Μαύρα μάτια

 Παίζουν μουσική Σάββατο πρωί με λιακάδα στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Βιολιά, ένα σαξόφωνο, ακορντεόν, κιθάρες. Ο ήλιος χαϊδεύει την πολυτελή γωνιά της Αθήνας, περνάς και μπορεί να πιστέψεις ότι όλα είναι πιθανά κι εσύ έτοιμος για μεγάλα κατορθώμα- τα. Ή απλώς νιώθεις όμορφα, κάτι καλό μπορεί να σου συμβεί. Μήπως σου συνέβη κιόλας; Μήπως είναι αυτή η μουσική, αυτό το πλανόδιο συγκρότημα που σου προσφέρει τα «Μαύρα μάτια» (Ότσι τσόρνιγιε) κι ύστερα κάτι πιο απαλό με τσιγγάνικη χροιά, μετά κάτι άγνωστο και πάλι κάτι δημοφιλές; Πώς μπορούν και τρέχουν τόσο αδιάφορα τα αυτοκίνητα μπροστά τους και δεν σταματούν να χορέψουν; Α, ναι μπορούν, γιατί τα οδηγούν άνθρωποι σοβαροί, βιαστικοί, συνοφρυωμένοι, θυμωμένοι. Περνούν και πεζοί μπροστά από τους μουσικούς, σοβαροί, βιαστικοί συνοφρυωμένοι, κάνουν πως δεν ακούνε. Ίσως και να μην ακούνε. Δυο νεαρούς που μοιράζουν δωρεάν εφημερίδες, τους προσπερνούν κι αυτούς, αυστηροί, επικριτικοί. Μια γυναίκα σπρώχνει με το χέρι την εφημερίδα σαν να είναι απειλή, σαν να φοβάται μην της μεταδώσει αρρώστια. Μένω ένα τέταρτο της ώρας μπροστά στους μουσικούς, αποφασίζοντας να διορίσω τον εαυτό μου κοινό της συναυλίας τους. Θέλω δεν θέλω, κοιτάζω και τους διερχόμενους. 

Μήπως έρθει κάποιος ακόμα να χειροκροτήσουμε μαζί στο τέλος. Μπορεί να πάρει τη δωρεάν εφημερίδα, να τη βάλει στο κοντό μεταλλικό κολονάκι και να καθήσει επάνω της για να μην κρυώνει, όπως έκανα εγώ. Αλλά δεν σταματά κανείς. Τι βιαστικοί και σοβαροί όλοι, τι απασχολημένοι... Κανείς δεν έδωσε λεφτά στους μουσικούς και μόνο τρεις πήραν εφημερίδα. Τι κουμπωμένος πληθυσμός, τι δυσαρέσκεια. Αναγκάζομαι να χειροκροτήσω μόνη μου στο τέλος. 

Και τα λεφτά που έδωσα δεν αποζημιώνουν τόση τέχνη και προσπάθεια. Θα φύγει το συγκρότημα, θα πάει σε άλλες πολιτείες, εμείς δεν θέλουμε. 
https://www.tanea.gr/2009/03/10/opinions/analwsima-mayra-matia/