Νόμιζα ότι θα είναι γεμάτο το εστιατόριο στη στοά Σπυρομίλιου λόγω Τσικνοπέμπτης, αλλά μόνο ένα τραπέζι είχε κόσμο. Νωρίς να ήταν ακόμα κατά τις 10.30; Η Βουκουρεστίου που είναι ολοζώντανη όταν δουλεύουν τα θέατρα, έρημη και μελαγχολική. Δεν υπήρχε και το συγκρότημα που παίζει μουσική στο δρόμο.
Η Πανεπιστημίου άδεια. Αστυνομική κορδέλα στο πεζοδρόμιο μπροστά στην Άτικα μπανκ και μέσα γης μαδιάμ. Είχαν βγει οι σπάστηδες βόλτα και είχαν ρίξει το φαρμάκι τους. Σπασμένα τζάμια, όπου βρήκαν τζάμια ακόμα, γιατί δεν έχουν μείνει και πολλά πια, όλοι κατεβάζουν ρολά μπροστά τους κι είναι η θλιβερή πόλη ακόμα θλιβερότερη. Και στους τοίχους συνθήματα με τόσο βίαιο πνεύμα που σε έπιανε το στομάχι σου.
Ποιοι είναι αυτοί οι ‘κολασμένοι της γης’ που έχουν τόσο δολοφονικές διαθέσεις; Μάλλον δεν είναι οι άνθρωποι που αγωνίζονται να καλυτερέψουν λίγο τη ζωή τους, ή απλώς να επιβιώσουν δουλεύοντας όπου μπορούν, ελπίζοντας και σφίγγοντας τα δόντια. Ωστόσο καταφέρνουν να δημιουργούν ένα κλίμα που δηλητηριάζει τις ζωές ολονών μας. Αυτοί που αισθάνονται απειλούμενοι κρύβονται πίσω από πιο θωρακισμένα σπίτια, αυτοκίνητα, και ψυχές, γίνονται πιο εχθρικοί, οι άλλοι που υποτίθεται πως θα έπρεπε να τους απειλούν γίνονται πιο ευάλωτοι και ανασφαλείς. Ήμασταν που ήμασταν βίαιοι στην καθημερινότητά μας, τι μας χρειαζόταν; Να γίνουμε λίγο πιο βίαιοι, να χάσουμε και τα τελευταία ίχνη κοινωνικότητας. Στο τρόλεϊ οι άνθρωποι του μεροκάματου μπαίνουν μέσα κουρασμένοι. Μια γυναίκα απέναντι μου κάθεται βαριά και κλείνει τα μάτια, αφήνεται να αποκοιμηθεί. Ποιος ξέρει πόσες ώρες δούλευε, ίσως το δεκάλεπτο της διαδρομής να το έχει στο πρόγραμμα σαν ξεκούραση. Ευτυχώς που είναι άδειο το τρόλεϊ τις νύχτες. Έκανε μισή ώρα να έρθει, πώς δεν παγώσαμε; Θα φταίει το κρύο που σκέφτομαι ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα και πάλι να τα υπομένουμε, γιατί οι άνθρωποι αντέχουν να υπομένουν πολλά. Αντέχουν να ζουν σε χάλια μέρη, κι όσο πιο χάλια είναι τόσο περισσότερο τα συνηθίζουν και δεν απαιτούν το καλύτερο. Είναι κάτι που δεν το σκέφτονται οι ‘επαναστάτες’. Νομίζουν ότι μια άθλια κατάσταση γεννά εξεγέρσεις. Δεν έχουν διαβάσει λίγο βαθύτερα την ιστορία να δουν, μένουν στα απλοϊκά που μαθαίνουν στο σχολείο.
Γλιστράς ανεπαίσθητα σε μια καθημερινότητα που σε υποτιμά και ξεχνάς και ποιος είσαι. Δεν τολμάς ούτε να ελπίσεις, ούτε να αντιδράσεις…
Φτάνουμε στα Δικαστήρια και μας θερίζει κρύος αέρας καθώς περνάμε απέναντι στην Ευελπίδων. Ήταν κάποτε ποτάμι, έχουμε μάθει, θυμάται ίσως τα παλιά, κατεβάζει κάτι από τα βουνά, σκεπασμένο νερό, θυμωμένο αέρα.
Με τις ρίζες των μαλλιών να τουρτουρίζουν στρίβω νότια, κι εκεί μου έρχεται η τσίκνα από τη γωνιακή μοντέρνα ψησταριά. Ααχ, ούτε θεός του Ολύμπου δεν την ανάσανε ποτέ με τόση ανακούφιση. Κάποιοι γιορτάζουν, κάποιοι αντιστέκονται ακόμα, κι η μυρωδιά, καλά το ήξεραν οι αρχαίοι, ευεργετεί και τους διερχόμενους, τους πεσμένους, τους απογοητευμένους.
Να είστε καλά αγαπητά Μπριζολάκια για το αισιόδοξο μήνυμα σας. Κάπου θα βρεθεί διέξοδος. Δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι το πράγμα. Θα επιζήσουμε. Θα τα καταφέρουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου