Ονόματα τζόκεϊ

Τόσο πολλοί μαζεμένοι σπουδαίοι υπουργοί, πρωθυπουργοί, τι είναι, τόσα κοστούμια σκούρα, τόσα βήματα βιαστικά, σοβαρά, συνοφρυωμένα, τόση επιστήμη, γνώση, σεκιουριτάδες, κουρσάρες, σοφέρ, φλας, στρας, δεν θα τα βγάλουν πέρα; Δεν θα ελέγξουν αυτές τις καμπύλες, τις ευθείες, τα διαγράμματα, τις πτώσεις, θα τους ξεφύγουν οι δείκτες, οι μονάδες, οι υφέσεις; Πώς γίνεται αυτό, αυτομολούν οι καμπύλες; Μόνες τους ανεβοκατεβαίνουν, δηλαδή μόνο κατεβαίνουν, ενώ ανεβαίνουν τα άλλα, της ανεργίας, αυτοβούλως, δεν μπορεί κανείς να τα σταματήσει; Οικονομολόγοι, πολιτικοί, καθηγητές, τραπεζίτες, σοφοί, άνθρωποι ισχυροί και να μην μπορούν να το κάνουν ζάφτι αυτό το φίδι το κολοβό, τον δείκτη του χρηματιστηρίου και την παρέα του, τους άλλους δείκτες. Και τόσο θωρακισμένη σε λέξεις και γνώσεις, σε όρους και πολυτελή γραφεία, σε ακαταλαβίστικα και κωδικοποιημένα ιδιώματα, σε κτίρια αρχοντικά, η οικονομία να μην μπορεί να συνέλθει; Με όλους αυτούς τους γιατρούς μαζεμένους γύρω της; Να μην είναι καν στα χέρια τους, να τους γλιστράει σαν νερό, σαν άμμος από τα δάχτυλά τους, να παίρνει πρωτοβουλίες ανεξήγητες, πώς είναι δυνατόν; Ο Ντάου Τζόουνς, ο Νάζντακ, ο Κακ, ο Νταξ, ο Φούτσι και δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος. Ονόματα τζόκεϊ, νεαροί που καβαλάνε άλογα, με το καπελάκι κολλημένο στο κεφάλι, ντυμένοι ελαφριά, παιχνιδιάρηδες, και φεύγουν καλπάζοντας για το άγνωστο. Κι υπουργοί, οικονομολόγοι, επιστήμονες, ειδικοί, πολιτικοί, άνθρωποι που θα πάρουν αποφάσεις, βάζουν το χέρι αντήλιο- διότι μας ήρθε κι η λιακάδα- και κοιτάνε τη σκόνη τους. Τους βλέπουν να χάνονται στο τοπίο των ασήμαντων πραγμάτων. Μέσα στα δάση από φόβους, προκαταλήψεις, δισταγμούς, πονηριές, τσιγκουνιές, επιφυλάξεις. Και πλεονεξίες, πανικούς, εγωισμούς, βιασύνες, πάνε οι ανεξέλεγκτοι νεαροί, εξαφανίστηκαν, κι οι σοβαροί κύριοι τρίβουν τα μάτια τους και δεν το πιστεύουν.