Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2022

Boomers?

 Μιλάμε με αγγλικούς όρους για έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ζούμε. Baby boomers δεν είμαστε στην Ελλάδα, οι γυναίκες της γενιάς των μανάδων μας έκαναν λιγότερα παιδιά από τις προηγούμενες. Πολιτική ορθότητα δεν μας βασανίζει, το αντίθετο βιώνουμε. Εκθήλυνση δεν έχουμε, τρώμε βία και ματσιλα στην καθημερινότητα μας σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο μιλάμε σοβαρά για όλ αυτά σα να τα ζούμε, και δεν μιλάμε γι αυτά που ζούμε. Παράξενο φαινόμενο. Έχει κανά όνομα στ αγγλικά μήπως;

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2022

Αντίο κυρία Βασιλική

 Για χρόνια νομίζεις ότι μπορεί τα πράγματα να μένουν αναλλοίωτα. Είναι οι αργοί ρυθμοί στο χωριό και η καθημερινότητα γεμάτη επαναλήψεις. Κάθε πρωί η Πόπη, ξαδέρφη της μητέρας μου, βγαίνει στο δρόμο και τον σκουπίζει σχολαστικά, σα να είναι η αυλή της. Η γειτόνισά μας η Βασιλική μαγειρεύει και στρώνει το τραπέζι πάντα στην εντέλεια, κάθε μέρα, δεν υπάρχει πρόχειρο φαγητό στη ζωή της. Τα υλικά της αγνά, από τον κήπο και το ταλέντο της μοναδικό και ήσυχο. Ψαρεύω προσκλήσεις, ή χτυπάω την πόρτα δήθεν τυχαία την ώρα του φαγητού, επειδή δεν υπάρχουν πουθενά τα μικρά ψαράκια της πάνω σε χόρτα, τα φασολάκια της, το κατσικάκι του Πάσχα. Τη βλέπω χλωμή, φοβάμαι λίγο, αλλά να την επόμενη χρονιά είναι πάλι στο πόστο της και σερβίρει το φαγητό την ίδια ώρα, με την ίδια σχολαστική διαδικασία, σα να είναι λίγο γιορτή, κάθε μέρα.

Κι ύστερα η Πόπη πεθαίνει και το σπίτι μένει έρημο πάνω στο δρόμο, και βέβαια δεν υπάρχει περίπτωση να σκουπίσει κάποιος το δρόμο. Το δρόμο; Μα τι λέτε τώρα; Τρελαθήκατε;
Και να που πέθανε η Βασιλική και στη δική της αυλή μπροστά στο δρόμο δεν ξέρω τι θα γίνει. Ο λωτός, οι ντοματιές, οι φασολιές, τα λουλούδια, τα σταφύλια. Ο Τάκης φροντίζει τον κήπο, αλλά αυτή η ιεροτελεστία του τραπεζιού πώς θα τελείται; Κατέβηκε στο Βόλο, στο γιο του, φοβάμαι ότι παραδίδεται στο γήρας τώρα, στην ανημποριά. Πήγαινα και τον άκουγα να διηγείται, είχε χάρισμα να μιλά για τα χρόνια που δούλευε στο σανατόριο, μετά στα ψυγεία, και πάντα στα κτήματα, με την υπέροχη θεσσαλική ντοπιολιαλιά, ένα θησαυρό γλωσσολογικό που εξατμίζεται, εξαφανίζεται. Δεν τον χόρταινα. Μάθαινα να ζω το χρόνο αλλιώς, εγώ η μονίμως βιαστική και χρησιμοθήρας.
Το χωριό μου φτωχαίνει, οι άνθρωποι που το κρατούσαν με δυσκολία, γιατί δεν κρατιέται ένα χωριό στο βουνό εύκολα, θέλει απίστευτο μόχθο και για τα πιο απλά πράγματα, χάνονται ένας ένας.
Αχ, χωριό μου, χωριουδάκι μου...

Η εκδίκηση της Κίνας

 Δεν χορταίνω να διαβάζω αυτόν τον καταπληκτικό δημοσιογράφο, και τα άρθρα και τα βιβλία του. Είχα την κριτική του στη γαλλική Ιστορία, ("Οι πρόγονοι μας οι Γαλάτες και άλλες ανοησίες") τώρα διαβάζω τη "Μεγάλη Ιστορία της Ασίας" όπως τη λέει, αλλά είναι πολύ μικρή και απολύτως θελκτική.

Και σκέφτομαι, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι, τον 18ο αιώνα, όταν οι Ευρωπαίοι προσπαθούσαν κάτι να βρουν να πουλήσουν στους Κινέζους, και δεν έβρισκαν. Διότι οι Κινέζοι είχαν τα πάντα. Το μόνο που βρήκαν ήταν το όπιο. Και γέμισε όπιο η Κίνα, πήγε να τους σταματήσει ο αυτοκράτορας, έγιναν οι πόλεμοι του οπίου, και έκτοτε η Κίνα παρήκμασε. Αλλά τώρα ξαναβρίσκει τη χαμένη δύναμη, και τι κάνει; Πουλάει τα πάντα σε όλον τον κόσμο. Κρύο πιάτο η εκδίκηση, παγωμένο.

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...