Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντικριστές. Ένας ηλιοκαμένος πενηντάρης με όψη σα να γύριζε απο μπάνιο στη θάλασσα τα είχε βάλει με μια νεαρή καλοβαλμένη απέναντι του. Της έψελνε διάφορα που δεν τα άκουγα καλά, κάτι σαν πονηρή την έλεγε, έμοιαζε λίγο σαλεμένος. Απομακρύνθηκα ενστικτωδώς, να μην ακούω, δεν είχα καμιά όρεξη, αρκετά καταναλώνουμε καθημερινά την κακία του κόσμου. Δεν φαινόταν καθαρά αν ήταν και παρέα οι δυο. Σίγουρα ο τύπος ήταν ενοχλητικός και μιλούσε ακατάσχετα.
Κάποια στιγμή ωστόσο ακούστηκε η φωνή της κοπέλας. "Άντε μάθε ελληνικά!" του είπε άγρια. Η φωνή της ακούστηκε πολύ καθαρά. Ο τύπος είχε σηκωθεί και πήγαινε προς την πόρτα, ξαναπλησίασε κι άρχισε το κάπως ασυνάρτητο τροπάριο του. Φαινόταν ότι δεν ήταν στα καλά του, και σίγουρα το πρόβλημά του δεν ήταν τα καλά ελληνικά. Θα έπαιρνα αυθόρμητα το μέρος της κοπέλας, αλλά την άκουσα να λέει:
-Αντε φύγε ρε φίλε! Είσαι αλλοδαπός, το κατάλαβες;
Εκείνος ξαφνιάστηκε για λίγο, ύστερα ξανάρχισε το παραμιλητό, "είσαι μια παμπόνηρη εσύ, μια πονηρή... " κλπ, ασυναρτησίες. Τότε τον κατακεραύνωσε με την τελική της φράση:
-Είσαι αλλοδαπός είπαμε! Και με αλλοδαπούς δεν ασχολούμαι!
Λίγο ακόμα συνέχισε ο τύπος το παράδοξο παραμιλητό του, ύστερα κατέβηκε. Μπορεί να πέρασε την υπόλοιπη μέρα σε βαθιά υπαρξιακή κρίση: Είναι αλλοδαπός ή δεν είναι; Σίγουρα έχει πάνω του κάτι που ξενίζει, είναι ιδιόρρυθμος, κάτι δεν πάει καλά με δαύτον, αλλά αλλοδαπός; Τόσο βαριά είναι η περίπτωση του;
Η ηχώ της φράσης έμεινε μετέωρη στον αέρα του βαγονιού παρόλο που άλλαξαν οι μισοί επιβάτες. Τρεις κοπέλλες ανάμεσα σε μένα και σε κείνη που δεν ασχολείται με αλλοδαπούς άρχισαν μια ψιθυριστή συζήτηση μεταξύ τους για το θεμιτό της αναφοράς της καταγωγής σε μια συζήτηση ή έναν καυγά. Πάλι καλά δηλαδή. Ελπίζω ότι ήταν αυθόρμητος ο προβληματισμός τους, δεν τους φάνηκε απολύτως φυσικό να θεωρεί κάποιος βρισιά και προσβολή το "αλλοδαπός", τη μεγαλύτερη δυνατή προσβολή μάλιστα. Θα περίμενε κανείς να είναι πιο ειρωνικές, πιο ξαφνιασμένες, αλλά φαίνεται ότι η ιδέα πως χειρότερο πράγμα απο το να είσαι "αλλοδαπός" δεν υπάρχει, έχει κάνει το δρόμο της.
1 σχόλιο:
Η σύζυγός μου είναι αλλοδαπή, αλλά γράφω ένα ταχύτατο οξύμωρο σχόλιο γιατί είδα την αναφορά στις "γριές" (ρατσισμός βέβαια και αυτό) σε σχέση με τις δηλώσεις Δημουλά και παραμέμπομαι σε αυτόν τον ιστοχώρο.
Η λέξη αλλοδαπός (όπως και η λέξη γριά) δεν χρειάζεται να είναι ταμπού, ούτε είναι ανάγκη να αποχρωματίσουμε τις στιχομυθίες των ανθρώπων. Αυτή η αγγλοσαξονική μετα-αποικιακή tolerance (έχω ζήσει 11 χρόνια στο Η.Β. και ξέρω τι λέω) είναι ουσιαστικά ο μέγιστος ρατσισμός. Φυσικά και έχουμε πρόβλημα σήμερα στην Ελλάδα με τον ρατσισμό, αλλά αυτός δεν είναι πρωτίστως ο φυλετικός ρατσισμός. Ρατσισμός είναι να ξέρει κανείς ότι στο τετραγωνικό χιλιόμετρο κάποιος πεινάει και να κάθεται να γράφει blogs.
Καταληκτήριος σκέψη - ορίστε τί συνιστά πραγματικό ρατσισμό: "Οι γονείς σας δεν είναι από την Αθήνα και μεταφέρετε τα σύνδρομα κατωτερότητας από τα παιδικά σας χρόνια στον 21ο αιώνα. Γράφατε στα ΝΕΑ, ήγουν για το ΠΑΣΟΚ και δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε. Είστε 60 χρονών και γενικά δεν δικαιούστε να ψηφίζετε γιατί το χάλι μας οφείλετε σε εσάς και τους συνομήλικούς σας."
Αυτού κυρίως του είδους οι γενικεύσεις, οι οποίες είναι πολύ πιο παρούσες στην καθημερινή σκέψη των ανθρώπων γύρω μας είναι πολύ πιο επικίνδυνες από δύο ανθρώπους που μαλώνουν στο μετρό και ο ένας βρίζει τον άλλο βάσει αναγνώρισης χαρακτηριστικών ή εθνοτικών ταυτοτήτων (πονηρή/αλλοδαπός). Εν ολίγοις, όχι άλλη διαιτησία στα μπινελίκια και κριτική από ηθικό ύψωμα αλλά ποίηση και ελεύθερη έκφραση. Χωρίς ποτέ να φτάνουμε στη βία.
Λέω τώρα...
demoppp@hotmail.com
Δημοσίευση σχολίου