Αγέλαστο μπετόν

Καθώς ανεβαίνει το τρόλεϊ την Αλεξάνδρας και κρατιόμαστε όλοι βογκώντας ελαφρά από τις χειρολαβές, σαν να βάζουμε ώμο στην ανάβαση κι εμείς, μια φωνή πίσω μας από μεγάφωνο μας ξαφνιάζει. «Το τσίρκο κυρίες και κύριοι έφτασε ξανά στην πόλη σας! Το αγαπημένο σας τσίρκο!» Γυρίζουμε όλοι μηχανικά το κεφάλι, αν και δεν το θέλουμε, απεναντίας προτιμούμε να διατηρήσουμε τη σοβαρότητα και το κύρος μας που απειλούνται από τα απότομα φρεναρίσματα, τα τραντάγματα και τα τριξίματα του δυσκίνητου οχήματος, αλλά είναι τόσο παράξενη αυτή η φωνή, τόσο άσχετη με το περιβάλλον, που δεν κρατιόμαστε. Γυρίζουμε. Είναι όντως το κλειστό φορτηγάκι ενός τσίρκου, έξω έχει ζωγραφισμένα τεράστια πρόσωπα κλόουν με κόκκινες μύτες και λευκά περιγράμματα στα μάτια, ακροβάτες που κρέμονται από σκοινιά, τίγρεις που μας αγριοκοιτάνε, στην οροφή έχει μεγάφωνο. Νομίζει ότι βρίσκεται ποιος ξέρει πού, σε κάποια επαρχιακή λουτρόπολη στη δεκαετία του ΄60, στον θεσσαλικό κάμπο πριν από τις κοινοτικές επιδοτήσεις; Έχασε τον δρόμο του; Πώς φαντάζεται ότι θα συγκινήσει επιβάτες στριμωγμένους που νιώθουν τη ζωή τους να λεηλατείται από την αργή πορεία των ΜΜΜ, διαβάτες κουμπωμένους που τρέχουν να προλάβουν να ξεκουραστούν λίγο στο σπιτάκι τους, βιαστικούς και σαρκαστικούς, πώς φαντάζεται ότι θα βρει τον δρόμο μέχρι τις αναμνήσεις και τις επιθυμίες τους; Δεν ξέρει ότι έχουν χορτάσει από τσίρκα στην τηλεόραση, τσίρκα κυριολεκτικά και μεταφορικά, με δυσκολία θυμούνται να πήγαν μια φορά στη ζωή τους σε αληθινή παράσταση, ότι δεν περισσεύει εδώ χώρος για τέτοια, ούτε χρήμα, ούτε όρεξη; Ξαναγυρίζουμε το κεφάλι έξω, στο αδιάφορο τοπίο, στη σοβαρότητά μας, στη βαριά μας διάθεση, δεν είμαστε για τέτοια εμείς, κάνουμε ότι δεν ακούμε αυτή τη φωνή του τσίρκου που δεν μπορεί ούτε πειρασμός να γίνει.
https://www.tanea.gr/2009/02/17/opinions/analwsima-agelasto-mpeton/