Στην αρχή ήταν μπακάλικο. Για χρόνια πουλούσε ρύζι και φασόλια και ζάχαρη από σακιά, είχε παστά ψάρια στοιβαγμένα σε κάσες κι όλους τους νεωτερισμούς σε σαπούνια και οδοντόκρεμες, τον δε χαλβά του μπακάλη τον έλεγαν έτσι επειδή τον αγόραζες εκεί. Όταν πήρε σύνταξη ο μπακάλης, έμεινε για λίγο κλειστό. Ύστερα άνοιξε σουβλατζίδικο. Μεγάλη χαρά για τους λάτρεις του είδους, αλλά έκλεισε πριν προλάβουμε να αποφασίσουμε στη γειτονιά αν είχε καλά σουβλάκια ή όχι. Έγινε παντουφλάδικο, ύστερα κομμωτήριο, ύστερα πιτσαρία, βιντεοκλάμπ, προπατζίδικο, καφενείο, και ποτέ δεν κατόρθωνε να κρατήσει πάνω από εξάμηνο. Λες κι είχε γρουσουζιά η γωνία, δεν στέριωνε τίποτα. Η πιτσαρία έκανε γενική ανακαίνιση, μοντέρνα διακόσμηση, καινούργια τζάμια.
Χαμένες επενδύσεις. Πόση προσπάθεια, πόσα κεφάλαια έχει καταπιεί αυτό το κακότυχο μαγαζί; Σύντομα έργα που κατεβαίνουν πριν ανέβουν είναι οι περιπέτειές του, προκαλούν θλίψη. Να βλέπεις τον κόπο των ανθρώπων να πηγαίνει στράφι, να σκέφτεσαι το κόστος. Κάποτε άνοιξε κάτι σαν γκαλερί που πουλούσε και χρώματα ζωγραφικής, αυτό πολύ μας άρεσε, αλλά έκλεισε πιο γρήγορα από ποτέ. Ακολούθησε κινέζικο ντελίβερι, κι αυτό μας άρεσε, αλλά πόσο να φάμε πια να το ενισχύουμε; Κάποια στιγμή έγινε γραφείο τελετών. Ε, αυτό δεν μας άρεσε, αλλά τι να κάνεις; Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Στο μεταξύ οι αλλεπάλληλες ανακαινίσεις το είχαν κάνει κούκλα το μαγαζί, θα πρέπει να ήταν το πιο λουξ γραφείο τελετών της Αθήνας. Περιέργως όμως ούτε κι αυτό έπιασε, κι ας έχουμε υψηλότατο μέσο όρο ηλικίας στη γειτονιά.
Τώρα εμφανίστηκε μαγαζί με θωρακισμένες πόρτες και συστήματα ασφαλείας. Στη φάση της μανίας για θωράκιση και ασφάλεια που περνάμε, με αυξημένη ανάγκη για κλειδαμπάρωμα, ρολά, κλειδιά, αλυσίδες, συναγερμούς και τα ρέστα, πρέπει λογικά να θησαυρίσει. Για να δούμε...
https://www.tanea.gr/2009/02/26/opinions/analwsima-to-magazaki-tis-apotyxias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου