Επί λέξει

Κι εγώ στο «Επί λέξει» το βιβλιοπωλείο που άνοιξε πριν 12 χρόνια στην Ακαδημίας και το θεωρουσα ακόμα καινούργιο, κι εγώ εκεί λοιπόν είχα παρουσιάσει το τελευταίο βιβλίο μου τον Νοέμβριο του 23 με την Κατερίνα Σχινά, γιατί μου άρεσε, συμπαθώ πολύ τη Μαρία από αιώνες, από το Θεμέλιο ακόμα, και περνάω και ψωνίζω συχνά. Και δε χορταίνω τα βιβλία και τα βιβλιοπωλεία, κι όταν κλείνουν μου λείπουν πάρα πολύ. Αυτό το μαγαζί ειδικά το χαιρόμουν περισσότερο από όλα, ένιωθα οικειότητα πολύτιμη για μένα, που δεν έχω στέκι κι ας τριγυρίζω με πάθος την Αθήνα μια ζωή. Θα πάω για ψώνια αυτούς τους δυο τελευταίους μήνες στο Επί λέξει. Είμαι και άνθρωπος που δεν έχω άλλο τρόπο να διαβάζω, θέλω να αγοράζω τα βιβλία. Άντε, δανείζομαι και μερικά από την κολλητή μου. Δεν έχω συνηθίσει τις βιβλιοθήκες. Κακώς, αλλά έτσι είναι. Κι έχω διαπιστώσει ότι στην Αθήνα, ακόμα και στο κέντρο, έχουμε πολύ λίγα βιβλιοπωλεία, μετρημένα.

Γιορτές με τη μητέρα μου

Είχα την ιδέα τα τελευταία χρόνια της ζωής της μαμάς μου να αρχίσω να καλώ κόσμο στο σπίτι της, δικούς μου φίλους κυρίως, με κάθε ευκαιρία. Κάναμε πρόβες θεατρικού, συναντήσεις της χορωδίας, μαθήματα ελληνικών, όλες τις δραστηριότητες που είχα συν γενέθλια, γιορτές και τα σχετικά, μέχρι και θεατρικές ερασιτεχνικές παραστάσεις. Και η μαμά χαιρόταν την παρέα, έστω κι αν κουραζόταν ενίοτε. Και ζητούσαν όλοι πάντα να μας παίξει πιάνο, να τραγουδήσουμε τα αγαπημένα της ταγκό και βαλς. Ένα βράδυ που γνωρίστηκε με μια από τις γλυκές και τρυφερές φίλες μου, πέρασε τρεις ώρες να της μιλά, ήπιε λίγο κρασάκι, είχαν κοκκινίσει τα μάγουλα της και λάμπανε τα μάτια της, θα πρέπει να πέρασε μια από τις ωραιότερες βραδιές της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, Μάρθα, την ευτυχία που της χάρισες. Γερατειά και άνοια δεν αφαιρούν τη χαρά μιας καινούργιας γνωριμίας, τη χαρά που βρίσκεις όταν ένας άνθρωπος σε κοιτάζει στα μάτια και ακούει την ιστορία σου.