Τα τριαντάφυλλα

Εδώ στο Πήλιο είναι γεμάτες γλάστρες οι αυλές και στο χώμα ό,τι λουλούδι βάλεις πιάνει και φουντώνει. Οι τριανταφυλλιές οργιάζουν. Έβαλε και η μαμά μου στον κήπο του σπιτιού που έφτιαξε και παρόλο που πια τις έχει σκιάσει η φλαμουριά, κάθε χρόνο όταν είμαστε εδώ και τις ποτίζουμε το καλοκαίρι, βγάζουν συνέχεια λουλούδια κι όλο τα κόβουμε και στολίζουμε βάζα λες και γιορτάζουμε κάτι.

Κι ενώ το σπίτι το έφτιαξε η μαμά όταν ο μπαμπάς είχε πεθάνει πια, εγώ όλο ξεχνιέμαι και λέω ότι αυτός τις φύτεψε τις τριανταφυλλιές, γιατί κάπως τον έχω συνδέσει με τα τριαντάφυλλα. Στην πατρίδα του, τα Σπάρτα Πισιδίας, από όπου έφυγε πρόσφυγας δέκα χρονών με τις γυναίκες της οικογένειας, οι άντρες είχαν σταλεί εξορία, το ροδέλαιο είναι βασική παραγωγή. Θα πρέπει να έχουν ροδώνες κάπου έξω από την πόλη, όταν την επισκεφτήκαμε με τις ξαδέρφες μου το 2010, δεν είδαμε ροδώνες μέσα στην πόλη. Πουλούσαν βέβαια παντού ροδέλαιο, και σαπούνια, και αρώματα, και ροζ αρωματισμένες χάντρες κι ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς σε ροζ χρώμα με άρωμα τριαντάφυλλου, και πήρα απ' όλα, αλλά τους ροδώνες δεν τους ανακαλύψαμε.
Ροζ λοιπόν είναι το αγαπημένο μου χρώμα, κι έχω ωραία δικαιολογία, πώς αλλιώς θα γινόταν με μπαμπά από την τριανταφυλλοχώρα; Κι όταν πέθανε ξαφνικά στον ύπνο του, πριν τριάντα τρία πλέον χρόνια, κάπως μου φάνηκε ότι τον είδα παιδί να τρέχει με τις αδερφές του μικρά κορίτσια μέσα στις τριανταφυλλιές αυτές που δεν κατόρθωσα να ανακαλύψω στην πατρίδα του.
Η μαμά ίσως έβαλε τριανταφυλλιές στον κήπο επειδή εκείνου του άρεσαν. Μπορεί να τις είχαν σχεδιάσει μαζί, να την είχε πείσει εκείνος, γι αυτό μπερδεύομαι.