Το καλό πρωινό ωφελεί τα παιδιά και τους μεγάλους, αλλά τέτοια πράγματα δεν πρέπει να γράφονται και να λέγονται πολύ συχνά.
Ειδικά τις μέρες που τρέχεις να προλάβεις πρωινή δουλειά και περνάνε τα τρόλεϊ γεμάτα από μπροστά σου, και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, τρόλεϊ ήθελα να πω. Και να σκέφτεσαι τον καφέ που δεν πρόλαβες να πιεις και το μακιγιάζ που δεν πρόλαβες να τελειώσεις, και τελικά να στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα ανάμεσα σε συνοφρυωμένα πρόσωπα ανθρώπων που αγωνίζονται πρωί πρωί να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους σε σαρδελώδη κατάσταση. Κι άντε σκούντα, βρόντα να πάει τρία μέτρα παρακάτω το όχημα, άντε να ξεφορτώσει το φορτηγό στον φούρνο και να αδειάσει ο δρόμος, και τα αναψυκτικά στο ψιλικατζίδικο. Η οικονομία είναι που κινείται, να μην γκρινιάζουμε, δεν χωράνε να κινηθούν όλοι. Το τρόλεϊ ακίνητο. Με ακουμπά η τσάντα του διπλανού, το μαλλί της μπροστινής, υπομονή, θα περάσουμε, να ξεφορτώσει κι ο κρεοπώλης. Τρίζοντας και βογκώντας προχωράει μισό τετράγωνο. Τώρα θα πάρει τη στροφή, αλλά τι είναι αυτή η σακούλα που έχουν βάλει στη γωνία και κλείνει το πέρασμα; Κάτι ξεφορτώνουν πάλι εκεί πέρα και δεν είχαν τρίγωνο, έβαλαν πορτοκαλί σακούλα, στο χρώμα των κώνων της Τροχαίας. Την κάνει τη δουλειά η σακούλα, επινοητικοί οι άνθρωποι. Με τι προμηθεύουν ακριβώς τη ζωή της πόλης; Το μικρό φορτηγό γράφει επάνω την πραμάτεια του: «Γύψινα πιάτα» με μεγάλα γράμματα, κι από κάτω με μικρότερα διευκρινίζει:
«ειδικά για σπάσιμο».
Στρίβουν τα κεφάλια, όσο μπορούν να στρίψουν, και θαυμάζουν. Τι επιχειρηματικό δαιμόνιο! Μια νευρικότητα παρατηρείται στο στριμωγμένο επιβατικό κοινό και δεν ξέρει κανείς τι μας βάζει ιδέες περισσότερο: ο γύψος, τα πιάτα ή το σπάσιμο;
https://www.tanea.gr/2009/03/13/opinions/analwsima-eythraystes-katastaseis/
Ειδικά τις μέρες που τρέχεις να προλάβεις πρωινή δουλειά και περνάνε τα τρόλεϊ γεμάτα από μπροστά σου, και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, τρόλεϊ ήθελα να πω. Και να σκέφτεσαι τον καφέ που δεν πρόλαβες να πιεις και το μακιγιάζ που δεν πρόλαβες να τελειώσεις, και τελικά να στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα ανάμεσα σε συνοφρυωμένα πρόσωπα ανθρώπων που αγωνίζονται πρωί πρωί να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους σε σαρδελώδη κατάσταση. Κι άντε σκούντα, βρόντα να πάει τρία μέτρα παρακάτω το όχημα, άντε να ξεφορτώσει το φορτηγό στον φούρνο και να αδειάσει ο δρόμος, και τα αναψυκτικά στο ψιλικατζίδικο. Η οικονομία είναι που κινείται, να μην γκρινιάζουμε, δεν χωράνε να κινηθούν όλοι. Το τρόλεϊ ακίνητο. Με ακουμπά η τσάντα του διπλανού, το μαλλί της μπροστινής, υπομονή, θα περάσουμε, να ξεφορτώσει κι ο κρεοπώλης. Τρίζοντας και βογκώντας προχωράει μισό τετράγωνο. Τώρα θα πάρει τη στροφή, αλλά τι είναι αυτή η σακούλα που έχουν βάλει στη γωνία και κλείνει το πέρασμα; Κάτι ξεφορτώνουν πάλι εκεί πέρα και δεν είχαν τρίγωνο, έβαλαν πορτοκαλί σακούλα, στο χρώμα των κώνων της Τροχαίας. Την κάνει τη δουλειά η σακούλα, επινοητικοί οι άνθρωποι. Με τι προμηθεύουν ακριβώς τη ζωή της πόλης; Το μικρό φορτηγό γράφει επάνω την πραμάτεια του: «Γύψινα πιάτα» με μεγάλα γράμματα, κι από κάτω με μικρότερα διευκρινίζει:
«ειδικά για σπάσιμο».
Στρίβουν τα κεφάλια, όσο μπορούν να στρίψουν, και θαυμάζουν. Τι επιχειρηματικό δαιμόνιο! Μια νευρικότητα παρατηρείται στο στριμωγμένο επιβατικό κοινό και δεν ξέρει κανείς τι μας βάζει ιδέες περισσότερο: ο γύψος, τα πιάτα ή το σπάσιμο;
https://www.tanea.gr/2009/03/13/opinions/analwsima-eythraystes-katastaseis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου