν τον πάρει ο αέρας. Και καθώς τους βλέπω πια αρχίζω να ελπίζω, γιατί τι θέλει ο άνθρωπος για να ελπίζει; Ένα τίποτα θέλει. Ελπίζω λοιπόν. Ελπίζω πως οι καπνιστές καθώς αναγκαστικά στέκονται στο πεζοδρόμιο θα αρχίσουν να το παρατηρούν. Και καθώς θα το παρατηρούν, θα προσέξουν διάφορα. Ας πούμε ότι έχει πολλές σπασμένες τσιμεντόπλακες, ανοιγμένα φρεάτια της ΕΥΔΑΠ, τρύπες και εξογκώματα όπου μπορείς να σκοντάψεις, ανοίγματα, κομμένους στύλους, πολλές πατημένες τσίχλες και διάφορα άλλα ακατονόμαστα. Οπότε ίσως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αναγκαστικά δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από το πεζοδρόμιο, αρχίσουν να σκέφτονται ότι δεν είναι λογικό να έχουν τέτοιο χάλι τα πεζοδρόμια μιας τόσο περήφανης και δη ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ίσως αρχίσουν να διατυπώνουν τη σκέψη τους, ίσως ακόμα και να την οργανώσουν, να εκφραστούν, να ζητήσουν κάτι να γίνει… 

Εκτός εάν επειδή τους έχουν φορτώσει με ενοχές για την κακή τους συνήθεια, το κάπνισμα, τα βρίσκουν όλα φυσικά. Θεωρούν δηλαδή πως το να πρέπει να καπνίζουν σε ένα τέτοιο άσχημο περιβάλλον είναι ένα είδος τιμωρίας για το βίτσιο αυτό που η κοινωνία αποφάσισε να το καταδικάσει με κάθε τρόπο. 

Οπότε θα υπομένουν την κατάσταση αδιαμαρτύρητα και η μόνη συνέπεια που θα έχει η όλη ιστορία θα είναι ότι θα πάθουν μια ψιλοκατάθλιψη όλοι τους πέρα από τις άλλες βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος.
 https://www.tanea.gr/2009/10/09/opinions/analwsima-kapnistes-sto-pezodromio/

Ο άδηλος σφυγμός

Μην ψάχνετε να βρείτε γιατί η διαφορά βγήκε 10% ενώ τα γκάλοπ την έδειχναν 4-5, γιατί τα έξιτ πολ δεν μπόρεσαν να την υποπτευτούν. Δεν φταίνε τα μέσα τους και τα έξω, τα επιστημονικά εργαλεία της έρευνας. Υπάρχει κάτι άλλο που δεν θα μπορέσει να καταγραφεί ποτέ, γιατί κανένας από εμάς δεν το ξέρει πως θα του συμβεί και δεν μπορεί να το δηλώσει ούτε ο πιο ειλικρινής ψηφοφόρος. 

Υπάρχει η στιγμή της μοναξιάς πίσω από το παραβάν, πρόσωπο με πρόσωπο με τα ψηφοδέλτια. Στιγμή που δεν τα αλλάζει όλα και όλους, αλλάζει όμως μερικά και μερικούς. 

Υπάρχει αυτή η σιωπηλή συνομιλία με τον εαυτό μας, όταν δεν έχουμε άλλον κανέναν να ακούσει, να πληροφορηθεί, να μάθει κάτι από μας. Δεν είναι πια ανάγκη να ταιριάζει η δήλωση με την προσωπικότητα και τις ιδέες μας, δεν έχουμε κανέναν να σοκάρουμε, να προβοκάρουμε, είμαστε μόνος ο καθένας με την αντίληψη του κόσμου. 

Μυστική η ψήφος, μυστική και η στιγμή. 

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει να μάθει ποιο χαρτί θα διαλέξουμε, είναι μια υπέροχη ελευθερία, ακριβή και δύσκολη. Γιατί να πρέπει να αποκαλύψει κανείς το μυστικό στα έξιτ πολ, στις δημοσκοπήσεις, στον έναν και στον άλλον; Υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν αντίθετα και από τον εαυτό τους. Δεν θα το ομολογήσουν ποτέ σε κανέναν, κι είναι αστείο να σκέφτεται κανείς πως όλα αυτά τα ρουσφέτια που μας κρατάνε στην υπανάπτυξη γίνονται στα τυφλά. 

Υπάρχει αυτή η στιγμή που είναι σαν κρυμμένη φλέβα, δεν τη βρίσκεις να τη μετρήσεις, να της πάρεις τον σφυγμό. Είναι λάθος η λέξη σφυγμομέτρηση. Όσες δημοσκοπήσεις και γκάλοπ να γίνουν η στιγμή θα διαφεύγει. Κι ευτυχώς δηλαδή. 

Να αλλάζαμε κι εμείς

Μακάρι να αλλάζαμε κι εμείς λιγάκι, έτσι με την ευκαιρία αυτής της αλλαγής. Τώρα με το «εμείς» εννοώ τους δημοσιογράφους γενικά, αυτούς που έχουν καθήκον την πληροφόρηση. Αυτούς που υποτίθεται ότι προσπαθούν να ανακαλύψουν και να καταλάβουν τον κόσμο, και μας καλούν να παρακολουθούμε ενίοτε την προσπάθεια. Φταίνε οι πολλές εκλογές ή είναι μια τάση γενικότερη αντί να καταλαβαίνουν τον κόσμο, να τον περιγράφουν και να τον εξηγούν, το ότι έχουν χωθεί σε έναν μικρόκοσμο που τον δημιουργούν οι ίδιοι μαζί με πολιτικούς, και δεν τον περιγράφουν καν, μας αφήνουν να κοιτάμε από μια κλειδαρότρυπα. Άντε για λίγες ακόμα μέρες να μιλάμε για πρόσωπα και παρασκήνια, να διαβάζουμε βιογραφικά, αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο που κοντεύουμε να τα ξεχάσουμε. Υπάρχει κατ΄ αρχήν το αντικείμενο ενασχόλησης όλων αυτών των προσώπων της πολιτικής, το περιεχόμενό της, το οποίο έχει εξαφανιστεί. Από σεμνότητα ή χάριν συντομίας; 

Θεωρούνται αυτονόητα, αλλά ποια είναι; Εντάξει, η οικονομία έχει προβλήματα, αλλά ακόμα και οι αριθμοί της κάτι αντιπροσωπεύουν, δεν είναι νούμερα καταστροφής ή ευημερίας απλώς. Υπάρχουν ζωές από πίσω, καθημερινότητες, τοποθεσίες, πόλεις και χωριά, επιλογές. Να βγαίνανε λίγο από τη γυάλα και το γυαλί οι δημοσιογράφοι, από το καθησυχαστικό ρεπερτόριο της παρακολούθησης των ίδιων τους των κινήσεων και να θυμούνταν την τάση για περιπέτεια που είχαν στα νιάτα τους, να έπαιρναν τους δρόμους κυριολεκτικά, να ανακαλύψουν την καθημερινότητά μας. Έχω πεθυμήσει ρεπορτάζ, αναλύσεις, έστω την πρόθεση να ερμηνευτεί και να περιγραφεί ο περίπλοκος κόσμος, οι αιτίες και οι συνέπειες, οι εικόνες και οι ιστορίες του, αλλά το μόνο που βλέπω είναι κάτι γιλέκα εκστρατείας με πολλές τσέπες που φοράνε μερικοί σε κοσμικές συναντήσεις.

https://www.tanea.gr/2009/10/06/opinions/analwsima-na-allazame-ki-emeis/  

Τα παιδία πλήττει

Βλέπω και ξαναβλέπω το κοριτσάκι που το οδηγούν στα σκαλιά οι δυο αστυνομικοί με τα ογκώδη γιλέκα, σφιγμένοι σε απανωτές στρώσεις στολής εκείνοι, με τα άνετα, αταίριαστα σε κρατούμενη χαλαρά του ρούχα αυτό. Το παντελόνι σαν έτοιμο να πέσει, το μπλουζάκι ανεβασμένο, κοιλίτσα έξω, σα να το σήκωσαν μόλις από τον καναπέ του. Και γι΄ αυτό ακριβώς τα ρούχα μοιάζουν με εσώρουχα, η φωτογραφία μοιάζει άσεμνη, αλλά δημοσιεύεται συνέχεια. Γι΄ αυτό ακριβώς βέβαια. Είναι τόσο εντυπωσιακή η αντίθεση. 

Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι η φράση που έγραψαν οι χάκερ στην ιστοσελίδα της Λούκας Κατσέλη, «εικοσάχρονα παιδιά που ίσως καταστρέφεται η ζωή τους». Αν μη τι άλλο, ένα τέτοιο εφηβικό σώμα φαίνεται εντελώς ανέτοιμο για τις εντάσεις που απαιτεί το αντάρτικο πόλης. Μπορεί βέβαια να έχουν αλλάξει τα πράγματα, να είναι οι αντάρτες πόλης τόσο πονηροί που να έχουν τη δυνατότητα να εμφανίζονται σαν απονήρευτα κορίτσια, αλλά μου φαίνεται απίθανο. 

Μάλλον τα κορίτσια είναι αυτό που δείχνουν: νέα, όμορφα και απρόθυμα να ακολουθήσουν τα έτοιμα πρότυπα, ανήσυχα για κάτι άλλο. Πλήττουν τα καημένα τα παιδιά εν ολίγοις, τους φαίνεται φτωχός ο κόσμος και στενός, θέλουν κάτι μεγάλο, κάτι απόλυτο που να είναι ταυτόχρονα και συναρπαστικό, κι η άρνηση μοιάζει θελκτική, πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την υπομονή και τη μελέτη που προτείνουν οι γονείς και τα σχολεία. Πώς να βρεθούν οι τρόποι να κρατηθούν τα παιδιά στη θετική πλευρά του κόσμου, πώς να χωρέσουν στα προγράμματα οι ανεξέλεγκτες διαθέσεις τους, πώς να βρουν συγκινήσεις χωρίς να καταστραφούν; Δεν έχει βρεθεί η συνταγή ακόμα, το ξέρουμε και μας το θυμίζει επώδυνα η παράξενη αυτή φωτογραφία.
https://www.tanea.gr/2009/10/05/opinions/analwsima-ta-paidia-plittei/ 

Ιδιαίτερη πατρίδα

Ζηλεύω αυτούς που θα πάνε στο χωριό τους να ψηφίσουν, θα κάνουν εκδρομή, θα ξαναδούν αγαπημένα μέρη, θα θυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια. Είναι βαρετό να πρέπει να ψηφίζεις στην πόλη όπου μεγάλωσες και ποτέ της δεν υπήρξε χωριό, να τελειώνεις σε πέντε λεπτά και να γυρίζεις στο διαμέρισμά σου σαν να πήγες στον μπακάλη της γωνίας. Θα ήθελα κι εγώ να ψηφίζω σε κάποιο μέρος που από μικρή αγάπησα και δέθηκα μαζί του, όπως μόνο τα παιδιά μπορούν να δεθούν. Ας ήταν κάπου που πήγαινα μόνο κάθε καλοκαίρι και το περίμενα πώς και τι, το σκεφτόμουν τον χειμώνα, το ονειρευόμουν, κάτι που κρατάει πάντα μέσα μου θέση μοναδική, με στηρίζει και με παρηγορεί ακόμα κι από μακριά. Πολλά όμορφα χωριά και εξοχές αγάπησα μεγαλώνοντας και ταξιδεύοντας, αλλά μόνο ένα είναι αυτό που γνώρισα από μικρό παιδί. 

Με περίμενε κάθε καλοκαίρι, το περίμενα κι εγώ, το θεωρούσα δικό μου. Δεν ήταν χωριό, δεν είχε εκεί παππού και γιαγιά, είχε όμως επαφή με τη φύση και ξενοιασιά, είχε παρέες και ένα σωρό ανακαλύψεις και συγκινήσεις. Ήταν η Πάρνηθα, η κατασκήνωση των τραπεζιτικών, ο σίγουρος και σταθερός τόπος των διακοπών, ο παιδικός μου Παράδεισος. Ένα βουνό τόσο προσιτό κι όμως τόσο εξωτικό ταυτόχρονα, μεσογειακό στα χαμηλά και λίγο παραπάνω ηπειρωτικό, ελβετικό και βάλε. 

Θησαυρός σπάνιος της Αθήνας που δεν τον εκτίμησε ποτέ, ίσως επειδή έχουν χωριά οι Αθηναίοι. 

Αναρωτιέμαι συχνά αν την άφησαν να καεί, αν δεν μπόρεσαν ποτέ να τη φροντίσουν σωστά επειδή έμοιαζε τόσο λίγο με αυτό που θεωρείται στην Αττική χαρακτηριστικό τοπίο. 

Έπρεπε να έχω εγγραφεί δημότης Πάρνηθας, να πηγαίνω εκεί να ψηφίζω, με πόνο και δάκρυ για τη σημερινή της κατάντια. 
https://www.tanea.gr/2009/10/01/opinions/analwsima-idiaiteri-patrida/