Δίκτυο ευρωπαϊκών κινηματογράφων

Σβήνουν τα φώτα στην αίθουσα, στην οθόνη σχεδιάζεται μια γραμμή, ύστερα στο σκοτεινό φόντο αναδύονται ονόματα πόλεων, μεγαλώνουν και χάνονται, για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα που έχουν αναδυθεί στο μεταξύ. Κάθε φορά εντείνω την προσοχή μου να μη χάσω την Αθήνα που βγαίνει στην αρχή, μικρά γράμματα, γρήγορο πέρασμα, αμέσως χάνεται στις διάττουσες υπόλοιπες πόλεις, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ, Ταλίν, Πράγα... ύστερα βγαίνει και η Θεσσαλονίκη, κρατάει περισσότερο, επειδή είναι πιο μεγάλο όνομα μάλλον. Μέσα σε αυτές τις ταχύτητες προσπαθώ να βρω εικόνες γνωστές από φωτογραφίες ή από δικές μου βόλτες σε μερικές πόλεις που έχω πάει, κι όπως παρελαύνουν τα ονόματα παρελαύνει η επιθυμία και η νοσταλγία να τις γνωρίσω ή να τις ξαναπερπατήσω. Δίκτυο πόλεων ευρωπαϊκού κινηματογράφου είναι όλη αυτή η αδερφοποίηση, αυτές οι απαλές συνεχόμενες εκρήξεις φωτεινών ονομάτων. Πόλεις που βοηθάνε το δικό τους σινεμά, το υπερασπίζονται, το προωθούν, το αγαπάνε και δεν παραιτούνται από την πολυτέλεια να το παράγουν. Για λίγα δευτερόλεπτα τρυπώνει στην καρδιά μου, τόσο ευχάριστα, τόσο πρόθυμα, η ψευδαίσθηση πως η Αθήνα ανήκει σε έναν γαλαξία από πόλεις αληθινές, είναι ένα αστεράκι στο ευρωπαϊκό στερέωμα, καλλιτεχνική, ανοιχτόκαρδη, γεμάτη έμπνευση, ομορφιά, δημιουργία και πείσμα: Να μείνει ζωντανή η δυνατότητά της να κατασκευάζει εικόνες, να τρέφει συγγραφείς και μουσικούς, φιλοσόφους και περιπατητές, αργόσχολους, καφενόβιους, ανθρώπους υπαίθριους, όχι ημιυπαίθριους. Πως έχει τέτοιο πείσμα φαντάζομαι κάθε φορά, και δεν θα τιμωρήσει τους εκλεκτούς της που εκτίθενται, δεν θα τους συντρίψει με στριμμένο επαρχιωτισμό, δεν θα τους εκδικηθεί για τα ρίσκα που παίρνουν. Πως δεν είναι στεγνή και αποχαυνωμένη από φόβο και υπεροψία ταυτόχρονα, δεν έχει υποκύψει στην ασχήμια και στη βία, πως ακόμα ανασαίνει και επιθυμεί. Ψευδαίσθηση λίγων δευτερολέπτων. Θα πάρω, ευχαριστώ.