Ωδή στις βιτρίνες

Ω βιτρίνες, πρέπει να σας τραγουδήσουμε, τώρα που ίσως θα σας αποχαιρετήσουμε. Ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να σας σπάσουν όλες, οι εραστές της καταστροφής, θα σας σκεπάσουν οι ιδιοκτήτες σας με ατσάλινα ρολά, αν δεν σας καταργήσουν τελείως. Σκοτεινές και σιδερόφραχτες θα μένετε τα βράδια, όταν κλείνουν τα μαγαζιά, τσακισμένες ή φρουρούμενες όταν είναι ανοιχτά. Οι μουντοί μας δρόμοι έχουν γίνει πιο μουντοί, κουμπωμένα τετράγωνα τριγυρίζουν κουμπωμένους ανθρώπους. Χάνεται από τη ζωή μας αργά και σταθερά το σκηνικό που στήνετε, η περιποιημένη σας παράσταση για να προκαλέσετε επιθυμίες. Η τέχνη του διακοσμητή, η αγωνία του επενδυτή, ο μόχθος του πωλητή να σας περιποιείται σαν το σαλόνι του, σαν τη γαμήλια γιορτή του, κάθε μέρα, απαράδεχτα όλα! Ω εσείς που ακούραστα μεταφέρετε τα μηνύματα των εξελίξεων από όλον τον κόσμο, χαίρετε και αντισταθείτε! Οι καταστροφείς δεν θέλουν τις επιθυμίες να αλωνίζουν και να πιάνονται σε δόκανα χρωμάτων κι αρωμάτων, τίτλων και προγραμμάτων. Έχουν κάτι από καλόγερους μέσα τους, από επαρχιώτες γυμνασιάρχες του ΄50. Υποχρεώνουν τον εαυτό τους να μισούν ό,τι δεν μπορούν να αποκτήσουν. Σεμνότυφοι ηθικολόγοι, οι τιμωροί της ζωής μας. Πώς τόσον καιρό σας άφηναν να εκτίθεστε ελεύθερα, είναι απορίας άξιον. Δεν επιτρέπεται να μπαίνουμε σε πειρασμούς, αποφάσισαν για μας οι σταυροφόροι του φόβου. Ονειρεύονται στρατιές ομοιόμορφα ντυμένων στρατιωτών της επανάστασης, όπως οι Κινέζοι πριν από τη στροφή στην κατανάλωση, αφού μάλιστα θεωρούν ότι ξαναζούν τον Μάη του ΄68, που μέσα στην τρομακτική του άγνοια ήταν «κινεζόφιλος», δηλαδή υποστήριζε το πιο ανελέητο καθεστώς της εποχής, ενώ ζητούσε τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία για τους εξεγερμένους. Έκτοτε ειπώθηκαν αυτά, αναλύθηκαν και ξεπεράστηκαν, όχι όμως εδώ, στην κομπλεξική επαρχία, όπου η αντίδραση ντύθηκε εξέγερση και βρήκε ευκαιρία να ξεφαντώσει.