Εαρινή μειονεξία

Συμμερίζομαι τη γενικότερη θλίψη για το ταξίδι του Ομπάμα στην Τουρκία. Γιατί πάει εκεί, τη στιγμή που εγώ εδώ δίπλα δεν έχω ουσιαστικά πάει ακόμα; Γιατί δεν με φώναξε να πάω μαζί, να του κάνω τον ξεναγό στην αρχαία Κωνσταντινούπο- λη που την ξέρω καλά όσο κάθε καλος μαθήτης του Κλασικού; Είναι απαράδεκτο, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι μία και μοναδική φορά που είχα αξιωθεί να πάω στην Πόλη για τρεις μέρες, δεν είχα δει τίποτα από αξιοθέατα επειδή ήταν εκεί ο Μπους, και ήταν όλα κλειστά για λόγους ασφαλείας. Δηλαδή οι Αμερικανοί πρόεδροι πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις; Στην Τουρκία. Είναι και αμερικανάκια, δεν καταλαβαίνουν ότι όταν εμείς λέμε «έξω οι Αμερικάνοι» δεν εννοούμε να μην έρθουν καθόλου. Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι εκείνο που θέλουμε, εμείς οι Έλληνες, είναι να έρχονται οι Αμερικάνοι εδώ για να μπορούμε να φωνάζουμε «έξω οι Αμερικάνοι». Δυστυχώς όμως, το βαθύτερο νόημα αυτού του συνθήματος χάνεται στη μετάφραση, και μαζί χάνονται θαυμάσιες ευκαιρίες να δείξουμε το αγωνιστικό μας φρόνημα σε ένα διεθνές κοινό με τη βοήθεια ενός προέδρου που μάθαμε ότι, πέρα από τα άλλα ταλέντα του, τραγουδά και παίζει θέατρο με μεγάλη ευχαρίστηση. Αντί να έρθει εδώ να περάσει αξέχαστα, όπως ο Κλίντον, πάει εκεί να συζητήσει για πράγματα βαρετά, πώς μια χώρα μουσουλμάνων μπορεί να είναι δημοκρατική με χωρισμένη την Εκκλησία από το Κράτος, πώς να εξισορροπήσει με το Ιράκ, το Ιράν, το Ισραήλ και άλλα παρόμοια, τη στιγμή που περιμένουμε να έρθει να μας λύσει Κυπριακό, υφαλοκρηπίδα και Μακεδονικό, με τις λύσεις που έχουν καταγράψει οι τελευταίες δημοσκοπήσεις σε αμιγώς ελληνικό πληθυσμό. Αλλά πού, ο μαύρος. Το έλεγα εγώ, δεν είναι αρκετά μαύρος...