Ασχήμια στη γωνία

Ήταν ένα ωραίο σπιτάκι στη γωνία, διώροφο, το είχαν ανακαινίσει πρόσφατα, δηλαδή τρία χρόνια πριν. Μόλις τελείωσε η ανακαίνιση, βάλθηκαν να το γκρεμίσουν. Είχε ωραία μεγάλα παντζούρια, τα λυπόμουν όταν τα ξεκάρφωναν. Τέλος πάντων, αυτή είναι η μοίρα μας. Λένε, λένε όλοι για το πήξιμο της Κυψέλης, αλλά να κάνουν κάτι να το φρενάρουν λίγο, αδύνατον. Το γκρέμισμα άρχισε πολύ πριν από την οικονομική κρίση. Ύστερα, επί τρία χρόνια το οικόπεδο χτίζεται. Φαίνεται ότι ο κατασκευαστής μάζευε λεφτά με την ησυχία του. Ακούσαμε και τις τιμές του, λες και πουλούσε στην Παρκ Άβενιου στη Νέα Υόρκη. Εντάξει, έχει θέα η γωνία, αλλά πόσο πια; Ύστερα είδαμε το κτίριο να υψώνεται. Ένα περίεργο σχέδιο, κάτι μικρά μπαλκονάκια που ενώνονται με τσιμεντένια ζώνη, ένα πράγμα ακαλαίσθητο. Έπιασε το ύψος των διπλανών πολυκατοικιών, τις ξεπέρασε, ανέβηκε κι ανέβηκε. Υποτίθεται ότι αν οι πολυκατοικίες παραχωρήσουν μέτρα στο πεζοδρόμιο παίρνουν ύψος. Περιμέναμε λοιπόν τα μέτρα στο πεζοδρόμιο, το οποίο ήταν απροσπέλαστο τα τρία χρόνια που χτιζόταν. Τώρα άνοιξε, αλλά δεν είναι πια πεζοδρόμιο, είναι κάτι σαν τσιμεντένιος λόφος, μια απότομη ράμπα για τις τρεις θέσεις πάρκινγκ που έχει φτιάξει. Φαντάζομαι τους ηλικιωμένους κατοίκους της περιοχής να τσακίζονται σε αυτή την ανάβαση. Αναρωτιέμαι, Πολεοδομία δεν είδε αυτό το χάλι; Τι λογική έχει να καταστρέφεις το πεζοδρόμιο, ενώ πήρες ύψος με την εγγύηση πως θα το μεγαλώσεις; Άσε πια το τι προσφέρεις ως θέαμα στους γύρω σου. Γκρέμισες ένα ωραίο σπίτι, δεν σε τρώει το φιλότιμο, δεν σε πιάνει στενοχώρια, να μην υψώσεις στη θέση του κάτι αξιοπρεπές, τουλάχιστον; Τι ψάχνω τώρα εγώ, θα πείτε. Ξεχνιέμαι κι απορώ. Μέχρι να συνηθίσω το νέο γωνιακό τοπίο, να ποτίσει η ασχήμια του τον ορίζοντά μου.