Ξυπνώντας Κυριακή με νότες από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος μέσα σε λαμπερή λιακάδα, νόμιζα πως ονειρευόμουν. Σαν να είχε έρθει ταυτόχρονα η άνοιξη και η βασιλεία της κλασικής μουσικής στη χειμωνιάτικη καθημερινότητα, που ταλανίζεται από καινούργια σουξέ στον ακάλυπτο και μυστήρια σάουντρακ στην οικογενειακή ζωή. Μα ποιος έπαιζε; Κάποιος καινούργιος γείτονας, κάποια δασκάλα πιάνου ίσως που εξασκείται, άνοιξε τα παράθυρα να απολαύσει τον πρωινό ήλιο και μας χαρίζει γενναιόδωρα λίγες νότες αταίριαστες με το αθηναϊκό τοπίο, να γελάσει με την έκπληξή μας;
Λίγα χρόνια πριν θα έτρεχα να μάθω ποια είναι, μήπως δίνει μαθήματα κατ΄ οίκον, να αναλάβει τα παιδιά μου, αλλά τώρα αυτά έχουν τελειώσει. Μεγάλωσαν και χειραφετήθηκαν από ό,τι προσπάθησα να τους επιβάλω, της μουσικής διδασκαλίας συμπεριλαμβανομένης. Επί σειρά ετών ενίσχυσα τα ωδεία χωρίς κανείς να με υποχρεώσει, από καθαρά προσωπική πρωτοβουλία και φιλοδοξία, μαζί με χιλιάδες άλλους γονείς, σιωπηλά, διακριτικά, υπομονετικά. Εκπαιδευτικά έξοδα που δεν καταγράφονται, δεν θεωρούνται απαραίτητα, δεν εγείρουν απαιτήσεις, δεν εκπίπτουν από την εφορία.
Πόσες φορές με τους άλλους γονείς δεν προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε, απολογούμασταν σχεδόν ο ένας στον άλλον, γιατί επιμέναμε στις σπουδές πιάνου σε μια χώρα που δεν εκτιμά ιδιαίτερα την κλασική μουσική, δεν ανοίγει προοπτικές μουσικής καριέρας, δεν ευνοεί καν ερασιτεχνικές ευκαιρίες μουσικής παραγωγής και δημιουργίας. Τι είχαμε στον νου μας, τι φανταζόμασταν, είχαμε ομολογήσει ποτέ; Τι σόι ενθύμιο θέλαμε να χαρίσουμε, δεν φοβόμασταν τις χαμένες προσδοκίες;
Είναι η μουσική, αν δεν την υπηρετείς συστηματικά, σύντροφος που μπορεί να σου σταθεί, να σε βοηθήσει κάποια στιγμή; Δεν ξέρω, αν και τελικά από το δικό μας πιάνο ακουγόταν η σονάτα όλη μέρα χτες, από τον μαθητή που ξαφνικά θυμήθηκε το πιάνο του, στη μέση της χρονιάς των Πανελληνίων.
https://www.tanea.gr/2009/02/16/opinions/analwsima-selinofws-sti-liakada/
Λίγα χρόνια πριν θα έτρεχα να μάθω ποια είναι, μήπως δίνει μαθήματα κατ΄ οίκον, να αναλάβει τα παιδιά μου, αλλά τώρα αυτά έχουν τελειώσει. Μεγάλωσαν και χειραφετήθηκαν από ό,τι προσπάθησα να τους επιβάλω, της μουσικής διδασκαλίας συμπεριλαμβανομένης. Επί σειρά ετών ενίσχυσα τα ωδεία χωρίς κανείς να με υποχρεώσει, από καθαρά προσωπική πρωτοβουλία και φιλοδοξία, μαζί με χιλιάδες άλλους γονείς, σιωπηλά, διακριτικά, υπομονετικά. Εκπαιδευτικά έξοδα που δεν καταγράφονται, δεν θεωρούνται απαραίτητα, δεν εγείρουν απαιτήσεις, δεν εκπίπτουν από την εφορία.
Πόσες φορές με τους άλλους γονείς δεν προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε, απολογούμασταν σχεδόν ο ένας στον άλλον, γιατί επιμέναμε στις σπουδές πιάνου σε μια χώρα που δεν εκτιμά ιδιαίτερα την κλασική μουσική, δεν ανοίγει προοπτικές μουσικής καριέρας, δεν ευνοεί καν ερασιτεχνικές ευκαιρίες μουσικής παραγωγής και δημιουργίας. Τι είχαμε στον νου μας, τι φανταζόμασταν, είχαμε ομολογήσει ποτέ; Τι σόι ενθύμιο θέλαμε να χαρίσουμε, δεν φοβόμασταν τις χαμένες προσδοκίες;
Είναι η μουσική, αν δεν την υπηρετείς συστηματικά, σύντροφος που μπορεί να σου σταθεί, να σε βοηθήσει κάποια στιγμή; Δεν ξέρω, αν και τελικά από το δικό μας πιάνο ακουγόταν η σονάτα όλη μέρα χτες, από τον μαθητή που ξαφνικά θυμήθηκε το πιάνο του, στη μέση της χρονιάς των Πανελληνίων.
https://www.tanea.gr/2009/02/16/opinions/analwsima-selinofws-sti-liakada/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου