Εισβολή στην αυλή

Έχουμε μια αυλή σπάνια για ελληνικά δεδομένα, μοναδική θα έλεγα. Η πολυκατοικία αναπτύσσεται κάθετα στον δρόμο και έχει είσοδο σαν δικό της πεζόδρομο, αυτή την αυλή. Είναι ευλογία, με τη γαλήνη και τις γλάστρες της, το πράσινό της, και κατάρα μαζί, γιατί γύρω όσοι έχτισαν δεν έλαβαν υπόψη την πρόσοψή μας, μας έστρεψαν αρχιτεκτονικά τα νώτα τους. Βλέπουμε τα πίσω μπαλκόνια από το μπροστινό δικό μας, προσφέρουμε στους γείτονες πράσινο και λουλούδια, κι αυτοί μας προσφέρουν μπουγάδες και μεταλλικές ντουλάπες και σκουπίδια. Άδικα προσπάθησα να πείσω την Πολεοδομία ότι θα χρειαζόταν κάποια παρέμβαση στην τελευταία πολυκατοικία που μας έκλεισε, δεν γίνεται διάλογος με τις υπηρεσίες του δήμου. Στην αυλή πάντως υπάρχει ακόμα ζωή, παίζουν τα παιδιά και τα άλλα παιδιά των γύρω πολυκατοικιών τη ζηλεύουν. Χθες, κυριακάτικα, βγαίνω το μεσημεράκι και βλέπω ένα κύμα σκουπιδιών να έχει εισβάλει στην αυλή. Παλιά μουχλιασμένα ρούχα, δύο καρέκλες, πεταμένα όλα φύρδην μίγδην, βιβλία, κουτιά, έπιπλα σπασμένα και η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου σκόρπια κάτω σαν τεράστια τράπουλα. Ποιος θεώρησε άραγε ότι η αυλή μας είναι προέκταση του δρόμου, ή του πεζοδρομίου, και είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένη, να μην έχει γίνει ακόμα χωματερή, όπως ο δρόμος και το πεζοδρόμιο; 

Αδύνατον να το βρούμε. 
Κάποια σκουπίδια έψαχναν χώρο και βρήκαν αυτό το μικρό ήσυχο λιμάνι. Στις μέρες μας το πιο δύσκολο πράγμα έχει γίνει να ξεφορτωθείς πράγματα. Μας πνίγει η αφθονία, αν μπορούσα να ζητήσω δώρο από τον Άγιο Βασίλη, το έχω πει, θα του ζητούσα να πάρει, να μη φέρει τίποτα. 
Αλλά τώρα από ποιον να ζητήσω να βγάλει τα σκουπίδια από την αυλή μας; Ο δήμος δεν μπορεί ούτε τους δρόμους να καθαρίσει, οπότε;

Αμφιθυμία εορταστική

Δεν έχω ξαναδιαβάσει άλλη χρονιά τόσο πολλές ομολογίες ανθρώπων που σιχαίνονται τα Χριστούγεννα. Δεν έχω καθυστερήσει άλλη χρονιά τόσο πολύ να αγοράσω δέντρο. Δεν έχω φτάσει σε Παραμονή Χριστουγέννων με λιγότερο κέφι από φέτος, και δεν είμαι η μόνη κατά πώς φαίνεται. 

Υπάρχει μια διάχυτη ακεφιά, και πώς να μην υπάρχει; Όταν οι γειτονιές ακόμα ζέχνουν από τα σκουπίδια που δεν μπορούν να μαζευτούν, κι η πολιτική ζωή στενάζει από τα χρέη του κράτους που ούτε κι αυτά μπορούν να μαζευτούν, και τις αντιφατικές δηλώσεις. Αν υπήρχε λίγη αποφασιστικότητα στην ατμόσφαιρα μπορεί να ήταν καλύτερη η εορταστική διάθεση, αλλά έχεις κι αυτά τα ναι μεν αλλά, και θα πάρουμε μέτρα αλλά δεν μπορεί να μας κυβερνάνε οι Βρυξέλλες (τι κρίμα ωστόσο, γιατί αυτές τουλάχιστον μπορεί να έκαναν το θαύμα, να κυβερνούσαν δηλαδή, αν και υποπτεύομαι πως δεν τις ενδιαφέρει) και άντε να κουτσοπεράσουμε κι από τις γιορτές να δούμε μήπως πέσει κανένας μετεωρίτης να μας ξεκουνήσει. Κι όμως είναι σημαντικό πράγμα να γιορτάζει τα Χριστούγεννα κανείς, είναι γιορτή αρχαία, προχριστιανική φυσικά, που συνδέεται με το φως και το σκοτάδι, τον θάνατο και την αναγέννηση, γιορτή οικολογική δηλαδή σε τελική ανάλυση, που ξαναθυμίζει στους ανθρώπους, ακόμα και σε μας τους κατοίκους των πόλεων, ότι η Γη έχει κύκλους και πρέπει να τους σεβόμαστε, ότι οφείλουμε να συμμετέχουμε σεμνά με τις προσφορές μας και τις προσπάθειές μας υπέρβασης της ρουτίνας στις τελετές ευγνωμοσύνης απέναντί της. Το αειθαλές έλατο που κρατιέται πράσινο δεν έχει σχέση με τον Χριστό, ούτε και η ημερομηνία, που ήταν τα γενέθλια του θεού Μίθρα. 
Ωραία, ελπίζω να σας έπεισα, τουλάχιστον έπεισα τον εαυτό μου. Να πάρω βαθιά ανάσα και να βγω για έλατο, οι μέρες περνάνε.

Τέλος εποχής

Μια εικόνα ήρθε στον νου μου όταν έμαθα ότι πέθανε ο Χρήστος Λαμπράκης: το Μέγαρο Μουσικής γιαπί επί δεκαετίες, όπως φαινόταν από το τρόλεϊ που περνούσε στη Βασιλίσσης Σοφίας. 
Είχαμε πάψει να πιστεύουμε ότι θα κατάφερνε να χτιστεί στ΄ αλήθεια, φαινόταν το σχέδιο πολύ μεγάλο, πολύ φιλόδοξο, και πολύ αταίριαστο με τα μουσικά γούστα των Ελλήνων. 
Δηλαδή μπορεί και να μην το ήθελαν οι Έλληνες, να μην το χρειάζονταν καθόλου. Υπήρχε η Λυρική, διάφορα θέατρα, και πολύ μας έπεφταν με τόσο λίγο που ακούγαμε κλασική μουσική. Κι όμως έγινε τελικά, και δουλεύει, και μετά ξεκίνησε και στη Θεσσαλονίκη να γίνει Μέγαρο Μουσικής, και σε άλλες πόλεις. Φαίνεται πως το χρειαζόμασταν κατά βάθος, όπως χρειαζόμαστε περισσότερα και καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία, ωδεία, εκδοτικούς οίκους, εφημερίδες και περιοδικά, θέατρα και κινηματογράφους, βιβλιοθήκες, ορχήστρες, όλα αυτά τα απαραίτητα εργαλεία του πολιτισμού που συχνά θεωρούνται απαράδεκτες πολυτέλειες.
Τα χρειαζόμαστε, αλλά ποιος θα τα κάνει; Πρέπει να βρίσκονται οι πολύ προσηλωμένοι στην άποψη ότι αξίζουμε περισσότερα από όσα παραδεχόμαστε εκ πρώτης όψεως, να είναι όχι απλά ισχυροί, να είναι κυρίως διατεθειμένοι να επιμείνουν ακόμα και κόντρα στην κοινή γνώμη. 
Κυρίως κόντρα στην κοινή γνώμη. Τραβάτε με κι ας κλαίω ο ελληνικός λαός, τραβάτε με στον ευρωπαϊκό δρόμο, στον εκσυγχρονισμό, αλλά να γκρινιάζω και να κατηγορώ. Τώρα που το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει σημαντικά και φαίνεται να μη χρειάζονται οι Έλληνες τέτοιες κατευθύνσεις, μπορεί να είναι πράγματι τέλος εποχής αυτός ο θάνατος, μπορεί να λείψουν πια οι επιχειρηματίες, οι εκδότες, πώς να τους πούμε, οι άνθρωποι με πολιτιστικό και πολιτικό βάρος, που είναι διατεθειμένοι να γίνονται τόσο ενοχλητικοί, να δίνουν τέτοιες μάχες. Μακάρι να βγει λάθος αυτός ο τίτλος: «Τέλος εποχής».

Με ήλιο στο Πήλιο

Η ανταμοιβή για τρεις μέρες συννεφιά με βροχές, καταιγίδες και πολύ περιορισμένη ορατότητα είναι ένα πρωινό με ήλιο, καθαρό ουρανό και υπέροχη θέα. Χάρη στις βροχές γίνεται πράσινο το βουνό, τι να κάνουμε; Το απολαμβάνουμε όταν μπορούμε λοιπόν. 

Ξεκινώ για τη βόλτα σε ένα από τα μονοπάτια που έχουν απομείνει. Πολλά χαλάσανε, μερικά τα έκαναν δρόμους για ευκολία, υπάρχει όμως κι ένα που το ξανάφτιαξαν με καινούργιες πέτρες. Μεγάλη νίκη των περιπατητών και της φυσιολατρικής επιμονής τους. Μάλιστα, το καλοκαίρι μπήκε και ταμπελίτσα εκεί που φεύγει το μονοπάτι, άλλη τεράστια νίκη. 

Δεκαετίες ολόκληρες για να βρεις τον δρόμο σου με τα πόδια, έπρεπε να έχεις μαιευτικές ικανότητες στη συζήτηση με τους ντόπιους. Αναζητώντας τις ρίζες μας, ερχόμασταν σταθερά εδώ για χρόνια, αλλά μόνο όταν εκδόθηκε το βιβλίο του Νίκου Χαρατσή «Τα μονοπάτια του Πηλίου» μπορέσαμε να μάθουμε μέρη που ήταν δίπλα μας. 

Όταν πρωτοήρθα στο χωριό της γιαγιάς μου κι έψαχνα μέρη για περπάτημα, με κοίταζαν όλοι σα να ήμουνα τρελό. Τόσα χρόνια περίμεναν τον δρόμο να ανοίξει, να πηγαίνουν οι άνθρωποι με αυτοκίνητο, εγώ ήθελα ξανά να περπατήσω; Έλα όμως που εγώ είχα μπουχτίσει να μην περπατάω... Σε διαφορετικές στιγμές ανάπτυξης συναντηθήκαμε με τους συμπατριώτες. Από τότε μέχρι τώρα άνοιξαν δεκάδες δρόμοι για τα αυτοκίνητα, αποκαταστάθηκε όμως και ένα μονοπάτι. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να διαθέτουμε χάρτη για τους ξένους που έρχονται και ταμπελίτσες σε όλα τα δρομάκια, ελπίζω να μπορώ να περπατώ ακόμα. Ίσως κάποτε συμπέσουν οι ρυθμοί ανάπτυξής μας, ίσως συναντηθούμε σε μια ωραία βόλτα, όπου εγώ θα τους θυμίσω τα μονοπάτια που παράτησαν, και θα ξαναρχίσουν να τα περπατούν μόνο για την ομορφιά τους.

Το ποδήλατο είναι μόδα

Τώρα που εγώ δεν έχω πια ποδήλατο, το ποδήλατο είναι μόδα. Τώρα που αποφάσισα να εγκαταλείψω τον αγώνα, το ποδήλατο ξανάγινε μόδα. 

Τώρα που μου έκλεψαν και το τελευταίο, δεμένο με λουκέτο που δεν άνοιγε με τίποτα κ.λπ. κ.λπ. Τώρα που αγόρασα για τρίτη χρονιά ή ίσως και τέταρτη την κάρτα μου απεριορίστων διαδρομών με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το πιο ατομικό και ριψοκίνδυνο μέσο ατομικής μεταφοράς ξανάγινε μόδα. Τώρα που προσχώρησα οριστικά στους επιβάτες, τώρα που κάνω κοινωνικές μελέτες σε κάθε διαδρομή, η μόδα επιτάσσει να βρίσκεται κανείς σε δυο ρόδες και να ισορροπεί ριψοκίνδυνα. 

Πολύ αργά για ανθρώπους που συνήθισαν ήδη τη βραδύτητα. Για σκεφτείτε όμως, είναι πολύ σημαντική μόδα αυτή. Πόσο καιρό έκανε το ποδήλατο να περάσει από τα παιδικά παιχνίδια σε κάτι που μετράει και για τους ενήλικες; Σε κάτι που μπορεί να σε πάει από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη; Και προσέξτε, δεν έγινε μόδα επειδή κάποιος καλλιτέχνης με επιρροή αποφάσισε να το λανσάρει σε μια εταιρεία παραγωγής. Έγινε μόδα επειδή υπάρχουν αρκετοί τρελοί που οραματίζονται την Αθήνα σαν πόλη ανθρώπινη. Αρκετοί για να το κάνουν μόδα, όχι αρκετοί για να κάνουν την Αθήνα ανθρώπινη. Αλλά από τη μόδα πολλά μπορεί να ξεκινήσουν. Έχουν ωραία ποδήλατα αυτοί οι μοντέρνοι και κάνουν πολύ πρωτότυπες βόλτες. Δεν μοιάζουν καθόλου με κείνες που έκανα εγώ πριν από δέκα χρόνια, αν και πολύ φοβάμαι ότι οι οδηγοί αυτοκινήτων συνεχίζουν να είναι εξίσου επικίνδυνοι. 

Δεν αρκεί να γίνει μόδα το ποδήλατο, δεν αρκεί να είναι πολλοί οι ποδηλάτες, χρειάζεται και κάποια απόφαση κυκλοφοριακή, κάποιες ρυθμίσεις, κάπως να αντιληφθεί το περιβάλλον την ύπαρξή του. Κι αυτό βέβαια είναι το πιο δύσκολο.

Κοπεγχάγη του Νότου

Είμαστε ήδη Δανία του Νότου, ένα αντίθετο σημείο από την αληθινή Δανία, ένας ανάποδος καθρέφτης μιας χώρας όπου οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη λογική τους για να ζουν και να καλυτερεύουν τη ζωή τους, κι όπου τώρα γίνεται η παγκόσμια σύσκεψη για το πώς η καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων δεν θα χειροτερεύει τη ζωή των άλλων πλασμάτων του πλανήτη. 

Εκεί συζητούν τα μεγάλα προβλήματα του περιβάλλοντος, εμείς εδώ δεν συζητάμε ούτε τα μικρά. 

Είμαστε το μαύρο αντεστραμμένο είδωλο, η απελπισία στον αντίποδα της ελπίδας. Εκεί οι άνθρωποι ελπίζουν ακόμα ότι κάτι μπορεί να κάνουν, εδώ έχουμε βουλιάξει στην απογοήτευση για τις δυνατότητες του ανθρώπινου είδους. 

Κρίνουμε από τον εαυτό μας φυσικά, αλλά άνθρωποι δεν είμαστε; Δεν μπορέσαμε να σώσουμε το βουνό που έδινε ανάσα στην πόλη, θα σώσουμε τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο; Έχουμε περάσει στην άλλη όχθη της γνώσης, εκεί που το να ξέρεις τα δυσάρεστα δεν σε κινητοποιεί, δεν σε αλλάζει, γιατί δεν πιστεύεις ότι είσαι ικανός να κάνεις οτιδήποτε. 

Είναι κρίμα που δεν γίνεται εδώ η σύσκεψη για το περιβάλλον. Οι ηγέτες όλου του κόσμου θα είχαν πολλά να μάθουν για το πώς καταφέρνουμε και ανεχόμαστε τόσα χρόνια, τόσα Χριστούγεννα, να ζούμε αντάμα με τα σκουπίδια τις πιο σημαντικές μέρες της κοινωνικής ζωής. Πώς οι δήμαρχοι μάς ξεγελάνε με σλόγκαν πολύ κατώτερα από τις διαφημίσεις παιχνιδιών που απευθύνονται σε νήπια, πώς, αφού βασανιζόμαστε τέσσερα χρόνια με κάθε δήμαρχο, στις εκλογές ψηφίζουμε ξανά το ίδιο κόμμα γιατί ο προηγούμενος άχρηστος πάει για ηγετικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. Θα έβλεπαν εδώ να επιβιώνει το είδος τού απολύτως αδιάφορου στο περιβάλλον ανθρώπου και θα κοιτούσαν να εκπαιδεύσουν λαούς σαν εμάς, δεν θα χολόσκαγαν να πάρουν μέτρα...

Γιορτές ηρωικές

Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες, κι αλίμονο σε μας που έχουμε ανάγκη από ηρωισμό για να προχωράμε τις μέρες μας σε αυτή τη χώρα. Μέρες γιορτής και προετοιμασίας, μέρες με μεγάλες νύχτες που οι άνθρωποι χρειάζονται φώτα και ζεστασιά, μουσική και τραγούδι, παραπάνω θερμίδες και συντροφιά, να ξεγελάσουν το σκοτάδι έξω και μέσα, μέρες που τις κέρδισαν οι Ανατολίτες θεοί επειδή μέτρησαν σωστά το φως και το υποσχέθηκαν από την καρδιά της νύχτας, ρυθμισμένες έτσι που να έχουν κάθε μέρα κι από μια γιορτή, για να μη μένει μόνος του κανείς και τον τραβά η ρουφήχτρα, αντί να τις στολίζουμε και να μας χαμογελάνε, τις περνάμε με το κεφάλι κάτω. Να μην πατήσουμε το σκουπίδι και σκοτωθούμε μέσα στη σαπίλα του. Ηρωικά ωστόσο φοράμε τα καλά μας και βγαίνουμε από το σπίτι, ηρωικά διαλέγουμε τα δώρα και κουβαλάμε τα φρέσκα μας πακέτα ανάμεσα στους άθλιους σωρούς σκουπιδιών που μας θυμίζουν ότι όλα θα καταλήξουν εκεί, στην ενοχλητική, τη βρωμερή και αντιοικολογική αποσύνθεση. Δίπλα από τοίχους εμετικής μυρωδιάς σφίγγουμε τα δόντια και συνεχίζουμε. Να καθαρίσουμε το σπίτι μας (και πού θα πάει η βρώμα του;), να ετοιμάσουμε τα τραπέζια μας (κι ας ξέρουμε πόσο γρήγορα χαλάνε οι διακοσμήσεις), να χρωματίσουμε τα πρόσωπα και τα μαλλιά μας, να διαλέξουμε χρυσά και γυαλιστερά ρούχα, να στολίσουμε και να τιμήσουμε μέσα στη γενική απαξίωση, να χαμογελάμε και να μοιράζουμε φιλιά μέσα στην καταδίωξη και τα κατεδαφιστικά συνθήματα. Μέσα στην εκπεφρασμένη έχθρα να συνεχίζουμε ξεροκέφαλα και αποφασιστικά εμείς τους κουραμπιέδες μας και τα μελομακάρονά μας, μέσα στον χλευασμό του Δήμου, αλλά και των σοφιστών να κάνουμε πως δεν ακούμε. Πόσο ακόμα θα αντέξουμε, πότε θα εξαντληθεί αυτό το κουράγιο;

Τουριστικό πακέτο

Παρασκευή πρωί είχα πάρει το Μετρό κι άκουγα μια συζήτηση στα ισπανικά τριών νεαρών στα διπλανά καθίσματα. 

Ένα κορίτσι και δυο αγόρια, μια χαρά παιδιά, συζητούσαν αν θα προλάβαιναν να πάνε στην Ακρόπολη την Κυριακή, γιατί είχαν και τη διαδήλωση. Καταλαβαίνω ισπανικά, αλλά δεν μιλάω, έτσι δεν μπορούσα να κάνω την ενδιαφέρουσα συζήτηση για το τι πράγμα ακριβώς θα διαδήλωναν στους δρόμους της Αθήνας. Αν κι είναι πια ξεπερασμένη αυτή η λογική: δεν διαδηλώνεις για κάτι. Διαδηλώνεις για να διαδηλώσεις, να αναμετρηθείς με τους «μπάτσους», να προκαλέσεις, να ζήσεις κάτι συναρπαστικό, να εγγράψεις αναμνήσεις στο μέλλον σου από ανατριχίλες και ηρωισμούς. Να γευτείς απαγορευμένες ηδονές, τη φωτιά, την καταστροφή, όλα αυτά που οι πολιτισμένες κοινωνίες αποφάσισαν να καταργήσουν. Είναι φτωχή η ζωή των νέων από συγκινήσεις φαίνεται, εκεί έχω καταλήξει. Δεν μαθαίνουν να ζουν καλά, να απολαμβάνουν τις συντροφιές, τις επιδόσεις τους, την τέχνη και τη γνώση, τις γιορτές και τις εκδρομές, τις ανακαλύψεις, το φλερτ χωρίς επίδειξη τσαμπουκά... Αλλά και στην Ισπανία να έχουν το ίδιο πρόβλημα; Άρχισα να φαντάζομαι το μέλλον, μια έξυπνη διοργάνωση τουριστικών πακέτων με φωτιές στην Αθήνα, αυτό που έκαναν φέτος δηλαδή μερικοί νεαροί από μέρη βαρετά σαν τα δικά μας. Ο Δήμος οπωσδήποτε συνεισφέρει σε εύφλεκτο υλικό, και οι πολίτες από μέρη όπου τους αναγκάζουν να κατεβάζουν τα χαρτιά κάθε Τρίτη και Παρασκευή, τα πλαστικά και τα μέταλλα κάθε Δευτέρα και Πέμπτη, και μόνο τις υπόλοιπες μέρες τα υπόλοιπα σκουπίδια, όλοι αυτοί θα απολαμβάνουν την επιστροφή σε εποχές πιο ρομαντικές, σαν ετούτη που περνάμε εμείς εσαεί, και τη δημόσια πυρά των σκουπιδιών, μαζί με το υπόλοιπο σκηνικό βίας. Λίγη φαντασία να δείξουν οι ταξιδιωτικοί πράκτορες και θα ανακάμψει ο τουρισμός στην Αθήνα...

Μια ενημέρωση και δύο

Να σας κάνω μια ενημέρωση, προτείνει η νεαρή στο Τμήμα Προσωπικής Φροντίδας του πολυκαταστήματος κι αρχίζει να εξυμνεί τα προσόντα των επιθεμάτων για δερματικούς ερεθισμούς, τα οποία είναι «διαφανές» διευκρινίζει. 

Την ακούω, στο τέλος δεν κρατιέμαι, λέω, «να σας κάνω κι εγώ μια ενημέρωση, το “διαφανές” στον πληθυντικό είναι “διαφανή”». Αγριεύει το πρόσωπό της, γουρλώνει κατάπληκτη τα μάτια. Μα τι της λέω τώρα; «Είναι τριτόκλιτο, επιμένω εγώ το ούφο, ο, η διαφανής, το διαφανές...». Και με κόβει θυμωμένη: «Δεν ασχολούμαι με τέτοια θέματα!». 

Σωστά. Αν και πουλάει διαφανή επιθέματα δεν ασχολείται με τον πληθυντικό αυτών των καταραμένων των τριτόκλιτων και δικατάληκτων. Στο κάτω κάτω έκανε στο σχολείο μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών από τα 12 της χρόνια, ως κύριο μάθημα παρακαλώ, κι αν τέλειωσε το Λύκειο, που θα το τέλειωσε, γιατί δεν μπορείς την σήμερον ημέρα να πουλάς διαφανή επιθέματα χωρίς απολυτήριο Λυκείου, θα έχει κάνει μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών επί έξι χρόνια. 

Επιτέλεσε λοιπόν το καθήκον της απέναντι στο τρομακτικό τοτέμ της αιώνιας αυτής γλώσσας και είναι λογικό να αγριεύει όταν κάποιος άγνωστος τής υποδεικνύει τα τριτόκλιτα, τα οποία στο κάτω κάτω δεν είναι καν αρχαία. Δεν τη νοιάζει αν το διαφανές είναι τριτόκλιτο, κι αφού δεν τη νοιάζει αυτή, που είναι νέα και θα ζήσει μαζί του πολύ περισσότερο, εμένα τι με κόφτει; Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άνθρωπος είναι που δεν θέλει να ασχοληθεί με τη σωστή κλίση των τριτόκλιτων, συνέχεια συναντάς, ιδίως νέους, της γενιάς με τα έξι χρόνια Αρχαία, να μην μπορούν να το χειριστούν αυτό το έρμο το διαφανές και να γίνονται αγενές. Ε λοιπόν, ας πάει στην ευχή, καλόν του καταβόδιον...

Μέλι γλυκύτατο

Κάθε απόγεμα μαζεύονται κάτι πιτσιρίκια προσχολικής ηλικίας σε ένα συγκεκριμένο σημείο της Φωκίωνος Νέγρη και χαλάνε τον κόσμο με φωνές και τρεχοβόλημα. Ενοχλούν τα μαγαζιά, τους περαστικούς, όσους κάθονται λίγο εκεί για να διαβάσουν κι όσους βλέπουν σινεμά ή εκθέσεις στη Δημοτική Αγορά. 

Είναι όλα σαν να βγήκαν από φιγουρίνι παιδικής μόδας, τρισχαριτωμένα, αλλά άταχτα. Όλα με εξωτικά ονόματα, αλβανικής, ρουμανικής, βουλγαρικής καταγωγής; Οι γονείς τα αφήνουν ελεύθερα, με πολύ ελαφριά επιτήρηση, κι αυτά δεν ξέρουν με τι να ασχοληθούν. Προχτές τα μάζεψα, τους είπα: θα σας δείξω ένα παιχνίδι. Ήρθανε τρέχοντας με τόση προθυμία που ένιωσα αμήχανα. Τα έβαλα σε δυο σειρές, παίξαμε μέλισσα- μέλισσα. Το θυμάστε αυτό το ομαδικό παιχνίδι; Ήταν τόσο ευτυχισμένα, πέφτανε κάτω από τα γέλια. Δεν μπορούσα να μείνω πολλή ώρα όμως και μόλις έφυγα άρχισαν πάλι το κυνηγητό και τις φωνές. 

Κυνηγητό χωρίς κανόνες, που δεν μπορεί να τους δώσει ευχαρίστηση, κάθε τρεις και λίγο τσακώνονται και κλαίνε. Γιατί χρειάζονται οι κανόνες για να κερδίσεις, να το παραδεχτούν όλοι, ώστε να χαρείς βαθιά και απόλυτα, κι αμέσως να θέλεις να ξαναρχίσεις την προσπάθεια. Σε αυτούς κρύβεται το μυστικό που κάνει τα παιχνίδια να είναι το «μέλι γλυκύτατο» των παιδιών. Και οι γονείς; 

Καθισμένοι στη γωνιά τους, κουβέντιαζαν σε άλλη γλώσσα, κουρασμένοι άνθρωποι και ξεριζωμένοι, πώς να παίξουν με τα παιδιά τους; Κι όμως είναι η μοναδική παρέα που χαίρεται τον πεζόδρομο, το πράσινο, την κοινωνικότητα, την ώρα που τα περισσότερα συνομήλικα μένουν στα σπίτια τους μπροστά στην τηλεόραση. Υπομονή, θα περάσουν έτσι χωρίς σπουδαίες συγκινήσεις το χλιαρό φθινόπωρο, να χειμωνιάσει, να κλειστούνε μέσα, να πάνε πια σχολείο του χρόνου, να ησυχάσουμε...

Τα πιο μεγάλα σπίτια

Πέμπτοι στον κόσμο ερχόμαστε οι Έλληνες σε μέγεθος σπιτιών, κι αν σκεφτείτε ότι πρώτοι είναι οι Αυστραλοί και δεύτεροι οι Αμερικανοί (των ΗΠΑ), το κατόρθωμα είναι ακόμα μεγαλύτερο. 

Γιατί άλλο να έχεις μεγάλο σπίτι σε αχανή χώρα όπου ο γείτονας μένει δέκα χιλιόμετρα παραπέρα, κι άλλο στην Ελλάδα, όπου ο γείτονας είναι στα έξι μέτρα απόσταση που ορίζει ο νόμος, κι αν δεν το όριζε ο νόμος θα ήταν κολλητά σου, να απλώνει τη μπουγάδα του στη δική σου μπανιέρα κι εσύ να βάζεις την τσίγκινη ντουλάπα σου στο δικό του μπαλκόνι. Είναι οι νόμοι που μας καταπιέζουν, αν μας άφηναν θα είχαμε ακόμα πιο μεγάλα σπίτια, αλλά ας όψονται οι κρατούντες, που ορίζουν αναγκαστικά όρια στο χτίσιμο, συντελεστές δόμησης και τέτοια. Άσε που φτιάχνουν δρόμους ανάμεσα στα σπίτια μας, τους οποίους αν δεν είχαμε θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι. Κλεισμένοι μέσα στα ατομικά μας ανάκτορα, δεν θα μπορούσαμε να πάμε πουθενά και δεν θα έπρεπε το κράτος να πληρώνει τόσα λεφτά για δημόσιες συγκοινωνίες. Θα γλιτώναμε φόρους και ανθρώπινες ζωές. Αλλά τι περιμένεις από τις κυβερνήσεις; Στα οικόπεδα των παππούδων μας μάς υποχρεώνουν να αφήνουμε πεζοδρόμιο για να βάλουμε οχτώ ορόφους. 

Ευτυχώς εμείς ξέρουμε να τρώμε πόντο πόντο αυτό το άχρηστο είδος, να απλωνόμαστε υπόγεια, υπέργεια, πάνω, κάτω και πλαγίως. Ακόμα και στα οικόπεδα εκτός σχεδίου μάς αναγκάζουν να χτίζουμε μόνο διακόσια τετραγωνικά, αλλά έχουμε βρει τον τρόπο τα διακόσια να γίνονται τετρακόσια. Οι Αμερικάνοι φταίνε, αυτοί επέβαλαν τέτοιους νόμους για να πάρουν την πρωτιά των μεγάλων σπιτιών. Τους κέρδισαν όμως οι Αυστραλοί! Και χάρις στις δικές μας άοκνες ιδιωτικές προσπάθειες μπήκε και η δική μας χώρα στην πρώτη πεντάδα.

Δεξιά στροφή

Πάρ΄ το όοολο δεξιά. 

Έλα, όπα, καλός είσαι! Μπουπ! Τώρα ακόμα καλύτερος. Έπεσες στον μπροστινό επάνω, αλλά δεν πειράζει, έχεις καλή θέση. Αρχηγός του κόμματος στο οποίο ανήκες προτού το εγκαταλείψεις και το εγκατέλειψες αφού το έριξες από την κυβέρνηση, και έκανες το δικό σου που απέτυχε και μετά σε ξαναπήρε εκείνο πίσω, αφού δεν αφήνει τα ταλέντα να πηγαίνουν χαμένα. Είναι παρηγορητικό αυτό, σε έναν τόπο που δύσκολα εκτιμά ταλέντα. Και με αντίπαλο την κόρη του πρωθυπουργού που σε είχε αναδείξει και μετά του γέννησες ένα μακεδονικό ζήτημα εκ του μη όντος, σαν να βάζεις μαγιά αποβραδίς σε λάθος σκεύος και να ξυπνάς με φουσκωμένο κάτι άγνωστο, το οποίο οφείλεις να το φας σ΄ αρέσει- δεν σ΄ αρέσει, και δεν τελειώνει ποτέ, όσο κι αν τρως. Και τρέφει εσένα, τρέφει κι άλλους πολλούς, ψωμάκι και αντίδωρο είναι. Και μετά να κερδίζεις την περί ου ο λόγος κόρη. 

Κακοφυλαγμένη κόρη. Τι ωραίο μυθιστόρημα, τι πλοκή, απ΄ όλα έχει: πάθη, λάθη- αυτό ειδικάδυναστείες, ο παππούς, η γιαγιά, η θεία, ο εγγονός, εκδίκηση, άνοδο και πτώση, εξουσία και χρήμα. Γιατί να μην είναι ένα σενάριο, μια αφήγησηποταμός σε εικονογραφημένες σειρές, γιατί να πρέπει να το ζήσουμε σε καθημερινή βάση στην πολιτική μας ζωή τώρα, να μπλέκουμε με γυρίσματα που περιλαμβάνουν ολόκληρη την οικογένεια, όχι μόνο τις δικές τους αλλά και τις δικές μας, να πρέπει να παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς πλέον και με προσοχή τη σκέψη και τη στρατηγική του πρωταγωνιστή του που κάτι φέρνει από παλιούς ζεν πρεμιέ και σαν να το έχουμε ξαναδεί το έργο, ενώ υποτίθεται είναι τόσο πρωτότυπο και δεν ξέρουμε το τέλος; Ουφ. Τόση κούραση σε πρεμιέρα δεν έχει ξαναγίνει.